Vrijdag 22 oktober 2021

Er zijn eigenlijk twee kerkhoven, een oud en een nieuw. Daartussenin ligt een doodlopend wegje. Kan het nog toepasselijker?

Tot onze grote verrassing schijnt uitbundig de zon. We hadden gerekend op regen omdat de weerkaart van Spanje gisteren in het Noorden alleen donkere wolkjes liet zien. Maar de Pyreneeën oversteken met zon is natuurlijk wat we het liefst willen. 

Gerda heeft op haar rondje vogels kijken een zwarte roodstaart gezien, die op een grafzerk zat. Vogel van de dag. Tja…what’s in a name; zijn we eigenlijk niet allen vogels van de dag? Dit alles in het kader van gedachten bij een begraafplaats. 

Gerda lag trouwens lang wakker vannacht en vond dat een volle maan, veel geroep van uilen plus een kerkhof goeie ingrediënten zijn voor een griezelig sprookje. 

Voor we verder gaan, willen we even in het dorp zelf rondlopen. Het ziet er nog heel authentiek uit, veel grijze huizen met dito daken en soms in felle kleuren geschilderde luiken. Een robuuste romaanse kerk èn … een echte dorpsslager. Wat zeg ik? Twee! Je weet niet waar je goed aan doet dus we nemen de dichtstbijzijnde. Mondmasker verplicht staat er op de deur. Echter de vrouw die bedient, heeft het onder haar kin hangen, bij de enige klant die vóór mij is, bedekt het nog net z’n kin, alleen de slager zèlf draagt het zoals het is bedoeld. En ikzelf uiteraard.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als ik aan de beurt ben, hoort de slager mijn accent en zegt: “Vous parlez très bien le français”. Ik bedank hem en hij vraagt verder: “ ‘d Où venez-vous?” Als ik zeg dat ik uit Nederland kom, vraagt hij of ik dan misschien in Frankrijk heb gewoond? Ik vertel hem dat ik de taal eerst op school heb geleerd en later een kennis in Frankrijk had die mij de fijne kneepjes heeft bijgebracht. Hij spreekt uiteraard geen Nederlands en zegt dat hij denkt dat het een heel lastige taal is. Zonder erbij na te denken, zeg ik dat er toch wel dezelfde woorden zijn in het Nederlands en het Frans. Hij vraagt direct naar voorbeelden en daar had ik niet op gerekend. Gelukkig komt het woord ‘bank’ snel in mijn gedachten en ik vertel hem dat het in beide talen dezelfde twee betekenissen heeft. Over spelling zullen we het dan verder maar niet hebben; hij vindt het leuk. En ik ben natuurlijk gevleid dat hij me zo’n compliment maakte. 

We vertrekken richting Spanje. Het is een mooie bergweg met een natuurstenen muurtje erlangs en met zicht op prachtige herfstkleurige hellingen. In Laruns rijden we soepeltjes de parkeerplaats van de Intermarché op, waar ze ook diesel verkopen. 

De puntige bergtop die we steeds zien, met nog een kleintje ernaast, is vast de Pic de la Sagette.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sneller dan verwacht zijn we in een soort ski-nederzetting waar alle reclame voor horeca etc. tweetalig wordt vermeld. Dan kan Spanje niet ver meer zijn en inderdaad: even verderop staat het bord Bienvenido a España. Geen douane i.v.m. controle van de QR-code te zien. 

De grensovergang ligt op de Col de Pourtalet, 1794 meter hoog, 7°C. 

Het landschap verandert. De herfstkleuren waren mooi, maar deze kale hellingen, waar zon en schaduwen over bewegen, doen er wat ons betreft niet voor onder. Die skistations zien er treurig uit zo zonder sneeuw. Gerda vindt dat de natuur er door wordt aangetast, hoezeer ze ook van skiën houdt. Het is niet druk, wat wielrenners en enkele campers. 

Ruim voor Huesca willen we ermee stoppen, dus we beginnen te speuren naar geschikte zijwegen. Nu is dat in bergachtig landschap lastiger dan wanneer je je op de vlakte houdt! We sukkelen wat in de rondte, rijden onszelf nèt niet vast in nauwe dorpen, keren om aan het eind van doodlopende grindpaden enzovoort. Uiteindelijk slaan we bij Hostal de Ipiés rechtsaf. Na een aantal kilometers verwijst een bord naar een Romaanse kerk. Daar gaan we op af, want de ervaring leert dat daar vaak parkeergelegenheid is. 

De kerk ligt in het dorp, nou ja…gehucht Orna de Gállego. Bij de toegang tot het gehucht staan de huizen zo dicht op elkaar dat onze auto er nèt tussendoor kan. Tien centimeter breder en je kan het gerust vergeten. We draaien een rondje om de kerk en gaan terug het dorp uit. Daar zagen we langs de weg een soort verhoogd terrein dat niet direct ergens bij lijkt te horen. We draaien erop en      na wat moeite met het waterpas parkeren, staan we helemaal naar ons zin. Bijna 360° uitzicht en 18°C.

We staan nog niet of over een onverhard wegje komt een man op een trekker aanrijden. We zwaaien, hij zwaait terug, stopt en opent de deur van zijn cabine. Na de begroeting vraag ik hem in mijn beste Spaans, waar ik echt geen complimenten voor ga krijgen, of we hier vannacht mogen staan. Zijn tegenbod is een plaatsje bij de kerk in het gehucht, maar wij blijven liever hier. Hij vindt het goed en zegt dat de grond waarop we staan van hem is. 

Daarna vraagt ook hij waar we vandaan komen en wat blijkt? Zijn dochter woont in Amsterdam. Dat schept een band. 

Wat staan we hier fantastisch en de zoveelste rode wouw komt in zicht. We zagen er opvallend veel vandaag. 

Verder hangt er boven de bergen een flinke bui, die onze kant op dreigt te komen. Gaat niet door; nadat we een tijd konden genieten van een brede regenboog, lijken de wolken langzaam op te lossen en de zon schijnt onverminderd voort. 

Het koelt wel sneller af hier en als we uiteindelijk de standkachel aan willen doen, geeft dat een heleboel ellende. We zijn het erover eens dat we deze bus niet meer hoeven als dat niet verbeterd kan worden. 

Menu van de dag: witlof met Parmezaanse kaas, pasta met oregano, regionale rauwe ham van de  slager uit Arudy.