Zaterdag 3 februari

Jawel, we gaan er weer vandoor. 

Het initiatief kwam van Gerda die, aan tafel zittend, ineens zei: “Ik zou wel even weg willen naar een beetje mooier weer”. Toen ik was bijgekomen en me er wel in kon vinden, kwam de volgende stap: waar naar toe dan? Omdat we het over een korte periode hadden, dachten we aan een niet al te groot eiland dat in een week te bekijken valt: Kreta, Malta, Cyprus, Rhodos. We lieten het rusten. Mallorca, Madeira, Corsica…hmm nee. Niet dat die eilanden niks te bieden zouden hebben. Het was meer dat we wachtten op een naam waarbij we allebei direct zouden gaan glimmen van goesting. Gebeurde niet.

In de weken erna viel het woord Fuerteventura. Niet ál te verrassend, gezien het feit dat kleinkind Kick er meerdere keren per jaar met zijn ouder(s) verblijft teneinde het golfsurfen niet te verleren (zie onze vorige reis). We horen de verhalen, zien foto’s en filmpjes, houden van zand en zee en a.s. zondag gaan we erheen.

In de hoop drukte van resorts en ander kwaad te vermijden, hebben we geboekt in het binnenland, een paar kilometers ten zuiden van het dorp Tefia, bij Hotel Rural Rosario Martin. De directeur heet Ivan Sánchez de León, die het niet nodig vond ons een aanbetaling te laten doen. Dat geeft een prettig gevoel. Als dank hebben we hem laten weten dat we graag vis eten.

Ook bij de boeking van een auto werd geen vooruitbetaling gevraagd. Misschien is dat gebruikelijk en weet ik het niet meer omdat het zo lang geleden is dat we een auto huurden. 

Waar ik van schrok, is het feit dat bij autohuur een leeftijdsgrens kan gelden, naar ik begreep van 70 jaar…oei! Niet bij stilgestaan. Die grens zijn we in elk geval al gepasseerd, nu die van Spanje nog. 

Over een auto huren gesproken: het clubje van Gerda’s dochter huurt altijd bij de Belg Johnny, naar wij begrijpen tot volle tevredenheid. Zijn tarief voor een kleine auto is ongeveer €5,-/dag hoger dan dat van de Europcars, Budgets en wat er nog meer op het vliegveld huist. Zeker als Johnny bepaalde voordelen biedt, qua service, gemak of wat dan ook, is dat verschil voor een week natuurlijk geen enkel probleem. Ik begon met hem te appen; het is een Belg die Vlaams spreekt, da’s makkelijk. Moeilijker was het om informatie van hem los te krijgen, anders dan de dagprijs van de auto en dat we bij ‘schade €200,- moeten betalen’. Dat laatste betekent waarschijnlijk dat er geen Collision Damage Waiver bij de deal zit. Omdat ik toch wel wat meer details wilde en om niet elke vraag in een aparte app aan hem te moeten stellen, vroeg ik of hij een website heeft. ‘Nog geen website’ was zijn korte antwoord.
Al met al voelde het niet goed om op deze manier met hem in zee (nou ja… lángs zee dan) te gaan en we hebben gekozen voor AutoReisen op het vliegveld.

Intussen groeide de hoeveelheid bagage in Gerda’s koffer significant sneller dan die in de mijne. Ik zag zelfs een paar pantoffels (in de vorm van espadrilles dan) zitten.
“‘t Zal me benieuwen wat ik straks op het eiland niet in mijn koffer zal vinden”, zei ik tegen haar.

Vrijdagmiddag ging naar de knoppen met de online reservering van een Uber-taxirit naar Schiphol 🙄, wat ongetwijfeld ook aan ons zal hebben gelegen. Zeker ook aan mijn aversie tegen het feit om voor elke ‘boodschap’ een app te downloaden. Waar komt dat vandaan? 

En dan vanavond: feest!! Gerda’s zoon en zijn vrouw hebben in de afgelopen maanden hun beider 50e verjaardagen niet gevierd en doen dat vanavond alsnog, in Leiden. Wij doen mee. Beetje jammer natuurlijk dat onze wekker morgenochtend geen compassie met ons zal hebben, erger nog: absolute gehoorzaamheid zal eisen. 

Tot slot: we ontvingen een bericht van Transavia dat onze vlucht morgen ‘door omstandigheden’ (welke dan?) niet door hun eigen toestel en bemanning kan worden uitgevoerd. Door wie dan wel? TUI Airlines Belgium… Ik weet zeker dat Johnny daar de hand in heeft!!! 

Nu nadenken over de kleding voor vanavond, vroeg eten, te laat naar bed en te vroeg op. 

Later.