Woensdag 4 juni 2025

Stevige wind gisteravond, die recht op de schuifdeur stond, beetje vervelend. Soms kan dat niet anders, bijvoorbeeld als de ondergrond niet waterpas is, want het hoofdeinde van het bed waarin we slapen, moet niet naar achteren hangen. Nu kan je dat met oprijwiggen goed compenseren, maar soms lezen we dat  gebruik daarvan door politie wordt gezien als kamperen in plaats van parkeren. 

Om tien uur was de wind minder geworden, scheelde een stuk zo direct aan de kade. En ondanks de slechte voorspelling had het nauwelijks geregend. 

Vanochtend zeven uur. Buiten is het 9°, droog en bladstil. Binnen gaat de kachel op 8. 

Tijdens het ontbijt genieten we van mooie luchten, waarbij zelfs de zon een kleine bijrol speelt. 

Als we klaar zijn voor vertrek heeft de zon al behoorlijk wat terrein gewonnen. Zo fijn dat het niet regent nu we aan de route over de Fv613 gaan beginnen, de Gaularfjellsvegen, die wordt genoemd als één van de mooiste van Noorwegen, en niet zo bekend schijnt te zijn. Zoals de naam al zegt, loopt de weg over het Gaular gebergte. 

Maar voor het zover is: boodschappen. Dit is de tweede kleine Coop die we bezoeken en net als de vorige valt deze me tegen. Geen flessen met plat water, geen diepvries gamba’s, geen ansjovisfilets in olie, zoals wij die in Nederland kennen, geen roomharing, weinig keuze in groentes, kortom een beperkt assortiment. Je moet hier echt de megasupermarkten hebben.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Goed, water blijft dus op het lijstje staan evenals de Vinmonopolet. 

Nu eerst naar Hella, waarvandaan de veerboot vertrekt naar Dragsvik waar we nog net wat regen meepikken. 

Gerda, die nota bene deze route had bedacht, bleek vanochtend toch bedenkingen te hebben. Het heeft te maken met het feit dat ze hoogtevrees heeft en samenhangend daarmee angst voor smalle wegjes, waarop je soms dicht langs de rand moet rijden. En ze dacht, stel je voor dat die weg ook nog eens door bos loopt, zodat je niks ziet van de omgeving. Misschien ook het getal 13 in het wegnummer? Nee…dit verzin ik. Mijn voorstel om een andere route te nemen, wees ze echter van de hand.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat helpt is dat er een verbodsbord staat voor vrachtauto’s. Het begint goed: tijdens de eerste kilometers staan we al stil tegenover een wat grotere Duitse camperbus. We kunnen elkaar niet passeren, dus wie gaat er achteruit? Het is duidelijk een situatie waarbij hij in het nadeel is en dat pakt hij sportief op. Verder hebben we geen problemen: auto’s wachten op elkaar als het moet en er zijn veel uitwijkplaatsen langs de weg, al zou een verkeersspiegel hier en daar zeker helpen. Voorts lijkt het wel alsof er één of andere rally met auto’s aan de gang is, hoe krijg je ‘t verzonnen! Van tijd tot tijd komt er een deelnemer met een bloedgang midden op de weg aanstormen, die ik dan door flink te claxonneren, probeer te laten schrikken. En de motoren kunnen er ook wat van! Echt druk is het echter niet op deze route, zodat we de haarspeldbochten goed kunnen oefenen. En het groen? Het is aanwezig, maar op afstand! Bijna de hele route hebben we zicht op kale bergen met sneeuw, wat zeg ik: we rijden zelfs tussen de sneeuwresten door. 

Wat zeker niet onvermeld mag blijven, is dat we een stop maken bij een rivier, die erg wild stroomt, waarbij bruisend brede witte watervallen ontstaan, geen hoge, maar wel prachtig om te zien. Ook als we er later weer langs rijden, blijft het een feest om naar te kijken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Førde, grotere plaats dus groot winkelcentrum met Vinmonopolet. Ook loop ik even een Spar binnen om te zoeken naar de juiste ansjovis (heb ik) en haring in kerriesaus (hebben ze niet). Flessen met plat water hadden we onderweg al gekocht in een kleine Joker-supermarkt. 

Dan is het tijd om onze overnachting te regelen. Park4Night is niet gul. We proberen een paar suggesties langs de E39, richting Vadheim, maar die plaatsen staan ons niet aan. Te dicht langs de weg en troosteloos. We besluiten om zelf op zoek te gaan en ik noem het dorp Sande, dat ik op de kaart zag liggen, net even weg van de E39. We gaan kijken en zien bij binnenkomst direct een mooi terrein aan het water dat wel bij een bedrijf hoort, maar waar wij met onze VW makkelijk bij kunnen. We stoppen, lopen naar de eigenaar, die buiten blijkt te staan en vragen of we er vannacht mogen blijven. Hij heeft er geen probleem mee, geregeld! En zo staan we hier nu naast zijn geparkeerde Knaus caravan, langs het water van de rivier de Gaula, die zich hier verbreedt tot een meer met mooie, grasachtige moeraslandjes erin. Het bedrijf heet Nistad Transport.

Menu van de dag: hamburgers, peultjes.

Vogel van de dag: graspieper tijdens de lunch.

Ook Gerda is heel blij dat we de route van vandaag toch hebben gereden. En mochten jullie denken wat een bang type is die vrouw: we hebben wel samen de Pamir Highway gereden, waarvan zij evenzeer heeft genoten als ik! En dat we deze speciale route vandaag reden, ontdekten we pas achteraf! 

Intussen valt de regen neer, terwijl de wolken nog hoog genoeg drijven om ons een vrij uitzicht te geven. 

Ons hoor je niet klagen (te ver weg!)