Zondag 8 juni 2025

Nou, ik hoop dat ik vandaag een beetje de Geest heb om een lezenswaardig verhaal te schrijven en dat jullie fijne Pinksterdagen hebben. 

Vanochtend zeven uur. Buiten is het 9°, bewolkt en het heeft net even wat geregend. Een valide beoordeling van de wind kan ik niet geven, daarvoor staan we te beschut. 

Wat hebben we geboft dat we gisteren met zon door Bergen hebben kunnen lopen, als je bedenkt dat de stad de meest regenrijke van Europa is. De naam is niet voor niks (bijna) een anagram van ‘regen’. 

En maakte Gerda zich eerder af en toe zorgen over het feit dat ze te weinig meeuwen zag en hoorde, hier hoeft dat absoluut niet: ze zijn schel schreeuwend aanwezig en zitten graag op de campers. Omdat ons dak behoorlijk schuin is, hoop ik dat wij die (stront)dans ontspringen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vandaag staat een bezoek aan het Grieg Museum op het programma en aan zijn woonhuis Troldhaugen die naast elkaar staan. Als we het parkeerterrein oprijden begint het hard te regenen en omdat we geen zin hebben in natte paraplu’s in de bus wachten we tot de bui klaar is, wat niet lang duurt. We zijn niet de enigen, want zodra het droog is, gaan er van meerdere auto’s portieren open. Wat wij niet wisten, is dat het 400 meter lopen is naar het museum over een wegje met mooie grillig gevormde bomen. Het museum is klein en omdat een receptioniste zegt dat er om half 12 een rondleiding door de villa begint, lopen we eerst die kant op. We mogen alleen de drie kamers op de begane grond bekijken en dan nog slechts gedeeltelijk; dat wil zeggen dat het grootste deel van de kamers, die vrij klein zijn, met een koord is afgezet en dat we met z’n vijftienen opgepropt staan in de kleine ruimte die overblijft. Natuurlijk mag je niks aanraken en ik word zelfs terechtgewezen omdat ik even tegen een deurpost leun. Wat de gids vertelt over schaaltjes en zo die het echtpaar Grieg kado kreeg, kan mij niet echt boeien. Wel leuk is het om Griegs vleugel te zien staan in de woonkamer en uiteraard om te weten dat dit het originele interieur is.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na deze rondleiding dalen we af naar het water en hebben dan zicht op een rots met de crypte  waarin de as van hem en zijn vrouw is bijgezet. Terug in het museum lopen we de paar ruimtes  door met het verhaal van zijn leven, foto’s, schilderijen, wat kleding en gebruiksartikelen. Wat we onbegrijpelijk vinden, is dat er, op één uitzondering na, geen muzieknoot van Grieg is te horen! Alleen in een van de kleine ruimtes in het museum staan stoeltjes opgesteld als in een zaal, met voorin een tv-scherm. Door twee luidsprekers klinkt, veel te zacht, een orkeststuk van de componist, terwijl er beelden bij worden vertoond van het toeristencircus in de wijk Bryggen in Bergen, waar Gerda en ik gisteren liepen. Ongelofelijk toch? Waarom geen Noorse natuur? 

In die villa: geen noot! Dat je zelfs in de kamer met de vleugel geen prachtig lied voor piano laat horen, op z’n minst een fragment. Zo kan ik nog wel even doorgaan …. doe ik niet. Tot slot: wel erg fijn om deze plek bezocht te hebben en thuis ga ik direct beginnen met Grieg op de piano. 

Voorts hebben Gerda en ik een traditie: elke keer als we de Afsluitdijk over rijden, stoppen we halverwege bij een parkeerplaats, openen de schuifdeur en de portieren en laten dan op volle sterkte de Peer Gynt Suite over het IJsselmeer schallen! 

In plaats van aardappelsoep is er als lunch weer haring in kerriesaus en intussen rijden we over wegnummer 7 (Fv49) richting Ålvik, het is droog en 12°.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We gaan een weg rijden die op internet wordt genoemd als de Hardangervidda-route voor auto’s. 

Onderweg zijn er enkele wat grotere watervallen en heel veel groen! Bij de watervallen zijn de parkeerterreinen volgeparkeerd, we rijden er even overheen, maar hebben geen zin om foto’s te maken. 

Om een uur of drie komen er in de verte bergen met resten sneeuw in beeld en de weg loopt al geruime tijd langs het Hardangerfjord. Best mooi, ondanks de uitspraak van Gerda dat deze groene heuvels ‘overal kunnen zijn’, Oostenrijk, Frankrijk…enz. Gelukkig hebben we er zelf voor gekozen. 

Tijd voor een overnachtingsplek. Wat ik al vermoedde, klopt: Park4Night heeft niet veel te bieden en zelf zoeken, heeft ook niet veel zin langs smalle wegen die vlak langs het water lopen. Er zijn ook geen dorpen waar wat ruimte omheen is. Toch maar weer Park4Night dan. Bij Folkedal is bij de in- of uitgang van een tunnel een afslag en dan iets van de weg vandaan wat parkeerruimte met een fantastisch uitzicht over het fjord. Niks meer aan doen.

Intussen kwamen er vier motorrijders kijken of er hier tenten op te zetten waren. Ze vertrokken. Daarna stopte er een VW, waarvan de bestuurster een foto maakte en vertrok. Tegelijkertijd arriveerde een Duitse huurcamper, vrij jonge man en vrouw met twee honden, die aangelijnd zijn, rustig en niet blaffen. 

Menu van de dag: broccoli met gerookte zalm en we hebben nog Parmezaanse kaas. 

Vogel van de dag: de merel, die ons bijna op elke plek waar we overnachten vergast op zijn mooie klanken, ook nu weer. 

Van het verkeer hebben we nauwelijks last, laat staan vannacht als zelfs de Noren slapen tijdens de weinige donkere uren. 

Wat opvalt hier is, dat je (bijna) nergens aan wc- of douchedeuren kan zien of de ruimte is bezet; niet iets wits dat rood wordt of zo. Je moet dus aan alle deuren voelen om te weten welke open is, irritant! En omgekeerd: als je zelf op de wc zit, wordt er constant aan de deur gerukt. 

Wij rukken verder op. 

https://www.youtube.com/watch?v=pgRrY1d-O7A