Donderdag 11 mei 2023

Wat een rust hier vannacht, voorwaarde voor onze goede nachtrust. 

En wat is het weer koud vanochtend: 3°! En dan zo’n koude harde wintersportwind erbij, die precies op de kant van de schuifdeur staat. Nu loopt met de zon erbij de temperatuur relatief snel op, maar ook al is het een graad of 12, die koude wind verpest het, zeker in de schaduw. 

Ook hier weer veel nachtegalen; ik kan me dat niet herinneren van andere Spanjereizen. Er is ook een heel aparte aanstellerige fluiter bij, waarvan we het geluid niet kennen. Het is een wat langere toon, die van laag naar hoog gaat….Barry, heb jij een idee? 

We vertrekken richting Huesca om daarvandaan een landelijke route te rijden met als uiteindelijke bestemming het natuurpark Bardenas Reales in de buurt van de plaats Tudela. Het is een woestijnachtig, onherbergzaam gebied met o.a. steile rotsen met bizarre vormen. Kortom echt iets voor ons. 

In de buurt van Huesca zien we een eindje van de weg af een gebouw liggen, dat de aandacht trekt door zijn vorm. Ik meen in het passeren te lezen dat het hier om kunst gaat; een museum misschien? We besluiten om te keren en in elk geval even te kijken wat het precies is en of het open is.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het heet CDAN, Centro de Arte y Naturaleza. Het is open en een man, die naar buiten komt, bevestigt dat het hier om moderne kunst gaat. Toegang gratis, niet dat dat ons besluit om binnen te kijken positief beïnvloedt, maar het is mooi meegenomen. 

Bij binnenkomst voelen we ons direct thuis; er klinkt hetzelfde soort vogelgezang dat we thuis op de wc hebben en het eerste wat we zien, zijn twee muren vol met vlinders op metalen draadjes. We denken te begrijpen dat het bij de tentoongestelde werken gaat om alle mogelijke relaties tussen mens en natuur, want alle teksten zijn in het Spaans. Het gebouw heeft een heel prettige sfeer en we zijn er samen met nog twee andere bezoekers. Al met al, niet alles is even spectaculair, maar het is een heel prettige en mooie onderbreking van onze rit. De architect van het gebouw is Rafael Moneo. 

Wat enigszins stoort, zijn die Spaanse teksten, waar ik dan nog íets van begrijp, maar als je geen woord Spaans kent, is dat lastig en het verbaast ons dat er geen Engelse vertalingen zijn. Als we dat zeggen tegen de receptioniste geeft ze aan dat er wel over wordt nagedacht, mogelijk in de vorm van QR-codes. 

Verder. Er komt weer een moment waarop Waze en Maps beide weigeren om de route die we willen rijden, in beeld te brengen; lang leve de kaart! 

Op een ander moment moeten we weer een klein eindje terugrijden, omdat we nèt te goed van vertrouwen waren, hoe is het mogelijk hè. Eigenlijk kon er niks mis, wij hadden de route helemaal in ‘kaart’, maar Maps krijgt het toch voor elkaar om ons aan onszelf te laten twijfelen. Stom dat we verzuimd hebben om onze Garmin, die in zoveel vreemde landen uitkomst heeft gebracht, goed te updaten etc. Stom, we dachten Spanje: hoe moeilijk kan het zijn? 

Over Lupiñén naar Ortilla, waar we het om reden van alweer een prachtige kleine dorpskerk, niet kunnen laten om er te gaan kijken. Zullen we afspreken dat, als ik niks zeg over het interieur van zo’n kerk, hij op slot was? Ok. Het is eigenlijk niet meer dan een groot gehucht en direct na de kerk kom je op het dorpsplein, dat wel zo overtuigend Spaans is, dat we er uren zouden kunnen blijven, hoewel er niks te beleven valt. En nu zeg ik iets verkeerds want: wat is ‘iets beleven?’ 

Wat wij er ervaren is de stilte. Wanneer kom je in een dorp op het lege plein waar de enige bar is, de publieke waterkranen zijn, inclusief een kleine marmeren leeuw, en waar geen enkel menselijk geluid te horen is? Het enige wat we horen is de wind, die er vrij spel heeft en de plek nog leger lijkt te maken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We zijn natuurlijk wel opgemerkt, ook al lijkt het of er niemand thuis is. Als Gerda probeert onze jerrycan te vullen met water komt er een vrouw aangelopen, die uitlegt dat agua in Spanje ‘cortado’ is omdat het niet genoeg regent. Ze is erg vriendelijk, wat haar siert. Voor het zelfde geld zou ze kunnen denken, weer een stel van die toeristen die hier een beetje ons water komen tanken! Integendeel, ze gaat uitleggen op welke plek we ergens ‘in de natuur’ aan water kunnen komen. 

We maken er geen gebruik van, zo krap zitten we nou ook weer niet. 

Onze weg voert verder langs het stuwmeer De la Sotonera. Voor een stuwmeer is het acceptabel, vooral de kleur van het water. Ook de omgeving is mooi, veel klaprozen en gerstvelden, zowel groen als geel, die door de harde wind golven als een wateroppervlakte. 

Veel vogels, leeuweriken, bijeneters en een grote roofvogel, die na grondige search door Gerda als aasgier wordt geduid. Ok, hij wordt de ‘baas’gier: vogel van de dag. 

Over Piedratajada en Castejón de Valdejasa richting Tauste. Als onze Maps-vrouw ons voor de zoveelste keer misleidt, veranderen we haar naam in Mops. In een dorp houdt ik een auto aan en krijg in 2 seconden van de bestuurder de juiste richting aangewezen. Hij biedt aan om hem te volgen en dat doen we. Als hij linksaf slaat en wij rechtdoor moeten, wat nu echt wel duidelijk is, stopt hij, stapt uit zijn auto en wijst met grote gebaren aan dat wij gewoon door moeten gaan op dezelfde route. Als dat niet lief is.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Park4Night heeft niet veel te bieden voor ons: twee plaatsen in of bij Tauste. De eerste is bij een park, dat trekt ons het meest en de tweede bij een voetbalstadion. Nu staan we wel vaker bij sportcomplexen en dat gaat meestal prima. Toch kiezen we voor het park. Dat valt vies tegen, ook het park vinden we vunzig en een behoorlijke staanplaats is er niet te vinden. Naast het stadion is ook een park, maar echt blij word je er niet van. 

Gerda stelt voor om nog wat in de rondte te rijden, wat we doen. Zo komen we op het parkeerterrein terecht van een bejaardentehuis! Voorproefje! Geen slechte plek, maar…daar moet je wel toestemming voor hebben. De receptioniste vindt het best, de directeur niet en wat hij gelijk heeft. 

Terug naar het stadion, waar we na een poosje toch wel tevreden zijn. Wat daar aan hondenuitlaters, stramme houterig stuiterende poedeltjes, mensen die bakjes water vullen voor de vogels etc. te bekijken valt, is genoeg voor een extra verhaal. Maar helaas, het wordt te laat! 

Menu van de dag: roerbak pimientos de Padrón, serranoham. 

Voorts vliegen de grauwe vliegenvangers af en aan naast de auto. We hadden die vogel nog nooit gezien. 

Wat verder opvalt: we hebben nagenoeg geen dooie insecten op de voorruit. Vreemd toch? Allemaal vergiftigd?