Woensdag 11 juni 2025

De avond gisteren verliep in complete rust, zelfs het meer was, in tegenstelling tot wijzelf, volledig rimpelloos. 

Vanochtend 7 uur. Buiten is het 5°, zonnig met een zachte wind. Binnen gaat de kachel op 8. 

Het roodborstje scharrelt alweer ijverig over de grond en laag in de bomen: vogel van de dag. Een man parkeert, trekt zijn zwemvest aan, klimt in z’n bootje en verdwijnt met een bloedgang uit het zicht.

Om half elf is het al 14°. En er verschijnt weer een man in een auto, die een praatje aanknoopt met Gerda. Ja, ze beschikt nu eenmaal over een magische aantrekkingskracht, om niet te zeggen: magnetisch. Hij wacht op een vrachtauto, die korte tijd later arriveert met 5 kano’s erop, een chauffeur en twee meiden erin. Straks komt er een auto met nog meer meisjes, allemaal een jaar of vijftien, zegt hij, want hun school heeft een dagje kanoën georganiseerd. Morgen zijn de jongens aan de beurt: “Back to the sixties”, voegt hij er lachend aan toe. Zelf is hij overduidelijk te jong om de jaren zestig meegemaakt te hebben en mij staat niet bij dat het in die jaren gebruikelijk was dat bij dat soort activiteiten jongens en meiden gescheiden werden. Misschien wel in Noorwegen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat ik me herinner uit de jaren vijftig is dat er bij zwembaden meisjesuren en jongensuren waren. Nu had ik daar weinig mee van doen, want het dichtstbijzijnde ‘echte’ zwembad was twaalf kilometer fietsen En zo’n zwemfanaat was ik niet. Toch moest ik het leren en dat gebeurde in het kanaal van Sluis naar Brugge. Bij het stadje Sluis, vijf kilometer fietsen, waren er een paar steigers in het kanaal gemaakt en een stel kleedhokjes neergezet, dat was het. De eerste paar keren hing ik als een vis met een band om mijn middel aan een hengel, die door de ‘badmeester’ werd vastgehouden, terwijl hij instructies riep. Daarna mocht ik los proberen mijn hoofd boven water te houden. Ik was niet de enige, ook de ratten staken af en toe hun kop uit het water. Gelukkig was ik er niet bang voor. Toen ik een paar keer heen en weer langs de steiger kon zwemmen, was ik ‘geslaagd’ en dan heb ik het niet over een diploma, ouders erbij of welk ritueel dan ook.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In Rjukan maken we een stop want daar is een slijterij. Maps heeft veel moeite met het vinden van de winkel, dus wij ook. Op den duur is ze er helemaal van in de war en wij ook. We besluiten om ergens te parkeren en op straat te vragen ‘waar is de Vinmonopolet?’ Hoe simpel kan het zijn. Mensen wijzen ons de weg en dan blijkt dat de winkel ergens in een ‘Handelshus’ verstopt zit, zonder dat de naam ervan op de gevel staat. Dat hele handelshuis is trouwens niet te herkennen als een winkelcentrum; het ziet er doods uit en je kan niet eens zien dat er ingangen zijn. Goed, zo hebben we een stuk van het stadje beter bekeken dan we anders hadden gedaan. We lezen dat het nota bene op de werelderfgoedlijst van Unesco staat! Zouden we zo niet gedacht hebben, hoewel het ook veel gaat om de omgeving denk ik en wat er allemaal te doen valt. Een grote bezienswaardigheid is de hoogste bergpiek van Telemark, de Gaustatop, 1883 meter hoog. Daarbij hoort veel vermaak lezen we, o.a. kabelbaan naar de top, bungy jumpen, bevroren watervallen beklimmen en natuurlijk ‘s winters langlaufen en skiën. Teveel om op te noemen. In elk geval zagen wij er de eerste stenen kerk sinds we in Noorwegen zijn, gebouwd begin 20e eeuw en…..gesloten! 

Na Rjukan loopt de weg langs het Skardfoss en daarna langs de Møsvatn. In de verte besneeuwde bergen en heerlijk dat we even van al die dennenbomen af zijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In een gebouwtje onderweg scoort Gerda een kaart van de Hardangervidda Nationale Park Route, waaruit blijkt dat we om die helemaal uit te rijden onze route na Rauland iets moeten wijzigen. Doen we graag en we verlaten de 37 om over de 362 richting Arabygdi te gaan. In beide gevallen komen we uiteindelijk in Haukeliseter terecht. 

We rijden hoger, het landschap gaat open, er is uitzicht en veel kleine berkenbomen. 

Bij Rauland is het een toeristencircus. Dat wil zeggen nu niet, maar als je de voorzieningen bekijkt, hou je je hart vast voor de winter. Overal brede parkeerstroken langs de rijweg, aan beide kanten in het land staan de hellingen vol met grote en kleine vakantiehuizen, hotels etc. en dat kilometers lang. Vermaak alom. En misschien is het in de zomer hier ook een gekkenhuis? 

Langs de 362 zoeken we bij het Totakmeer naar een slaapplek, wat niet meevalt: aan de ene kant van de weg berg, aan de andere kant vangrail en een steile helling naar het meer. Park4Night heeft twee opties. Eén valt af, het blijkt een uitwijkmogelijkheid voor tegemoetkomend verkeer te zijn in plaats van een parkeerplek. De tweede ziet er niet slecht uit, vrij ruim met twee busjes, een T2 en een California. Maar….we gaan eerst even een wegje ernaast op dat misschien ook mogelijkheden biedt. Terwijl ik ga verkennen, heeft Gerda al gezien dat ze niet op de plek bij de T2 wil staan; ze zag hoe die mensen hun bus zó hebben geparkeerd dat er voor anderen niet veel overblijft en ze ergert zich eraan. Saillant detail: het zijn Nederlanders.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We rijden een klein eindje terug naar een grotere onverharde plaats langs het water, die we al rijdend zagen en daar zijn we gebleven. De witte California, die een Spaans nummerbord heeft, was ons voorgegaan, maar is nu weer vertrokken, zodat we het rijk voorlopig alleen hebben. 

Menu van de dag: moten prei in tomatensaus met o.a. knoflook. Kaasomelet. 

In het begin van de reis stak ik de loftrompet over de openbare toiletten in Noorwegen. Dat enthousiasme is intussen iets getemperd en vandaag wil ik het flinterdunne toiletpapier noemen. Dat is wel zó dun! Je kan het niet met één hand afrollen, want dan scheurt het voor je het wil. Je moet dus met je ene hand de rol afrollen en met de andere hand het papier voorzichtig begeleiden tot je de lengte hebt die jou uitkomt. Vrij irritant. Vandaag had ik een toilet, met dat papier uiteraard, plus een grote spiegel recht tegenover me aan de muur. Snap jij het? Kijken of je broek weer goed zit als je naar buiten gaat? 

Gerda is net, na uitgebreid onderzoek, tot de conclusie gekomen dat ze hier wel vier raven heeft zien vliegen. Ik ben jaloers, ik zag ze niet. Maar volgens haar wonen ze in de buurt. De keren dat ik ze in een dierentuin zag, was ik er erg van onder de indruk. 

Morgen meer over onze indrukken!