Maandag 14 september

De naam doet me denken aan de legendarische serie Herenleed van de VPRO met Cherry Duyns. Maar dit terzijde.

18:00uur. We hebben er eerder overnacht, bij de Heerenkeet. Water en vogels. De vorige keer ontmoetten we er een fotograaf, Fred Teepe. Ik zag hem laatst nog op Linkedin. 

Eerst gaan we op dezelfde plek staan als toen, tot een zwerm insecten, die een halsstarrige surplace uitvoert naast de bus, ons op andere gedachten brengt. 

Onderaan de dijk zijn zat lege parkeerplaatsen. Het ene gedeelte hoort waarschijnlijk bij restaurant Heerenkeet en het andere terrein is van Nationaal Park Oosterschelde. We kiezen voor het laatste. Ver genoeg van ons vandaan staat nog een VW-busje, een beetje hippie-achtige oldtimer. 

We staan uiteraard boven de waterspiegel, maar de oever van de Oosterschelde is niet meer dan 5 meter van ons vandaan. Het water is glashelder. Door de windstilte, de hitte en de iets gesluierde   lucht lijkt het roerloze water verderop op de geleiachtige substantie van de blauwgrijze kwallen die ik vroeger aan het strand zag liggen. 

Aan de horizon het lage sierlijke silhouet van de Zeelandbrug, links van ons het dikke donkere blok van de Sint-Lievensmonstertoren. Een tureluur landt vlak vóór ons aan de waterkant. Vogel van de dag.

 

 

 

 

 

 

 

 

Zo ydillisch als dit alles klinkt, zo stressvol was de aanloop ernaartoe. Om een uur of tien ontdekte Gerda dat er geen water uit de kranen kwam. Een vraag op de bewonersapp leerde ons dat we niet de enigen waren. Klacht ingediend bij de beheerder, de VVE, de ‘Onder-VvE’ (of zoiets… schijnt ook te bestaan). Omdat ik eerst de kleren en spullen die ik mee wilde nemen, had opgezocht en nog wat andere zaken had geregeld, moest ik nog douchen. Typisch geval van jammer. En er kon nog één keer iemand naar de wc, daarna hield het op. Dat wil zeggen verder  moest je het zelf maar ophouden.

Gerda, een mix van conciërge, BOA en detective was intussen op onderzoek uitgegaan en je gelooft het niet: binnen een half uur had ze de plaats delict ontdekt. In de kelder van het appartementsgebouw op de hoek naast DOK48 moest een monteur een pomp vervangen. Daarbij was iets mis gegaan zodat hij de watertoevoer had afgesloten. Het goede nieuws was dat het niet langer zou duren dan een minuut of twintig voor er weer water zou komen. Dus.. iedereen weer geappt en gemaild dat het probleem was opgelost. Intussen had ik me gewassen met een paar wetties plus het water uit één van de flessen die voor onderweg waren bedoeld. Zolang ik niet was gedoucht en aangekleed, kon ik immers niet heen en weer naar de auto lopen. Dat wil zeggen, het had wel gekund, alleen zou het aardig wat schade hebben aangebracht aan mijn imago. 

Tussendoor ook nog even Jeroen gebeld, de beheerder van ons reisblog. Gisteravond liep ik weer tegen dezelfde problemen op, die ik altijd heb als ik een maand of wat geen verhaal heb geplaatst. Vandaar het raadselachtige testbericht dat jullie ontvingen. Uiteindelijk kwam ik er vanochtend toch op eigen kracht uit. 

Goed, tien voor twee reden we IJburg af. Alleen nog even de bandenspanning meten. Ik weet dat Gerda het onzin vindt en er bovendien moeite mee heeft dat het tijd kost. Vooral het laatste. Toch zet ik door, omdat ik ervan overtuigd ben dat het verstandig is en gevaarlijk om met te zachte banden te rijden. Meestal moet er lucht bij, wat dan weer een grote opluchting voor mij is. 

