Vrijdag 8 september 2023

Gisteravond gingen er twee jonge mannen te water in een opblaasboot met elektromotor. Alvorens ze vertrokken staken ze allebei een vinger in een plastic bak en roken eraan. Behalve nog een emmertje namen ze niks mee, geen hengels of zo. Tot onze verbazing waren ze vrij snel terug, ik bedoel daarmee te snel voor een pleziertochtje. Ik zeg tegen Ger: “Misschien hebben ze even duizenden Euro’s geïncasseerd met een bestelrondje (design) drugs bij de jachten en kruisers die er liggen”. Het was als grap bedoeld, met serieuze ondertoon weliswaar, maar toen zagen we dat er een glimmende gestroomlijnde Mercedes op hen stond te wachten. Ze hadden even contact met de bestuurder ervan, die daarna vol gas vertrok. 

Een uur later liepen er twee andere jongemannen met een zaklantaarn ons grasland af te zoeken naar… ja, naar wat? Raadselen. 

De eerste rustverstoorders van vanochtend zijn hanen, gelukkig helemaal in de verte, daarna een hondenuitlater vlakbij, het clubje ganzen dat hier woont, de halfuurlijkse trein, die over de brug dendert en een paar andere voertuigen met zeer nadrukkelijke motoren. Nog vóór zonsopgang vervliegt hiermee mijn hoop op nog even slapen. 

We staan aan de oever van de Horsa, die haaks op het Klifrak ligt en het is een va et vient van boten tussen twee bruggen, die niet meer dan 1 kilometer uit elkaar liggen. Het hele arsenaal aan boottypes komt hier langs van klein en/of eenvoudig tot mooie tjalken, soms van plastic, maar toch, en kruisers die in de haven van St. Tropez niet zouden detoneren. 

Na de eerste koffie vertrekken we naar de Zeedijk richting Gaast, waar we gisteren ook al reden, maar nu gaan we verder door met Den Helder als bestemming.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De tweede koffie drinken we in Piaam(!), een gehucht onder aan de IJsselmeerdijk. Zou zomaar kunnen dat jullie er nooit van hebben gehoord. Er is een soort weiland waar plastic dieren in staan, meer dan we er tot nu toe bij elkaar hebben gezien. Tijdens deze week valt het ons op dat er in waterpartijen bij woonwijken nogal eens plastic zwanen drijven en op veel plaatsen staan plastic koeien, zeker hier in het noorden. Vanuit de vogelhut bij Stellendam keken we zelfs op plastic sternen, die waarschijnlijk als lokkertjes voor de èchte moeten dienen. Na een poosje krijgen we door dat het gebouw bij de nepdieren hier een Natuurhistorisch Museum is, genaamd het Vogelhuis. Dat verklaart waarschijnlijk hun aanwezigheid. Het museum ziet er verlaten en gesloten uit en dat laten we zo. Hoeveel moeite is het om een informatiebord op te hangen met woorden als ‘entree’ en ‘openingstijden’. Het uitzicht vanaf de dijk is mooi, maar niet spectaculair. 

Onderweg naar Cornwerd, waar we lunchen, kijken we nog een paar keer naar het IJsselmeer, maar spectaculairder dan honderden zwanen wordt het niet. En die zien we, zoals ik al zei, hier vaak van plastic en op bijna elke boerenschuur uit hout gesneden.  

Gaast, Piaam, Cornwerd, het zijn prachtige gehuchten en héél stil. Het enige jammere is dat de kerken er allemaal gesloten zijn. In plaats daarvan hebben we grafstenen bekeken, waarop soms staat geschreven dat de doden liggen te wachten op de dag van de opstanding. En maar wachten….je zou er opstandig van worden. Opvallend trouwens dat die dag niet ‘de dag des oordeels’ wordt genoemd, ze gaan er blijkbaar al van uit dat de betrokkenen zonder meer door de ballotage zullen komen. 

Langs de Afsluitdijk ziet Gerda kuif- en krooneenden. Als vogel van de dag kiezen we de laatste, een beetje als troost voor dit dier dat de last met zich meedraagt dat het afkomstig zou zijn van ontsnapte exemplaren uit bijv. een vogelpark of dierentuin. 

En dan, waar ga je in Den Helder heen? Gerda wilde bij een bepaald duin-/kustgebied kijken en mogelijk wandelen, maar met deze hitte moeten we daar niet aan denken. Daarnaast is er ook kunstproject De Nollen, waar een vriendin ons laatst attent op maakte. De route van dat project start bij het station en als we daar zijn, kijken we op internet hoe e.e.a. precies in z’n werk gaat. Één ding is duidelijk: het komt eveneens neer op een flinke wandeling. Afgekeurd voor nu. 

