Zondag 19 mei 2024

Even met kleinzoon Kick beginnen. Ik geloof dat ik in mijn tweede verhaal heb verteld dat hij met het Nederlandse team deelneemt (intussen heeft genomen) aan de WK Golfsurfen. Daar eindigde Nederland op de 20e plaats van 51 deelnemende landen. Tja, wat doe je tegen deelnemers die zijn opgegroeid met de golven van Hawaï, Australië etc. 

In het riviertje hier stikt het van de kikkers, dat horen wij! En krekels, alleen die zitten náást het water. Verder is het vredig, hoewel.. om een uur of half tien begint er harde muziek te klinken met ‘lekkere’ bassen en zo. Het lijkt uit de piepkleine caravan te komen van de mensen die ergens achteraf zijn gaan staan. Ik kan het dus niet bewijzen. Het duurt gelukkig niet zó lang dat we met muziek naar bed gaan. 

Opstaan doen we er wel mee: vanuit de bomen dichtbij klinkt een opgewekt ‘dudeljo’. 

Hoewel de zon schijnt, horen we ineens een donker gerommel, het lijkt op onweer. Niet fijn, we hebben liever dat het steile, onverharde wegje de berg op, droog blijft. 

Een poosje later doet Gerda een gordijntje open en zegt: “Kijk nou dan! Een luchtballon! Dat geluid kwam van die branders”. Je gelooft het niet, op het grasland achter onze auto is een groepje mensen bezig met het opblazen van een luchtballon, nee, ze blazen niet zelf. Dat gaat redelijk snel en voor we het weten, hangt het geheel boven ons en zweeft naar ons idee akelig dicht langs de rotswand. Het gaat goed, de ‘chauffeur’ weet kennelijk waar hij mee bezig is.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gerda gaat een eind wandelen en komt helemaal enthousiast terug. Ze zag weer de zwarte ooievaar, de hop van heel dichtbij en een bonte tapuit: de laatste is vogel van de dag. 

Eerder zagen we bij de auto al een dwergarend vliegen, de donkere variant, en we hoorden een specht. 

Tijdens de koffie landt er een libelle op ons tafeltje en blijft daar een hele tijd zitten, zodat we hem/haar goed kunnen bekijken. Gerda zoekt en vindt: het is een mannetje ‘prachtige beekjuffer’. Een beetje trans dus. Wetenschappelijke naam: calopteryx splendens. We lezen dat de ontwikkeling van de larven 2 jaar duurt en dat het volwassen insect daarna dikwijls nog slechts 2 weken leeft. Veel moeite voor niks; de paring duurt ook maar twee minuten. 

En dan komt het pièce de résistance van deze dag dichterbij: de berg op rijden. Toen we gisteren de afdaling maakten, vond ik hem best steil en met weinig grip, maar tegelijkertijd dacht ik, dat gaat wel lukken met deze auto. We hebben tenslotte voor vrij hete vuren gestaan en die ook geblust. Sindsdien hebben we nogal wat auto’s de klim zien maken op een manier die ons vertrouwen wat aan wankelen heeft gebracht. Vanochtend nog: een Mercedes personenbus, van onze VW-afmetingen met 4 jonge mannen erin, viel al slippend stil op het eerste steile stuk. Achteruit, proberen om opnieuw vaart te maken….etc. Je hoort het lijden van de banden. Dan denk je, die mensen wonen hier misschien, kennen deze hellingen en zo ga je toch wat twijfelen aan je eigen ervaring en inschattingsvermogen, wat natuurlijk geen kwaad kan. Er kwam nog bij dat ik vind dat je in z’n eerste versnelling deze stijging moet aangaan en Gerda, bang dat je dan niet genoeg vaart maakt, opteert voor de tweede. Tja, wie neemt dan het stuur?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Duitsers zijn uit wandelen en goede raad is duur tot er 2 Turkse mannen komen afdalen. We lopen ernaar toe en één van hen spreekt wat Duits. Het komt erop neer: in z’n eerste versnelling naar boven en de vaart erin houden. Nadat ze, denk ik, hebben begrepen dat het een 150 PK motor is, lijken ze vol van het vertrouwen, dat wij ook hadden. En ik herinner Gerda er nog aan hoe zij, ergens op de Pamir Highway een vreselijke bocht heeft genomen in de eerste versnelling, waarop ik al twee keer was gestrand. En, lieve lezers, het lukt! In één keer goed, in de eerste versnelling! Bovenaan gekomen eerst een opgeluchte omhelzing en dan…koffie! 

Ik zet de foto’s van gisteren op het blog en Gerda gaat op jacht. Wat ze heeft gezien, mag er zijn: kalanderleeuwerik en aasgieren. 

In Derinkuyu zien we Efes-kratten buiten staan…aha! bier voor Gerda en wie weet verkopen ze er ook wijn. Klopt. Met ‘alles’ aan boord zoeken we eindeloos tevergeefs naar de route over Güzelöz naar Ürgüp. Tot een Engelssprekende agent de weg wijst: 2e stoplicht rechts, zo simpel kan het zijn. Gerda zei: “Laten we maar naar Urgüp gaan, dat is toeristisch en daar zijn vast (kleren wassen) campings”.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het landschap wordt steeds mooier vinden we en bovendien hebben we zicht op de hoge stratovulkaan Erciyes Dagi (3917m.). We zien heel veel erosiebergen, waarin ingangen zijn gehakt naar huisvesting van vroegere grotbewoners en waarin de huidige bewoners nu deuren hebben gemaakt. 

Bij Sahinefendi verschijnen er langs de wegen en in dorpen puntvormige overblijfselen van …ja, van wat? Een mooi en bijzonder gezicht.

We hebben, op grond van waardering, voor wat het waard is, gekozen voor camping Panorama in Göreme. Eerst door Ürgüp, waar je je lam schrikt van de toeristische wanorde en dan naar Göreme, het verschil zie je niet. Deze plaatsen zijn de hel op aarde. Wil je er ooit wat van zien, zorg dan dat je snel over de wegen door het gebied rijdt en stop pas zodra je geen Koreaanse restaurants meer ziet. 

Panorama, een door de wol geverfde eigenaar. We kiezen voor een plek in de zon met uitzicht, het omgekeerde kan ook: schaduw en niks te zien. €50,- voor twee nachten inclusief wifi, elektriciteit etc. En er zijn wasmachines! Onze plek is dus een ‘Panoramaplaats’, het woord zegt het al: bovenop een heuvel met uitzicht. Voor allerlei ‘leuke’ details m.b.t. onze standplaats heb ik nu geen tijd! 

Menu van de dag: wortelen, omelet, misschien pasta met ansjovis uit blik.

Het was maximaal 25° vandaag, dus nog uit te houden, hoewel de airco in de auto overuren maakt. 

Morgen weer een dag, als de stratovulkanen blijven slapen.