Vrijdag 17 november 2023

Daar gaat ie weer: de zon schijnt, het is 11° en er staat een behoorlijk harde wind. Verder is het hier een saaie boel. Dan maar eerst naar de Carrefour Contact, die over anderhalve kilometer een filiaal heeft staan, volgens Gerda aan de weg naar Aups. De vorige Contact was een grote supermarkt, deze is een stuk kleiner. Gelukkig ligt alles wat wij nodig hebben in de schappen. 

Op de weg ernaartoe stoppen we op het marktplein van Barjols; we kunnen geen weerstand bieden aan de pracht van de oranjegele platanen. Jullie zullen er zolangzamerhand wel tabac van hebben. Bovendien staat er een rare fontein uit 1903 of zo en jawel…alweer een dramatisch herdenkingsmonument. 

Als we wegrijden bij de Carrefour, zegt Mapsje dat we linksaf moeten, maar Gerda is heel resoluut: we gaan réchtsaf! Want dat is de D560 en die loopt naar Aups heeft ze op haar telefoon gezien. Het is een mooie route, de weg is goed en niet druk, kronkelt vriendelijk door de heuvels en (daar komt ie weer!) de herfstkleuren! Gerda zegt terecht: “Als je hier ‘s zomers rijdt dan zie je dit moois allemaal niet, dan is alles groen”. 

Er blijft een gevoel hangen dat we mogelijk niet de juiste route rijden en ineens zie ik dat het nu nog 40 minuten duurt voor we in Aups zijn, terwijl het bij vertrek van de Carrefour 30 minuten was. Ik was er al bang voor, we rijden mogelijk wel op de goede weg, maar de verkeerde kant op! In Brue-Auriac kijken we eerst naar de kerk, heel symmetrisch geflankeerd door kale bomen en daarna rijden we de mooie route, tien kilometer, met plezier terug. Het kan nooit kwaad om de zaken ook eens van de andere kant te bekijken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Van de rit naar Aups genieten we ook en daar aangekomen parkeren we op een groot leeg terrein naast het gymnasium, dat een klimmuur heeft op een zijwand van het gebouw. Een groep leerlingen is net bezig zich voor te bereiden op een klimsessie en staat met de klimgordels aan, en onrust in het lijf, te luisteren naar de lerares, die uitleg geeft. Wanneer wij na de lunch op pad gaan om Aups te bekijken, hebben ze nog steeds geen voet op de muur gezet. 

Wij hebben intussen besloten om hier te blijven tot morgen. Lekker door het dorp lopen, dat mooie oude (zelfs middeleeuwse) straten heeft, het huis van Jo opzoeken en wie weet wat we verder tegenkomen. Voor de nacht is er, behalve het terrein waar we nu staan, vlakbij een ander parkeerterrein met een hoogtelimiet van 2.10m en een mooier uitzicht op weiland, heuvels en herfstkleuren dan we nu hebben. Als we terugzijn uit het dorp zien we wel of er plaats voor ons is; het staat nu erg vol. 

Één van de redenen daarvan kan zijn dat er een begrafenis plaatsvindt vandaag. Vanaf een afstandje zie ik dat de kerkdeuren openstaan, dus ik zeg: “Nou Ger, we zijn welkom, even binnen kijken”. Voor de kerk staan opvallend veel mensen op straat, vooral wat oudere mannen, tja misschien is het hier op vrijdag oudemannendag. Daarna blijkt dat de deuren niet voor niks openstaan; er is een rouwdienst gaande (ik weet niet hoe dat in de katholieke kerk heet) en de kerk zit helemaal vol. Die mensen buiten passen er dus niet meer in, maar kunnen er op deze manier ook wat van meemaken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eerst het dorp in, waarvan ik mij veel minder herinner dan Gerda, maar wel van geniet. De oude straatjes met veel poorten, verschillende kleine kerken, die helaas allemaal gesloten zijn. Heerlijk dat er niks is gerestaureerd op zo’n facelift-manier; het mag zijn wat het is. Je kent het vast wel, oude bouwsels die prachtig zijn gerestaureerd, volgens alle regelen der kunst, maar hun oude ziel lijken te hebben verloren. Je ziet niet meer dat ze geleefd en geleden hebben. 

Ik dacht me te herinneren dat onze vriend Jo op Place du Marché woonde, maar op internet leek het of dat adres niet bestond in Aups. Ineens herkende Gerda iets, een poort, een ingang… en terwijl ik nog twijfelde, zag ik het naambord: Place du Marché. Toen waren we het snel eens over het pand waar hij woonde. Hoe vertekend (en zelfs afwezig!) kunnen herinneringen zijn. 

Aan het einde van de rondgang door het dorp rest ons nog een foto van de ingang van de kerk. Je gelooft het niet, de mis is nog steeds bezig. Er komt mooie koorzang uit de kerk, als dat live is, kunnen ze er wat van! Door nog wat rondjes te lopen, doden wij dan maar de tijd en als de stoet eindelijk te voet is vertrokken, met de pastoor voorop, naar het kerkhof, richt ik de camera op de voorgevel met het motto van Frankrijk boven de ingang. Mijn foto, vind ik nu, geeft niet goed weer wat het blote oog zag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Terug naar huis, de auto verplaatsen naar het andere terrein en dan de kachel aan! Het is nu al heel fris, het waait te hard en het wordt een koude nacht. 

Menu van de dag: hamburger van het rund, roerbak ui, knoflook, paprika, champignons. 

Voor de duisternis valt genieten we van een fantastisch spreeuwenballet boven en naast de auto. Ze zijn de bomen in onze buurt aan het testen op wel/niet geschikte slaapplek; af en toe vallen ze ineens met een groep op de takken, om daarna weer verder te dansen. Uiteindelijk kiezen ze niet voor deze locatie, want ze vertrekken naar de andere kant van het dorp. Vogels van de dag. 

En dan nog iets over de wind: er slaat ineens een erg harde windvlaag tegen de daktent aan, roept  Gerda: “Jezus, wat een valwind!” Op datzelfde moment valt met een harde klap haar e-reader van de daktentrichel op de vloer. Klinkt misschien flauw, maar het was door de timing zó geestig!

Je snapt dat elke keer wanneer hier iets valt er iemand gaat roepen: valwind!