Woensdag 15 juni 2022

Brr.. kil vanochtend! Gerda laat het woord ‘kachel’ zelfs vallen, het moet niet gekker worden! 

Tegelijkertijd zien we dat de zon op het punt staat om de heuveltop te bedwingen en we weten zo langzamerhand wat dat betekent: berg je maar! 

Als Ger een stukje heeft gelopen met de verrekijker in de aanslag komt ze terug met de woorden: “Ik kan nu al niet meer tegen de hitte”. Dan is het nog maar half tien. En de vogels maken het ook niet draaglijker; geen veertje te zien. Tja, wat zou je zelf doen als je een vogel was? Juist, lekker suffen tussen de bladeren in plaats van je een beetje zitten uitsloven met gezang op een tak in de zon. De hond van de boer maakt zich wel druk. Blijkbaar kan hij Gerda van een afstand zien lopen, want elke keer als ze het wegje opgaat, slaat hij aan. 

Prima stek hier en na met een paar passerende automobilisten een vriendelijke groet te hebben uitgewisseld, zetten we koers naar Trápeza aan de kust.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op een gegeven moment, je gelooft het niet, rijden we door een skigebied. Geen lift te zien op de hellingen, maar toch; reclameborden met besneeuwde bergen erop, winkels en bars met namen als ‘Snowshop’ en ‘Skitaverne’. Het lijkt bizar, maar ja in de Dolomieten is het ‘s zomers ook warm. Toch voelen de woorden skiën en Griekenland als een contradictio in terminis. Heb je wel eens iemand horen zeggen dat ie op wintersport is geweest in Griekenland? 

Bij Patras gaan we weer over de mooie zeilbrug, goed daar betaal je dan ook €13,70 voor, en dan via Náfpaktos naar het Trichonida meer, nooit van gehoord. Misschien kunnen we bij het meer ergens stoppen voor de nacht; de dag bestond bijna volledig uit heftige bergritten, die veel concentratie vroegen. 

Eenmaal in de buurt van het water gekomen, rijden we als vanzelf een grote parkeerruimte op, die rechts van de weg ligt. Op Park4night controleren we of er iets over wordt gezegd en of er nog andere kanshebbers zijn. Goed dat we dat hebben gedaan, want in veel recensies wordt gesproken van nachtelijke geluidsoverlast door jeugd, t/m prostitutie. Geen zin in. Alternatieven zijn echter moeilijk te vinden; langs de weg in de langgerekte dorpen is niks voorhanden en van de smalle wegjes, links omhoog en rechts omlaag, word je niet echt blij. 

In het dorp Grammatikou zien we een goeie parkeerplek in de schaduw onder bomen, alleen die grond lijkt bij een huis te horen. Weet je wat, ik ga het gewoon vragen, misschien zeggen ze wel dat we er vannacht mogen blijven. Ik hoor binnen een vrouw zingen, misschien helpt aanbellen daarom niet en voor een soort aangebouwd klein huis ernaast zit een oudere man buiten, die denkt wat doet dat mens hier. Als ik onverrichterzake naar de bus terug wil lopen, komt er een jongen naar buiten, die wat Engels spreekt en ik probeer hem uit te leggen wat we willen. De plek die wij op het oog hebben, hoort inderdaad bij hun huis en hij nodigt ons niet uit om er vannacht te staan. Wel wijst hij op een soort parkje aan de overkant van de weg, dat wij ook al zagen en roept een paar keer ‘free, free!’ Ja het is een prima plek alleen wij kunnen niet uitgevogeld krijgen hoe we er kunnen komen met de auto en hij weet het ook niet. Woon je er nota bene tegenover! 

We gaan verder met heel weinig energie, het is alweer >30°. 

