Vrijdag 1 maart 2019

Tijdens het ontbijt staat de TV aan op een webcamzender: pistes, steden, van alles komt voorbij. Dat is niet zo erg, je hoeft niet te kijken. Maar die muziek!! Van die geforceerd opgewekte, pseudo volksmuziek! 

We besluiten om de skibus te nemen naar Wolkenstein. Dat hadden we nou niet moeten doen; verkeerde naam! Als we daar in de cabinelift Campinoi zitten, begint het licht te sneeuwen en wat wolken dreigen op de piste te komen hangen. Niet zo’n zin om met dit weer verder het gebied in te skiën en we nemen de piste terug naar het dorp. Die is pittig, rood, ‘Frans’ rood bedoel ik. Op zich prima, alleen het pittige zit hem in de ijsplaten, gecombineerd met vrij slecht zicht. Er wordt een behoorlijk beroep op onze beschikbare techniek gedaan. 

Ik zeg ‘Frans’ omdat de pistes in Frankrijk meestal wat pittiger zijn: een rode piste in bijv. Oostenrijk, valt in Frankrijk al gauw in de categorie blauw: makkelijker. Daarbij komt nog dat het een stuk drukker op de piste is dan we tot nu toe hebben meegemaakt. Lastig skiën, maar we krijgen de helling klein!

Beneden zitten we even bij te komen. Wat doen we er verder mee? Na een poosje lijkt de bewolking dunner te worden en ik verwacht dat de zon in Ortisei sneller door de wolken zal breken dan hier. Nergens op gebaseerd natuurlijk. Toch gaan we terug. De skibushalte is zo’n 200 meter lopen en de bank zit al vol. Na een minuut of 20 staan, denk ik: ‘ik zou wel even maar de WC willen, maar de bus zal nu zo wel komen’. Bovendien is er geen WC. Na nog eens 20 minuten wordt het wat nijpender en ik zeg tegen Ger: 

“Ik zou eigenlijk in het café hiernaast naar de WC willen, alleen dan moeten we wat drinken en de bus kan nu natuurlijk elk moment arriveren”.

Het is niet anders; wat het zwaarst weegt! Ger bestelt koffie en ik zoek de toiletten op. Als ik terugkom, zegt ze: “De bus is er nog steeds niet!” Dat vraagt om snelle actie. Ger rekent af, ik drink mijn koffie op en na nog eens tien minuten wachten, is de bus er. Al heel wat mensen hebben het voor gezien gehouden en zijn weggegaan. Belachelijk ook, nog nooit zo lang op een skibus moeten wachten. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Weet je wat zo irritant is? Dat ze je betaalpas overal uit je hand trekken. Wat bij ons gewoon is, dat je zelf de pas in het apparaat stopt, wordt hier voor je gedaan. Zelfs bij contactloos betalen, mag je niet zelf je pas bij het scherm houden. Het zal zo niet bedoeld zijn, maar op mij komt het heel betuttelend over. Soms, in restaurants, nemen ze je pas zelfs mee. Ik vind dat heel vervelend.

Bij deze buschauffeur gaat het over de ov-pas, die ik bij het instappen gereed heb in mijn hand. Voor ik de pas in de gleuf van het apparaat kan steken, wil hij hem uit mijn hand rukken. Haha, dat lukt ‘em lekker niet en rustig maak ik het instapritueel af, terwijl ik hem volledig negeer. Wel ons een uur op je bus laten wachten en dan een beetje driftig doen! 

Ortisei, half 3 en geen zon. “Kom, we gaan de ski’s inleveren”, zegt Ger. ‘t Is het beste denk ik. Toch heb ik er een beetje moeite mee dat we weinig geskied hebben vandaag. Op de trappen, terug naar het hotel, voel ik voor het eerst mijn beenspieren. Ok, het was wèl een heftige afdaling.

Nog even naar de supermarkt voor de onderweg-boodschappen en de watertank vullen. Morgenochtend vertrek. We rekenen op veel file.

Vandaag eindig ik met wat positiefs (idee van Ger!):

Er zijn zat stopcontacten op de kamer. Alle apparaten kunnen tegelijkertijd worden opgeladen en dan hebben we nog over! Dat maak je lang niet altijd mee. Tot zover. O nee! Ik moet ook nog zeggen dat er erg veel kleerhangers in de kast zijn, die je er ook uit kan halen, je kleren er over doen en weer terughangen. Want, soms zitten ze vast aan de stang, je kent het vast wel.

En wat zag Gerda nou vliegen? ZWALUWEN!!! Ze denkt van het ‘huis’soort.