Vrijdag 7 oktober 2016

Vannacht regen, da’s lang geleden. Het knapt snel op en we gaan droog op weg richting Perugia.
Veel verwarring onderweg omdat de wegnummers op de kaart weer niet kloppen met het echte leven. Uiteindelijk komt alles goed, maar de dagelijkse portie stress is binnen; ook wel lekker. We vergeten bijna steeds dat we best een aardig navigatiesysteem in de auto hebben incl. Italië. Als we terug zijn, wordt de eerste aanschaf van betekenis een navigatiesysteem dat goed met ons kan omgaan.

Na Perugia gaan we naar Terni. Daar willen we WiFi en wat rondkijken. We zien onszelf al op een pleintje zitten in de zon. Onze bedoeling is om naar het centrum te rijden, maar dat valt niet mee. We zien één keer een bord ‘centrum’ en daarna niet meer.
“Nou, dan volgen we toch borden naar de Dom”, zeg ik, “die staat vast in het centrum”.
Zelfde verhaal, één bordje. Veel éénrichtingverkeer ook.
De man waaraan we vragen hoe we in het centrum moeten komen, slaakt een diepe zucht en kijkt zo van ‘hoe zal ik dát uitleggen!’
Blijkt dat het echte centrum voetgangersgebied is en dat we beter kunnen lopen. Dat doen we. De Dom ligt echter niet in het centrum, ‘t is best een eind, maar er is genoeg te zien onderweg. Het interieur van de kerk is mooi, vooral de glazen kroonluchters met spaarlamp (!) en een aparte muurschildering, die moeilijk te fotograferen is om reden van de lichtval. Jullie moeten het doen met een detail.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Voorts ligt de Dom niet aan een plein met terrasjes in de zon. We vinden een schaduwcafé met goed bier voor Gerda en snelle WiFi. Toch wordt het laat: het is zes uur als we vertrekken richting Rieti, ik verzin het niet.

 

 

 

 

 

 

 

 

Voor we Terni uit zijn, hebben we nog een klein incident met een paar buschauffeurs. Van niks wetend, willen we tegen de richting in het parkeerterrein verlaten. Een vrouw had ons al met een handgebaar gewaarschuwd en terwijl we rondkijken hoe we kunnen draaien, scheurt er een bus de bocht om. Die ziet onze auto met de neus de verkeerde kant op staan en zet ons helemaal klem; er kan geen krant meer tussen. We draaien allebei ons raampje open: hij om ons de les te lezen en ik om hem verrot te schelden. Wat ben ik kwaad, hij had ons echt niet zo hoeven laten schrikken!

Even later, als we zijn bus inhalen bij een halte, probeert hij nog eens om ons te ‘naaien’, maar dat lukt lekker niet!

Omdat we door heuvels rijden is het moeilijk om onderweg een plek voor de nacht te vinden. Er zijn geen zijwegen. De enige mogelijkheid is een afslag nemen bij een dorp. Dat doen we bij Contigliano. Aan de rand ervan staan wat bescheiden villa’s en er zijn parkeerplaatsen met zicht op de bergen in de late zon.

Omdat er een man en een vrouw rondlopen en het een woonwijkje is, vraag Gerda of we hier mogen staan voor de nacht. Ja zeker wel. “Maar”, zegt hij, “jullie mogen ook bij mijn huis parkeren, het is beige en ligt daar honderd meter verderop”. Hij wijst.
We overleggen en besluiten er niet op in te gaan. Om redenen van privacy staan we liever hier en wie weet, moeten we nog bij hem binnen komen, als we op zijn terrein staan. Hebben we geen zin in.
Nadat het stel in haar auto is gestapt, althans hij woont hier en we nemen aan dat hij is komen lopen, zitten ze nog zeker een uur in de auto te praten met de ramen open. Vreemd: waarom kan ze niet bij hem thuis komen praten en als het zijn minnares is, wie gaat er dan op 100 meter van zijn huis met haar in de auto zitten? Stel dat je vrouw langskomt. En als het zijn vrouw is, waarom praten ze dan niet gewoon thuis?
Voorts zijn er veel honden in de buurt en ook wat verder weg, die flink tekeergaan.

Menu van de dag: sperziebonen, Italiaans tartaartje, pasta gekookt met takken rozemarijn erin, verluchtigd met citroensap en gefruite knoflook.

Vogel van de dag: Vlaamse gaai. Frustratie van Gerda: ze hoort interessante vogelgeluiden, alleen de dieren blijven verstopt in het gebladerte.

Mail van VW-Ruud ontvangen: het zou kunnen dat er een zekering onder de startaccu kapot is. We weten niet eens wat hij bedoelt met ‘startaccu’. Is dat de gewone accu van de auto? En we gaan als leken echt niet ineens reparaties onder de motorkap uitvoeren.
Daarnaast kregen we nog een mail van onze T5-vriendinnen uit Oegstgeest. Zij staan bijna nooit aan de stroom als ze op reis zijn. Na 2 uur rijden zijn hun accu’s 100% geladen en daarmee kunnen ze 3 dagen ergens staan. En wij zouden 2 nieuwe huishoudaccu’s hebben….
Hm, maar eens een goed gesprek hebben in Amersfoort als we weer thuis zijn.