Niet zo heel veel verderop slaan we een wegje in dat om de één of andere reden vertrouwen geeft en zo rijden we op een kerkhof af! Dat geeft hoop, hoewel…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De ruimte om er te parkeren is niet heel groot, maar in elk geval verhard, dit in verband met de diepdonkerblauwe lucht die flitsend op ons afkomt. Hoeven we in elk geval niet in de modder te staan. Ger is in dit soort situaties gewoonlijk wat brutaler dan ik en parkeert de auto pontificaal op de beste plek voor het kerkhofgebouwtje, dat misschien wel een knekelhuis is, maar daarover later meer. Terwijl de bui maakt dat we ramen en deuren moeten sluiten, vraag ik me af of we hier weggestuurd zullen worden. 

De eerste bezoekers zijn twee mannen in een witte Ford pickup, die heel gehaast het kerkhof op stormen en direct met veel geklop schotten ergens uit los lijken te maken. We kunnen het niet goed zien. Ik vind in elk geval dat we de gelegenheid te baat moeten nemen en de mannen vragen of ze denken dat we hier vannacht kunnen blijven staan, bij wijze van goodwill kweken. Gerda loopt naar hen toe als ze weer in de auto willen stappen en ze geven aan dat ons verblijf hier geen enkel probleem is. “Ze waren duidelijk nog aangedaan door het werk dat ze net hadden gedaan”, zegt ze. 

Ik kom nu even terug op het knekelhuis: vriendin en griekenlandkenner Carry schreef in haar blog dat de Grieks-orthodoxe kerk cremeren verbiedt en er daarom soms gebrek aan ruimte voor nieuwe graven ontstaat. De kinderen bijvoorbeeld, graven dan 3 tot 5 jaar na de begrafenis de botten van hun overleden ouders op, maken ze schoon en doen ze in een kistje, dat in het knekelhuis wordt gezet. Heb je daar ooit van gehoord? Wij niet. 

Terwijl het onweer wat lijkt af te nemen, schrikken wij ons helemaal te pletter als met een knal de bliksem inslaat op de helling tegenover ons. Net op het moment dat de schuifdeur openstaat omdat Ger de auto binnenkomt. We duiken allebei van schrik in elkaar, zó dichtbij klinkt het. Ik zie het gebeuren en direct daarna een kleine rookwolk opstijgen van de plek des onheils. Daar blijft het gelukkig bij.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Net als we willen beginnen met koken, komt een vrouw op de fiets aan en stopt bij ons. Ze heeft een blauwe pet op en een soort bijpassend jack, zodat ik even denk dat ze misschien bij de gemeente werkt en nu komt vragen wat wij hier denken te doen. Ze wil dolgraag met ons praten, maar spreekt geen woord buitenlands. We lullen dus maar wat en hopen dat ze snel weggaat, waar het niet naar uitziet, vasthoudend tiep. Terwijl ik denk, ik ga gewoon beginnen met koken, stopt er een vrouw in een Mercedes. Die komt er gezellig bij, heeft twee ooms in Amsterdam werken enz. enz…. Ze denkt dat we misschien liever ergens anders staan, wat wij dan weer nadrukkelijk blijven tegenspreken. Daarna wordt het een komen en gaan van bezoekers, die gelukkig niet allemaal bij onze auto komen praten, maar van elkaar horen waarom wij daar staan en zo. 

We zijn bijna klaar met eten als er weer een Mercedes aankomt met, jawel! diezelfde vrouw erin. Ze komt ons twee komkommers brengen uit eigen tuin, een flesje olijfolie van eigen olijven, en wat koekjes van onbekende afkomst voor het ontbijt. Dat is toch ongelofelijk lief! 

De verdere avond worden we met rust gelaten, behalve door een zwerfhond, die niet begrijpt dat hij van ons geen eten krijgt, maar zich er letterlijk wel bij neerlegt. 

Menu van de dag: pasta met ansjovis en kappertjes, roerbak wortelen, kool, sojasaus, rundergehakt met knoflook, ras el hanout en zwarte peper. 

Eindelijk rust… ?