Blijft over het Maritiem Museum, waar het nu te laat voor is qua bezoek. Wel is er op het terrein een soort camperplaats, misschien is dat wat. Niet dus, van een afstand zien we het bord staan: ‘Vol is vol’. 

Intussen hebben we zoveel door Den Helder gereden dat we er genoeg van hebben. Op een parkeerplaats verdiepen we ons in Park4Night, dat heel weinig, zeg maar niks, te bieden heeft in en om Den Helder. Ik zal jullie de details besparen; in en om deze plaats is alles volledig dichtgetimmerd voor engerds net als wij, die ‘wild’ slapen. 

Uiteindelijk blijven we hangen bij de naam Mariahoeve, een minicamping op ongeveer 8 km. rijden.  Het is half 6, we zijn het zat en gaan ernaartoe, hoewel we altijd over een behoorlijk hoge  geestelijke hobbel heen moeten. Als we er arriveren, weten we het eigenlijk al: vol. In de berm naast de oprit naar de camping zelf staat al een Duits VW-busje geparkeerd, te wachten op zijn (eventuele) beurt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Waar moeten we ons melden? Nergens een aanwijzing, het enige wat ik zie is een deur van het woonhuis, die half openstaat en dan bedoel ik de bovenste helft. Het is zo’n ouderwetse (boeren)deur, die uit twee helften bestaat. En dan…is er een bel…kijken, kijken…of ga ik roepen? Ah! achter wat bladeren zie ik een trekbel: klingeling! Direct begint achter een gesloten deur een hond tekeer te gaan, hij blaft en knalt constant tegen de deur aan, die wel een beetje klappert, maar nog net niet openspringt. Achter een andere deur hoor ik een vrouw praten, dus ik ga ervan uit dat zij de bel heeft gehoord. Wachten. Duurt lang….klingelingeling!! Wachten…. KlingelingelingeLING!!!! De hond gaat tekeer, de vrouw praat, ik wacht nog heel even. 

Terwijl ik daarna terug naar de auto loop, komt Gerda er uit en gaat op haar beurt naar de half open deur. Op het moment dat ze daar aankomt, springt de losgebroken hond vlak voor haar bijna over de halve deur heen. Als ze van schrik terugdeinst, is daar eindelijk ook de oude vrouw en vanuit de auto zie ik dat ze in gesprek gaan. De hond wordt weer achter de deur gezet en dan voeg ik me bij hen. 

Het komt erop neer dat we kunnen blijven, geparkeerd in de berm achter de andere VW-bus, die er al staat. Eerst zie ik het niet zitten, want de ondergrond loopt aardig scheef, maar uiteindelijk valt het mee. Met een paar keggen onder de banden zullen we het bed niet uitrollen. 

Gerda gaat inschrijven en geeft aan wat angstig te zijn voor de zich agressief gedragende hond. Dat vindt geen gehoor bij de boerin; zij runt dit bedrijf alléén en de hond moet haar binnenshuis beschermen. Buitenshuis is het een allemansvriend en natúúrlijk ‘doet hij niks’. 

Ger vraagt naar korting, niet zo gek toch? Geen sprake van, het is hier ‘graag of niet’. Zij heeft ons toch niet gedwongen om in de berm te gaan staan? In de loop van het ‘gesprek’ blijkt dat ze de boel runt samen met haar dochter, die, als ik op de WC zit gewoon doorgaat met het toilet direct  naast mij schoon te maken. En dat zijn van die wc’s die alleen d.m.v. een plankje van elkaar zijn gescheiden; grote kier aan de onder- en bovenkant. Elk geluid dat je maakt, lijkt door de stress tienmaal te worden versterkt.

Verder lijkt het hier meer op een hondenpension dan op een camping. Misschien ligt dat aan de manier waarop de boerin zelf met haar hond omgaat. Ik denk echt dat iedereen hier een hond bij zich heeft en veel erger: er komen zat mensen langs die er twee en zelfs drie hebben! En allemaal worden ze constant uitgelaten. De enigen die niet uitgelaten zijn, zijn wij! Goed, ik hou op met mijn hondenverhaal. 

Het stel van de VW-bus waar wij achter hebben geparkeerd, kijken héél ontstemd naar ons als ze thuiskomen (met twee honden) en lopen direct door naar de boerin om te klagen. Gelukkig sorteert dat geen enkel effect…stel je voor!  

Menu van de dag: restje zuurkool met pasta van gisteren. Roerbak kastanjechampignons met ui en wat sojasaus erover, serranoham. Is dat fusion of is dat geen fusion? 

Het is laat nu en stil….alsof er geen honden bestaan.