Kort voor de Schipholtunnel voel ik aan mijn achterzak of mijn telefoon niet te klem zit. Niet de  telefoon, maar ik zit in het nauw; ik weet direct helemaal zeker dat hij nog thuis ligt. Ger zoekt  verbaal de hele auto door en telkens zeg ik: “Nee, daar ligt hij niet”.

Het liefst wil ze ook fysiek zoeken, alleen er is nergens gelegenheid om te stoppen. En zo rijden we richting Hoofddorp en Badhoevedorp met een grote lus de Ring weer op naar IJburg, waarbij Gerda van ellende bijna het leven laat. Door de stress komen we pas bij de afslag naar IJburg op het idee dat Ger me even belt. Gelukkig, zou ik bijna zeggen, blijft het stil in de auto. Behalve het geluid van Gerda zelf dan!

Thuis loop ik direct naar de plek die ik in gedachten had: het wasbakje in de WC. Bingo! 

Kwart voor drie rijden we voor de tweede keer de BH-brug over als ik denk: “Gelukkig is de  bandenspanning al gecontroleerd!”. Het lijkt me beter dat niet hardop te zeggen.

Bij Rotterdam, na signaaluitval in een tunnel, stuurt Waze ons ineens van de snelweg af. Ik voel: dit gaat niet goed. Bij controle blijkt dat onze bestemming spontaan (?) is gewijzigd in “thuis”. Voor we wéér op pad zijn naar IJburg, hebben we de fout hersteld. Het is goed dat het buiten ook warm is, zodat de stoom die door de kieren van de bus naar buiten piept, de medeweggebruikers niet opvalt. 

Morgen willen we naar het strand en omdat we denken daar geen vrije parkeerplaats te vinden om te overnachten, hebben we voor Heerenkeet gekozen.

Gelukkig is het borreltijd als we aankomen, zodat de stress van Gerda door drie factoren kan wegvloeien: het mooie uitzicht, de rust en de alcohol. Haar eerste biertje stoot ze weliswaar om, maar daar is qua voorraad rekening mee gehouden. En na een poosje hoor ik haar verzuchten: “Oh…de stress begint te zakken”.

De mensen van het hippiebusje komen geluidloos aanpeddelen, zij in een kano, hij in een soort Hobie Cat, maar dan een kleine roeiversie. Als dat allemaal uit het water gehaald en gedemonteerd is, wordt er nog 2x gezwommen en dan…..vertrekken ze!! Met de boten op het dak. Niet te geloven! Staan we hier alleen! 

Tot…..we het brede bolle voorhoofd zien van een grote witte Duitse camper die over de dijk komt kruipen en gezien het lege parkeerterrein toch iets te dichtbij komt staan. Jawel, twee honden, gelukkig aangelijnd, worden gevoerd en daarna uitgelaten. Weer is het geluk met ons; de deuren gaan dicht en rijden ze weg. Dansje! We eindigen de dag alleen.

Menu van de dag: sperziebonen met venkel- en ‘gewone’ merguezworstjes van Piet. Beetje ketchup en mayonaise erbij…. sorry!

Wat verder gebeurde: Gerda’s eerste hondenincident. Tijdens een kleine wandeling in de buurt kwam ze een man tegen met twee honden, één aangelijnd en één loslopend. Als de laatste luid blaffend op haar komt afgerend, staat ze stil, heft haar handen en zegt: “Meneer, ik ben bang voor honden, wilt u hem misschien terugroepen.”

“Doe niet zo panisch”, is zijn antwoord. Gerda herhaalt haar vraag en zegt geheel naar waarheid, dat ze al eens gebeten is. Ook de man herhaalt zijn uitspraak. Bovendien blijkt dat de hond totaal niet gehoorzaamt, als hij hem uiteindelijk bij zich roept om verder te gaan. 

Wat we vergeten zijn: arachideolie om in te bakken, theedoek, zeep/shampoo, thermoskan.

Na volop genoten te hebben van de zachte oranje en roze kleuren die de ondergaande zon op de Schelde tovert, gaan we naar boven.

Foto’s kan ik helaas niet plaatsen, ik weet niet wat er aan de hand is….even Jeroen bellen!!