Vrijdag 27 mei 2022

Na de éne auto, die een rondje over het terrein kwam maken voor we naar bed gingen, bleef het stil. Behalve op de weg, daar raasde het nog een tijdje voort. De schijnwerpers waren in de loop van de nacht uitgegaan, merkten we. Misschien vielen we toen niet meer op. 

Vanochtend vroeg parkeert er een personenauto bij het hooilandje dat naast het parkeerterrein ligt. Er stapt een man uit, die een riek bij zich heeft en een wat jongere vrouw. Gerda, die een ruime fantasie heeft, zegt: “O, hij gaat die vrouw leren hooien”. Ik denk ‘hmmm’. Ze verdwijnen beiden achter de begroeiing om binnen de kortste keren terug bij de auto te komen met een ontzaglijke bos hooi op de riek. Zij doet de klep van de auto open, hij pleurt het hooi erin en weg zijn ze. Wat ben ik blij dat ik die auto niet schoon hoef te maken! 

Over Gerda gesproken, ze was ineens zo misselijk vannacht, dat ze een tijdje beneden heeft gezeten tot het wat zakte. Ze denkt dat het van de gebraden Lidl-worstjes komt. Eergisteren, toen we die voor het eerst aten, had ze ook een beetje last. 

In de verte horen we de wielewaal (vogel van de dag) en Ger denkt dat ze mogelijk de grijskopspecht heeft zien vliegen en ook heeft gehoord. Nu zijn er inderdaad een paar vogels hier, die een voor ons onbekend geluid maken en het gefluit van één ervan zou van die specht kunnen zijn. Het bewijs kunnen we niet leveren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We zijn bij wijze van spreken de deur nog niet uit of Gerda ziet een tankstation, waar ze wil bijtanken. Mij komt het ook goed uit, want zo bezorgd als Ger is over een eventueel tekort aan brandstof, zo alert ben ik op de bandenspanning. Maar op reis moet het net treffen dat je met koude banden bij een spanningsmeter aankomt. Bij het afdraaien van de ventieldopjes valt er eentje achter de wieldop. Ik denk, laat maar liggen, maar Ger rukt direct de wieldop eraf. Ok, het dopje hebben we weer, alleen de wieldop krijgt ze met geen mogelijkheid terug op het wiel. Eén van de mannen van het tankstation helpt en krijgt het voor elkaar, zij het ook met de nodige moeite. 

De eerste B hebben we gehad, nu de tweede: boodschappen. Er ligt een behoorlijke supermarkt op de route, dus de derde B van bingo! 

Opvallend is dat in elk dorp en soms ook daarbuiten bij bushaltes bijvoorbeeld, grotere en kleinere groepen mensen staan die allemaal eenzelfde paars T-shirt dragen. Gerda denkt aan een kerkkoor; ik zei het al, ruime fantasie! Het lijkt mij echter stug dat dat in elk dorp zoveel leden zou hebben en het zou ook wel een èrg groot koor zijn. 

In Bitola staan we wederom onverwacht en onaangekondigd voor een afgesloten straat. Blauwe borden met witte pijlen wijzen naar links en rechts en verder zoek je het maar lekker zelf uit. Een inwoner, die er vlakbij voor een huis zit, doet wat de gemeente nalaat: ons informeren hoe we moeten omrijden. Hij zegt dat ze hier in Macedonië helemaal gek zijn om op deze manier een doorgaande route af te sluiten en we geven hem gelijk. Terug de weg op, zeven kilometer verder de afslag nemen en dan helemaal terug naar de stad om op goed geluk, want geen borden, vrachtwagens te volgen, waarvan we denken dat die naar Griekenland gaan. 

Als we bij een groepje mensen van de paarse T-shirtclub de route checken, vragen we natuurlijk ook naar het waarom van dit ‘uniform’. Vanwege ‘the job’ roepen er een paar. Het zal. 

In de berm veel borden die waarschuwen voor overstekende beren, een tijdje later komen daar wilde zwijnen bij. En of de hoge hekken langs de weg daar ook mee te maken hebben, geen idee. 

De prachtige vogel, die we zagen tijdens de lunch, was er gewoon overheen gevlogen. Slank, pikzwarte kop, gele borst en onderkant, grijsbruin van boven. Gerda denkt aan een gele kwikstaart, maar door het plaatje in het vogelboek gaat ze sterk twijfelen; door die echt diepzwarte kop. Jij weet het toch wel Barry? 

Vlak voor de grens maken we weer een kleine schwalbe, omdat we verkeer volgen waarvan we denken dat het naar de Griekse grens gaat. Niet dus, maar 2 kilometer verderop zeggen we Macedonië  echt vaarwel. 

Griekenland: we kiezen voor Edessa en dat dreigt alweer snel fout te gaan: geen borden of wij kunnen die niet lezen en nog steeds geen internet. Ik dacht, zodra we de grens over zijn, hangen we weer in het web. Als dat maar goed komt… Voor nu zijn we het zat: omdraaien en de snelweg op naar Thessaloniki. 

Bij Edessa willen we stoppen. Weinig mogelijkheden via Park4night. We proberen naar een soort archeologisch ‘iets’ te gaan, maar dat wordt zo’n gekronkel door de stad door smalle bochtige straatjes, dat we ermee ophouden. Bloedheet!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Aan de rand van een dorp in de buurt komen we bij een soort kinderdagverblijf terecht, nog een paar huizen, verder wijngaard, boeren op trekkers, plaats om te parkeren en een vriendelijke vrouw, die ons vertelt dat wel gerust overal kunnen staan. Heel fijn! 

De zon verdwijnt bijna achter een zware diepblauwe lucht, wat niet wil zeggen dat het minder warm wordt. Een paar donderslagen, een paar honderd druppels regen en het is weer droog. Jammer, we hadden zo gehoopt op een lekkere (en verfrissende?) bui regen. 

Menu van de dag: pasta met knoflook en nep-Parmezaanse kaas, roerbak paprika en courgette, gebakken ei. 

Na de avondthee is Gerda weer licht misselijk. Misschien komt het van die rare appelthee, die we hier kochten. Niet van de worstjes dus.

Terwijl ik dit schrijf, komt Gerda met de oplossing voor de mooie vogel aan: het is een balkankwikstaart! 

En we hebben bereik.