Zaterdag 14 juni 2025

Gisteravond een uur of acht. Heel onverwacht arriveren er scooters, een paar motoren, elektrische steps en een soort quads. Ze gebruiken daarbij al het vermogen tot lawaai dat ze hebben, tijdens het maken van wat ‘ererondjes’. Ne enige tijd verdwijnen ze in het wat verpauperde huis dat bij het terrein staat. Misschien is het een soort jeugdhonk of zo en ik ben benieuwd hoe laat en met hoeveel kabaal ze zullen vertrekken. Intussen is er nog een derde camper bijgekomen, een Pössl. 

Om een uur of half tien gaat het gebeuren: ze komen naar buiten en beginnen weer hun irritante rondjes met zoveel mogelijk gas erop. De andere camperaars blijven binnen en ik denk Riet, ga maar naar buiten en probeer op een open manier contact te maken. Zolang je binnen blijft, gaan ze ervan uit dat je je zit te ergeren en dat is hun bedoeling. Tegelijkertijd zijn ze misschien ook wel nieuwsgierig naar de mensen die hier staan en hoe het er in zo’n camper uitziet. En als ze je een beetje mogen, hebben ze mogelijk geen zin meer om je te pesten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik begin met de grootste lawaaimaker van dit moment, een jongen op een roze scooter, die steeds probeert een stukje op het achterwiel te rijden. Elke keer als hij bij ons in de buurt komt, probeer ik met een wenkend gebaar en lachend contact te maken. Hij kijkt wel ietsje lacherig terug, maar dat is alles. Twee jongere jongens op e-steps geef ik een compliment over hun step, dat ze met een vriendelijk “ok” accepteren en een paar motorrijders krijgen een duimpje. Ze zien het wel, maar reageren niet. Ik blijf nog even buiten staan kijken en ga dan maar weer de auto in. 

Om half elf zijn ze nog volop aan de gang. Ze draaien niet alleen hier op de parkeerterreinen hun rondjes, maar verdwijnen af en toe loeiend de wegjes op en dan hebben we er een tijd lang geen last van. Jammer genoeg komen ze telkens terug. Voor zover ik kan zien en horen blijven de andere camperaars stil in hun auto’s. Om een uur of elf gaan we naar bed en het patroon blijft zich herhalen. Als ze hier zijn, staan ze echt vlak naast onze drie campers te gassen, slippen en weet ik wat ze nog meer doen om zoveel lawaai te produceren. Op den duur schijnen ze ook met een knipperende schijnwerper op de bus en het laatste wat ik hoor is dat ze harde muziek inzetten. Dan is het volgens Gerda intussen tegen enen, en ze zegt vanochtend dat ik vóór die tijd wat heb geslapen, zelfs ook even door al het kabaal heen. 

Wat ik opvallend vind is dat dit blijkbaar door de ‘buurt’ wordt getolereerd; er staan bewoonde huizen op gehoorafstand van al dit lawaai. Die mensen moeten dit horen. 

Vanochtend half acht. Buiten is het 15°, zonnig, iets bewolkt en iets wind. De kramsvogels vliegen om de auto. De kachel blijft uit.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op het asfalt van de weg en het parkeerterrein zijn de sporen te zien van het geweld van gisteravond. Een vrouw brengt bloemen naar een graf, anderen laten hun aangelijnde hond uit, een man jogt. Naar de boer die om de vijf minuten langs komt met een lege dan wel een volle giertank hebben we maar eens gezwaaid. Hij groette wat stijfjes terug, niet echt gierend van het lachen. 

Dan ineens sprint Gerda de bus uit op haar blote voeten over het korrelige asfalt! Wat is er aan de hand? Nou, de stevige plastic zak, die in de auto fungeert als prullenbak, hadden we afgespoeld en onder een ruitenwisser te drogen gehangen, toen de wind ermee vandoor ging. Nou ja, jullie weten intussen hoe snel Gerda is als er bijvoorbeeld een Duitse camper te dicht naast ons parkeert! 

Over Duitsers gesproken: het uitzicht hier vanaf het wegje dat naar het fjord loopt, doet mij steeds denken aan een lied van Peter Fox, dat ik nog steeds heel mooi vind: Haus am See, https://www.youtube.com/watch?v=Vgwkxa-uGcE

Tot slot komt er een man in een elektrische rolstoel aanrijden met zijn T-shirt tot net onder de tepels opgerold, zijn vette buik glanzend in de zon om naast ons te parkeren en van de zon te genieten. 

Gerda zag op het terrein nog een soort kleine witte ‘zakjes’ liggen, waarvan ze zich afvraagt of die met drugs te maken hebben. En dat alles vóór elf uur. 

We vertrekken naar Arsvågen, waarvandaan de veerboot vertrekt naar Mortavika. Vrij grote boot, we kunnen er zo oprijden en varen over kalme fjorden met zicht op verspreid liggende kleine eilanden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Onze route loopt daarna over de eilanden Sokn en Bru, heuvelachtig, hier en daar een paar huizen en bootjes aan kleine baaien, in de wei schapen en wat koeien. 

De camperplek die we kozen in Stavanger is om 12:00uur helemaal vol. Je mag er maximaal drie dagen staan en het lijkt erop dat de meeste campers dat aan het doen zijn: alles dicht en de baasjes de stad in. In de directe nabijheid staan nog meer campers op ‘gewone’ parkeerplaatsen en er zijn nergens borden waaruit zou blijken dat dat niet mag. We gaan ervoor. Easypark werkt hier ook, waardevolle zaken in de rugzakken en dan zijn we na tien minuten in de oude stad. Daarom is deze plaats zo populair. 

Vóór ons de Ronja Borøy, een schip dat vis vervoert en achter ons de Seven Seas Navigator Nassau, een cruiseschip. We kijken dus uit over een gedeelte van de haven.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rondom de oude stad en de haven is het een ‘kermis’, heel druk, wat blijkbaar te maken heeft met een evenement, een speciale ‘week’ met zo te zien allemaal sportactiviteiten. De oude stad met witte houten huizen ziet er net zo uit als die van Bergen en na een tijdje zijn we alle stands en commercie zat. Op naar de Domkerk, de oudste episcopale kerk van Noorwegen. We waren heel benieuwd om deze te zien, ware het niet dat er een stelletje feestelijk aangeklede mensen buiten staat, bij de ingang een paar mannen met een label om hun nek en een papier waarop staat dat de kerk op dit moment is gesloten voor bezoekers, vanwege een huwelijk. “En daarna gaat de deur op slot”, zegt de ene. Morgen na de dienst gaat die weer open, waarschijnlijk zal dat om een uur of één zijn. Heel jammer. 

We hebben allebei last van de warmte, 26°, en zijn niet echt energiek. Ik blijf even aan de kade zitten, terwijl Gerda nog een eindje verder loopt. Ze is vrij snel terug en dan gaan we weer naar de auto. Daar is met enige regelmaat wat te praten, overleggen etc. met camperaars die een plaats zoeken. 

Menu van de dag: restje pasta met saus van gisteren, roerbak groentes, ui, knoflook, champignons, kool, rauwe ham. 

Vogel van de dag: stadsduiven. 

Misschien is het Museum van Moderne Kunst morgen iets voor ons. 

Als ik dit schrijf, horen we het cruiseschip vertrekken, even kijken!