Dinsdag 27 mei 2025

Tot haar verbazing zag Gerda gisteravond een zwarte roodstaart tussen de stenen door in de muur van het kerkhof kruipen. Mogelijk nestelt hij/zij daar. 

Af en toe scheurde er een quad voorbij.

Op een enkele vlaag na ging de wind liggen. 

Om tien uur floepten er op het kerkhof minstens 12 lampen aan! Zou er dan toch wat gaan gebeuren? 

Vanochtend. Het is zeven uur, buiten is het 9°, windstil en (nog) droog. 

In het toilethuisje kan je je goed wassen, er is verwarming en ook het water uit de kraan is warm. Als Gerda op weg ernaartoe is, arriveert er een man die op het kerkhof komt werken, waardoor ze er geen gebruik meer van durft te maken omdat ze toch twijfelt of dat wel mag. Jammer, want om je buiten bij de bus te verzorgen, is het nogal fris. Ach, we zijn wel wat gewend. 

Voor we vertrekken maken we nog een wandeling in de buurt. De wolken dreigen, het blijft droog en wat zien we tot onze verrassing een mooie vogels: grote en kleine bonte specht en een boomklever, vogel van de dag. Terug in de auto kijken we in het vogelboek en dan lijkt het alsof ik zelfs een drieteenspecht heb gezien, maar dat zou té bijzonder zijn, dus ik hou het erop dat ik me vergis.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Voor we vertrekken, ga ik toch naar het toiletgebouw, terwijl de werkman nog steeds op zijn grasmaaier rondrijdt. Ik probeer zijn blik te vangen om dan een vragend gebaar te maken, zo van vindt u het goed dat ik er gebruik van maak? Hij negeert me echter volledig, dus het zal hem niet boeien. 

We kiezen de richting Hamar en Lillehammer, waarbij we lange tijd over wegnummer 24 rijden. Ondanks het feit dat we regelmatig langs meren komen, o.a. Sigernessjøen, Storsjøen, Råsen en Saetersjøen, die er mooi uitzien, is het toch een saaie rit. Grijze lucht, later constant regen, 50, 60, 70, 80 kilometer per uur, velden met jong groen koren of andere gewassen, steeds hetzelfde bomenpatroon, lage groene heuvels, geen leuke dorpen. Door de laaghangende wolken, verdwijnen nuances in kleur, waardoor het water en de heuvels eromheen steeds hetzelfde grijsgroene beeld geven. Het is nog steeds 9°. 

In Hamar gaan we, na wat getob door een foute afslag, naar de Vinmonopolet om witte wijn en een flesje likeur te kopen; je moet wat in deze druilerigheid. Wat een grote ‘supermarkten’ zijn dat!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En we zien het gebouw van de beroemde schaatsbaan in Hamar, het Vikingskipet, dat, de naam zegt het al, de vorm heeft van een omgekeerd vikingschip. Vooral Gerda, als schaats- en botenliefhebster, vindt het heel leuk om dit te zien. 

Zo komen we toe aan de vraag waar zullen we overnachten? Op Park4Night is niet veel aanbod, maar Gerda ziet ergens in de buurt van de plaats Vingrom vier parkeerplekken in de buurt van wandel- en langlaufroutes. De weg ernaartoe is lang, blijft maar stijgen en uiteindelijk komen we op de top van de heuvel waar vlak na elkaar de parkeerplaatsen liggen. Vanaf de weg sla je een smal pad in om dan bijna direct, wat boven de weg op een kleine, mossige plek te komen. In principe niks mis mee, je kan er goed staan, maar ik voel me er onbehaaglijk: te dicht bij de weg en iedereen, die even van de weg afslaat, komt bij ons terecht. Het meest benauwt het idee me dat we vanaf de weg zichtbaar zouden zijn, hoewel mijn verstand zegt dat ze te snel voorbijrijden om onze auto op te merken. Ik weet dat ik eraan wen en prima in slaap val, maar als ik ‘s nachts wakker wordt, ga ik liggen waken. Gerda heeft daar helemaal geen last van. Vrij onbelangrijke bijkomstigheid is dat we geen uitzicht hebben, maar daar kan ik wel mee leven.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik heb er last van dat ik hierin bepalend ben, terwijl Gerda me verzekert dat ze er geen moeite mee heeft om een alternatief te zoeken. We dalen terug de heuvel af naar Vingrom, waar ik ook niet ‘zomaar’ op een (privé)terreintje durf te gaan staan en rijden door naar de rand van het dorp, waar een kleinschalige ‘camping’ ligt: Bakke Camping. Inderdaad…heel klein, wat houten huisjes en het woord ‘camping’ lijkt niet passend. Wel een fantastisch uitzicht op het grootste meer van Noorwegen, Mjøsa, 117 km. lang. De eigenaar is erg aardig, het is niet duur en er zijn voorzieningen, alleen daar gaat het ons niet om; het was tijd om de rit van vandaag te beëindigen. Er zijn slechtere plekken. 

Menu van de dag: roerbak ui, knoflook, paprika, courgette, gestoomde pepermakreel. 

Wat verder opvalt: er staan al dagen regelmatig waarschuwingsborden voor elanden langs de weg.  Nog geen eland gezien. Toen we jaren geleden door Noorwegen naar de Noordkaap reden en door Russisch Karelië terug, hebben we minstens duizend van die borden gezien en niet één eland. Terwijl er geen enkel waarschuwingsbord tegen muggen stond en we zowat door die beestjes zijn opgevreten!

Morgen verder.