Donderdag 2 mei 2024

Rest ons nog het leeghalen van de koelkast en alles naar de auto brengen wat we gisteravond en vanochtend nog nodig hadden. Koffie drinken natuurlijk en je afvragen of je ècht niks belangrijks bent vergeten. Later op de dag bleken dat de pakjes chocomel te zijn. 

Over vergeten gesproken, gistermiddag na het beëindigen van mijn verhaal, dacht ik ‘er was nóg iets Riet, wat je had willen schrijven’, maar hoe ik ook mijn best deed, ik kon het me niet herinneren. En zoals dat gaat, het was nog niet gepubliceerd of ik wist het weer! 

Onze kleinzoon van Gerda, Kick, waarvoor we eind vorig jaar naar Les Landes reden, omdat hij daar meestreed om het Nederlandse kampioenschap Golfsurfen tot 16 jaar (en won!) zit nu met zijn team in…schrik niet…El Salvador. Met ingang van morgen vinden daar de wereldkampioenschappen plaats, waarbij hij weer uitkomt in dezelfde categorie. Dit keer is zijn moeder erbij. 

Het kwam er niet van om gisteravond de jonge Georgische kok te spreken, het was zo druk op het terras dat we niemand wilden storen bij het werk. Maar terwijl we vanochtend tegen twaalven de laatste spullen in de auto aan het opbergen zijn, loopt hij ineens langs op weg naar de keuken. Ook hij volgt natuurlijk de gebeurtenissen in zijn land op de voet en heeft informatie van familie en vrienden. Het hele land is op dit moment onveilig, zegt hij, echt overal wordt gedemonstreerd, niet alleen in Tbilisi en andere steden. 85% van de bevolking is tegen de Russische wet en vóór Europa, maar de oligarchen hebben de macht nog steeds in handen. 17 mei is de derde en laatste stemming over de wet dacht ik. We wachten het af. 

En of er nog geen spanning genoeg is, rijden we bij ons vertrek als eerste naar tankstation Kriterion om de bandenspanning te controleren. Tegen enen zijn we dan echt op pad, Amersfoort, Keulen, Frankfurt a.M. Bermen en velden vol bloeiend fluitekruid, in Duitsland aangevuld met koolzaad, 26°. Intussen horen we op de radio nog meer slecht nieuws over Georgië. Wat we dikwijls hebben meegemaakt is, dat in een land dat wij hebben bezocht, kort na ons vertrek de pleuris uitbreekt. Daar maken we dan grappen over. Deze keer is de pleuris ons voor.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In Duitsland zijn er weinig rustplaatsen langs de weg met tankstations en chocomel, maar om een uur of 2 is het raak, terwijl de witte kwikstaart onze pauze komt opfleuren. Dat herinnert me aan onze begintijd op IJburg, toen deze vogel alom aanwezig was, terwijl we hem er nu eigenlijk nooit meer zien. 

De reis verloopt vlot, nagenoeg geen files en als ze er al zijn met heel weinig oponthoud. Vanaf een uur of drie zien we zware buien voor ons hangen en dat blijven ze ook doen. We rijden er rakelings langs en ze vallen niet op ons. In de zon rijden we verder o.a. langs de plaats Opladen. In gedachten zie ik daar dan hordes Nederlanders vertwijfeld rondrijden met hun telefoon in de hand. 

Na 354 kilometers vinden we het genoeg en parkeren op een mooie stille plek vlakbij het dorp Grossholbach aan de Limburger Strasse. Veel bomen en ook uitzicht, vogels vliegen af en aan. Ik ga wijn drinken en schrijven, Gerda gaat op pad met de verrekijker.

Intussen hebben de buien ons toch weten te vinden en vóór ze gaan vallen is Gerda terug van een mooie wandeling waarbij de merel een concert voor haar verzorgde. Verder zag ze o.a. gierzwaluwen, de kleine klapekster en als vogel van de dag mannetje goudvink! Alle andere vedervrienden kon ze niet herkennen omdat ze zich tussen de bladeren ophielden. 

Het menu van de dag wordt simpel: sperziebonen met ham. 

En de pech van de dag is dat de waterkraan niet werkt. Shit! Pomp kapot? We hebben het noodnummer van Campercentrum Amersfoort gebeld. Rob gaat ons straks terugbellen en waarschijnlijk zullen we morgen naar een VW-garage moeten. 

Intussen regent en onweert het en een witte VW-bus zonder hefdak leek eerst bij ons te komen staan, maar is nu het bospad ingereden, waarover je bij een soort sportveld komt.
Ik laat het hier even bij….