Zaterdag 8 juni 2024

Half 5 worden we wakker. Gelukkig ben ik na een tijdje nog even in slaap gevallen, Gerda niet. Het ochtendconcert bestaat uit een trio van fazant, koekoek en duif. 

Zodra Gerda om half 8 als eerste van ons de bus uitgaat, staat er een auto vlakbij, waarin een walgelijk dikke man op de bestuurdersstoel ligt. Vanuit die positie spreekt hij Gerda aan, hij heet Alexander en zegt dat hij met ons naar de bank gaat. Ze herinnert hem aan de afspraak van 9 uur en we gaan ontbijten. 

Om half 9 meldt de tweede man zich, het is degene die gisteren met ons naar de bank reed en die ons hier afleverde voor de nacht. We nemen onze tijd tot 9 uur en intussen staat hij wat met Alexander te praten, waarna hij vertrekt. Alexander is uit z’n zwarte VW met Zwitsers nummerbord gekomen, waardoor zijn lijf pas echt goed te zien is. Zijn buik komt in de vorm van een dik vetschort onder zijn T-shirt vandaan en hangt volledig voor zijn pik en ballen. Ook op de foto, die stiekem is genomen, kan je dat zien.

Het hangt onder het blauwe T-shirt uit

Het lijkt erop dat Alexander verwacht dat we met hem samen in zijn auto zullen rijden, maar wij hebben besloten dat we met onze eigen auto gaan.
“Dat Zwitserse nummerbord zegt vast iets over de criminele bankrekening”, zeg ik tegen Ger.

Nu we met de nieuwe daglimieten te maken hebben en Gerda de juiste code van haar creditkaart heeft gevonden, kunnen we het volledige bedrag van de ‘rekening’ pinnen in Dinar. 

Daarna rijdt Alexander ons voor naar de garage van Sasa, zo denken wij, maar hoe langer de rit duurt, hoe twijfelachtiger ik word. Het is niet normaal, wat er gebeurt; of Alexander kent de weg niet en verdwaalt of hij heeft opdracht gekregen om ons voor langere tijd ‘bezig te houden’. Tot onze verbazing eindigt de rit weer bij tankstation Coral, waar we sliepen en Alexander zegt dat Sasa hiernaartoe komt. Voor mij houdt het nu echt wel op. Ik zeg dat ik wil weten hoe lang we op Sasa moeten wachten – tien minuten – en dat hij de rekening bij zich moet hebben. Tegen Ger zeg ik dat ik wil vertrekken als hij niet op tijd hier is. Ik ben er nu helemaal klaar mee. 

Hij is op tijd, heeft een niet gespecificeerde factuur bij zich, waar wij uiteraard niks van kunnen lezen en ik moet hem voorzeggen wat het totaalbedrag was dat hij gisteren aan ons vroeg. Het viel mij gisteren op dat hij de stapels geld die we hem gaven niet controleerde en ook vanochtend neemt hij de biljetten aan, zonder te kijken of het bedrag klopt. 

Gerda bedankt hem nog voor de ‘reparatie’ en zegt erbij dat ze denkt dat de rekening ervoor te hoog is. Ik denk: zoek het uit en geef hem een slappe hand. Wegwezen hier…vrij!! 

Gisteravond had ik de baas van Campercentrum Amersfoort gebeld en ingesproken op zijn voicemail. Vanochtend heb ik gevraagd aan de receptioniste of hij me wil terugbellen en dat doet hij, terwijl we weer onderweg zijn, om een uur of tien. 

Hij maakt zijn excuses voor het feit dat hij gisteren niet heeft teruggebeld; hij had een feestje…. Daar heb ik zo mijn gedachten bij. Afijn, ik begin mijn verhaal en binnen de kortste keren onderbreekt hij me met: “Het is bekend dat bendes daar toeristen op deze manier geld afhandig maken, jullie zijn genaaid, sorry dat ik dat woord gebruik”. Ik kan hem geruststellen qua woordgebruik en ik word dus bevestigd in mijn gevoel en vermoeden. Hij vraagt ook of we de ‘kapotte’ injectoren hebben meegenomen. Zo ja, dan zou hij ze in principe wel van ons willen kopen omdat die dingen echt duur zijn. 

Schiet verder niet op. We hadden zelf ook slimmer moeten zijn, alleen al het feit dat er geen alarm op het dashboard of op het andere scherm verscheen, bij zo’n ’catastrofaal!’ mankement had ons aan het denken moeten zetten. Verder heb ik, tevergeefs, op internet gezocht naar berichten over deze manier van ‘beroving’. 

Bij de eerste koffie zien we een puttertje: vogel van de dag.

Verder heet! heet! 33° en rijden.

Toen nog alleen

Park4Night verwachten we terecht niet veel meer van en ergens een campinkje lokt ook niet aan. We gaan naar Brestaca, naar restaurant San Luca, zo’n 90 km. vóór Zagreb, waar mensen met enige regelmaat op de parkeerplaats mogen overnachten. We hopen dat we dan niet verplicht zijn om er te eten; even samen bijkomen in alle rust. 

De vrouw in het restaurant geeft Gerda carte blanche en daar staan we, helemaal achteraan op een leeg terrein, naast een grote boom voor de schaduw, morgen dan, nu staan we aan zijn verkeerde kant. Het mooie is dat we welkom worden geheten door de prachtige zang van een merel. 

Het parkeerterrein loopt later wat voller met auto’s van gasten. Misschien hadden ze niet eens een tafel voor ons gehad. 

Om een uur of tien geeft één van de gasten buiten een trompetsolo, ‘Glory, glory, hallelujah’, hoe leuk is dat! Daar kan geen moskee aan tippen.