Geen vogels, wel een beer

Vrijdag 10 november 2022

Grijs, af en toe heel lichte regen en de bergen en heuvels geven slechts heel af en toe iets van hun contouren prijs aan onze verlangende ogen.

Na een tijdje beseffen we dat het onwennige gevoel dat we hebben, veroorzaakt wordt door de stilte; er hoeft blijkbaar geen werk verricht te worden aan wegdek, bermen of struikgewas. Dat is even schrikken!

Hoewel je zou denken dat er afval genoeg ligt op een kerkhof, zijn er geen afvalcontainers, dus daar letten we speciaal op als we wegrijden door het dorp. Zo komen we terecht bij de kerk, die er best mooi uitziet en waar heel veel ruimte omheen ligt met o.a. gras bedekt met grote bruingele plataanbladeren, er staan bankjes, een oorlogsmonument, een religieus symbool en God zij dank een vuilnisbak, waar we ons afval in kwijt kunnen. De kerk is op slot.

Het ‘geheel’

En een detail

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dan onder leiding van Maps naar de A64 over binnenwegen, die prijken met de mooiste herfstkleuren en langs weiden waar we af en toe een clubje koereigers zien: vogel van de dag. 

We verlaten de péage bij afslag 28, St.-Sulpice-sur-Lèze (wie heeft er niet van gehoord?) en rijden nog zo’n drie kwartier over D-wegen in de stromende regen naar Mazères. 

Daar parkeren we droog voor de kerk, die open staat! Vlug vlug naar binnen vóór er weer één of andere sleutelfiguur de boel komt afsluiten. De kerk is heel schaars verlicht en voegt niet echt wat toe aan de vele andere kerken die we ooit bezochten. Maakt niet uit, ik heb nou eenmaal de drang om, met name in het buitenland, (oude) kerken van binnen te zien. Ik realiseer me dat ik er nog nooit echt over heb nagedacht waardoor dat komt. Misschien dat ik dat nog ga doen, misschien ook niet. 

Na de lunch bij deze kerk, rijden we de voorgeschreven 4 minuten naar het Domaine des Oiseaux. Er staan een paar auto’s geparkeerd en het eerste wat Gerda ziet bij het uitstappen, is een valk, op de vleugels gevolgd door een groep ooievaars, die hier blijkbaar wonen. Er zijn nesten, er staat een clubje in de wei en de rest zweeft wat verveeld in de rondte.

Frankrijk en zijn monumenten

Welke boom is dit?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nou, even overleggen of we op wandelschoenen gaan of onze laarzen aantrekken (het worden schoenen) en op pad. Het natuurpark is, inclusief 3 meertjes, zo’n 100 ha. groot. Net voor we starten, komt een autootje met domeinlogo langsrijden en ik roep naar Gerda: “Hou ze even aan, dan vragen we of we hier vannacht mogen blijven staan!” 

We hadden het al over de mogelijkheid gehad om hier te blijven, maar nog niet echt besloten en ook niet besproken of we dan zouden vragen om toestemming. Dus ik overviel Gerda hiermee, die al in het Engels tegen de mannen wilde beginnen. Intussen had ik de auto afgesloten en kon in het Frans onze vraag stellen. Tot mijn grote verrassing kreeg ik direct te horen: “Officieel mag het niet. Maar er zijn veel andere bezoekers, die niks vragen, en tóch blijven staan en dan zou ik het u verbieden?” Zo’n positieve reactie had ik niet verwacht. En we mogen natuurlijk gebruik maken van de toiletten voegt hij er aan toe. “Degenen die dit vragen”, zegt hij, “zijn Engelsen, Nederlanders en  Duitsers, alleen de Fransen zelf vragen niks”. 

Ik haast me te zeggen dat wij de Fransen, in het algemeen gesproken, erg beleefd vinden. Tegen hem zeg ik een paar keer dat hij ‘très gentil’ is en dan druk ik me nog matig uit; de manier waarop hij ons benadert, is meer dan klantvriendelijk en lijkt recht uit het hart te komen, al klinkt dat jullie misschien wat overdreven in de oren. 

We gaan aan de wandel over grinderige natte paden. In het eerste meertje zitten wat wilde eenden, futen en aalscholvers, voor de rest is het leeg. Op het land zien we een kwikstaart en mussen; kortom alles wat we thuis ook hebben. Verder zijn er een aantal geïmporteerde soorten uit o.a. China, zoals prachtige uitbundig gekleurde fazanten, die niet los lopen, maar in rennen zitten. Mooi zijn ze zeker, alleen beneemt het feit dat ze hier naar toe zijn gehaald en ‘opgesloten’  mij een groot deel van het plezier om er naar te kijken. Vanuit mijzelf als mens bekeken: arme beesten. Aan de andere kant: wie weet hoezeer ze het hier naar hun zin hebben! Je zal terug moeten naar Xi Jinping!

Een meer

Ons uitzicht

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Al na ongeveer een half uur begint het weer te regenen. Geen zin in. Terug naar de bus, thee drinken, lezen, sudoku, cryptogram. Heerlijk de kachel aan en de ooievaars vlak voor ons in de wei. Het lijkt bijna alsof we thuis zijn, maar toch weer helemaal niet. 

Menu van de dag: biologische witlofstronkjes met…juist! Parmezaanse kaas, merguez worstjes en ham uit de Savoie. 

En dan…hadden we nog een pech/ergernis van de dag? Nee! 

Hoe mooi kan het leven zijn. Zeker als je terwijl je hier zit te schrijven de uil hoort roepen. 

Gerda komt net binnen en heeft boven de auto de grote beer gezien. Geen regenwolken dus!

 

 

 

 

 

4 thoughts on “Geen vogels, wel een beer

    • Ja, beetje flauw ook wel misschien! En spannend zeker! Zou me niet verbazen als er in of bij de Pyreneeën beren leefden, maar ik heb geen idee.

  1. Prachtig, ik krijg hier helemaal een Frans gevoel van en vroeg me even af hoe die prachtige eerste zin in het Frans zou klinken. En omdat ik met mijn MULO te weinig kennis heb vergaard om het zelf te doen heb ik het Google gevraagd. :
    Des pluies grises, parfois très légères, et les montagnes et les collines ne révèlent qu’occasionnellement certains de leurs contours à nos yeux désireux.
    Dat klinkt toch geweldig ook 😀

    • Haha…leuk! Alleen ben ik het niet helemáál met Google eens. Die vertaalt met ‘grijze regen’, terwijl ik gewoon grijs zeg en daarmee de lucht bedoel. ‘Ciel gris’ zou passender zijn. Maar nogmaals: wel heel mooi om het ook in het Frans te zien. Vooral het zangerige slot: yeux désireux!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*
*
Website