Zondag 12 mei 2024

Eerst even wat rechtzetten. In mijn verhaal van gisteren, sprak ik steeds over de plaats Daylan en dat is fout; het moet Dalyan zijn. 

Het eiland dat we vóór ons in zee zien liggen, heet Bozcada, ook wel Tenedos genoemd.
En straks gaan we dus naar Alexandria Troas.

Over opgravingen gesproken: sinds we langs deze kust rijden, zagen we met enige regelmaat borden met teksten als ‘Truva, site of Troy’ en dan dacht ik steeds ‘wat lijkt dat op Troje, maar dat kan niet want dat ligt in Griekenland’. Sterker nog, we hebben er aan de ‘poort’ gestaan, want het lag op onze route. We hadden de indruk dat er verder niks te zien was en dat er alleen twee grote gedenktekens stonden ter herinnering aan…ja aan wat? Had vast met oorlog te maken, want er was een afbeelding van een militair en één van een paard. Pas nu denk ik: Riet…een paard…Troje!! Toen niet, komt ook omdat er heel veel oorlogsmonumenten zijn in de streek waar we rondrijden, dit was er ‘gewoon’ één van. Gerda zegt nu: “Ik heb het gisteren genoemd, de link tussen Troje en paard”. Dat is dus niet echt tot mij doorgedrongen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Intussen heb ik op internet geleerd dat er onduidelijkheid bestaat (misschien ook onenigheid?) over de precieze ligging van de stad Troje, met name ook of het in Griekenland lag of in Turkije. Nooit geweten. 

Gerda heeft de buurt intussen verkend met de verrekijker en komt enthousiast terug. Haar oogst: een roodkopklauwier, ongedefinieerde bijeneters in de vlucht, echtpaar (Vlaamse) gaai en een heel bijzonder vogeltje, zegt ze, dat ze nog gaat opzoeken, want ze heeft het goed bestudeerd. Na een tijdje in het vogelboek gekeken te hebben, vertelt ze dat de onbekende vogel veel lijkt op een zwartkeelheggemus, alleen die komen hier volgens het boek niet voor. Daarom houdt ze het bij haar eerste gedachte: een paapje. Vogel van de dag. 

Wat is het heerlijk zo alleen aan zee. De Engelsen zijn al vertrokken, vroege vogels! 

We drinken koffie op een groot rotsblok, dat bij zee ligt en Gerda raapt, volgens haar zeggen, een stuk Romeins aardewerk op! 

Nu nog twee bloemen fotograferen en dan kunnen we echt vertrekken. De witte bloem is heel groot en Ger wil haar vingers erbij op de foto, omdat jullie anders niet beseffen hóe groot die bloem wel is! 

Maps maakt het vinden van de Alexandria Troas site weer spannend, maar dankzij ons gezonde verstand komen we er goed aan. Er staan vier Duitse motoren en een leeg betaalhokje. Een bord met pijlen die wijzen naar de verschillende onderdelen van de opgraving. We beginnen met Het Forum omdat de Duitsers daar net vandaan komen en aangeven dat daar iets te zien is. Wat we zien is niet te vergelijken met de meeste andere opgravingen die we ooit hebben gezien en toch is het altijd bijzonder vind ik. Het meeste wat is opgegraven, is gewoon in het gras neergelegd, alleen de onderdelen met de mooiste versieringen zijn tentoongesteld in een afgesloten ruimte, omgeven door grof ‘gaas’ van ijzerwerk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Terug naar het parkeerterreintje om de andere pijlen te volgen. Er is nauwelijks een pad, hier lopen echt zelden of nooit mensen en het leidt tot niks. We zijn toch blij dat we de site hebben bezocht en als we vertrekken, komt een man op een brommer aangereden, die het betaalhokje opent…

Onze route gaat via Ezine richting Can en onder deze plaats door verder over de 555 naar Balya. Het landschap is niet lelijk, maar we hebben er genoeg van gezien, met name Gerda. Te vriendelijk groenheuvelbos. Het is erg zonnig en 22,5°. Lekker windje erbij. 

Misschien kunnen we beter stoppen bij Doganar, dan in Balya, omdat de eerste plaats wat kleiner lijkt. We komen toch in Balya terecht, Donagar is waarschijnlijk opgeheven; niet gezien. 

Er is een klein, nagenoeg leeg parkeerterrein, de enige plek die een beetje recht is in deze plaats, zo lijkt het, hoewel we de keggen toch onder de banden moeten leggen. Maar dan staan we ook riant en rustig! En de ‘buurman’, die een eindje verderop in zijn tuin zit, heeft met een gebaar goedgekeurd dat we hier staan. Daar blijft het niet bij. Na een kwartiertje komt hij met een dienblad naar ons toe, waarop twee glaasjes Turkse thee staan. Handen schudden, gebarentaal. Als onze glaasjes leeg zijn, komt weer even later zijn vrouw ons twee zelfgebakken ‘koeken’ brengen. Intussen hebben wij, door vorige reizen wijs geworden, één van onze kadootjes gepakt, zodat we bij dit soort gelegenheden ook iets hebben om terug te geven. In dit geval is het een sleutelhanger met twee klompjes eraan. Terug in haar tuin, heeft ze het uitgepakt en bedankt ons over hun tuinmuurtje heen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wijn en ….nee, geen bier. Gerda probeerde vandaag bij een tankstation een biertje te kopen voor vandaag, maar die vlieger ging niet op. 

Ik zei het eerder, je ontkomt er bijna niet aan, moskeeën. Vandaag staan we er tussen twee in, die gelukkig tegelijkertijd allebei hetzelfde bandje afspelen. Wel hard.

Menu van de dag: beetje herhaling van gisteren wegens gebrek aan keuze in de winkel. Roerbak paprika, courgette, ui, knoflook, wortel. Rauwe ham. Morgen nieuwe boodschappen. 

Intussen komt de tweede buurvrouw met een dienblad aangelopen. Zelfde recept, thee met zelfgebakken koeken, deze met munt erin, plus een heel verhaal in het Turks, waarbij ze ervan uit lijkt te gaan dat wij haar begrijpen. Haar dochter (denken we) staat in het huis voor het raam naar ons te zwaaien. My God, of beter: my Allah, hoe moet dat verder?