We waren allebei vroeg wakker en zenuwachtig. Is het de Ruslandschok? Vinden we een goeie winkel voor een simkaart. Zal de iPad het dan doen? Geeft die 90km./uur op de M9 niet teveel oponthoud, zodat we later bij de grens van Kazachstan zijn dan voorzien? Van die dingen, plus wat onweer.

Nadat we hebben besloten om eerst een eind te rijden, liefst tot voorbij Moskou, en pas daarna naar winkels te zoeken, neemt de nervositeit af. Na het ontbijt zijn we er helemaal klaar voor. Nog even naar de Spar, dan zijn de boodschappen alvast binnen. Behalve het bier dan, want wat blijkt? Voor 12:00uur mag er geen alcohol worden verkocht. 

Dat kan betekenen dat de Russen ‘s avonds alles opdrinken en de overheid wil voorkomen dat ze vóór de middag alweer beginnen. Of er is geen woord voor ‘voorraad’ in het Russisch.

Gisteravond heeft Gerda de Russische simkaart weer uit mijn telefoon gehaald, het werkte toch niet. Terwijl ik de boodschappen opberg, zegt ze: 

“Zal ik die simkaart eens in de iPad doen? Kijken wat er gebeurt”.

Een mirakel! We hebben internet. Wat een feest, nu nog die winkel met hopelijk meer bites dan we nu hebben.

Op weg naar Rzev. De saaie weg wordt vandaag opgeleukt door kooplui met bont op de parkeerplaatsen. Mutsen, laarzen, mouwloze vesten, pantoffels etc. Alles gemaakt van of versierd met bont. Maar ook opgezette dieren: egels, eekhoorns en meer van dat kleine spul. Hoewel…er was zelfs een stand met een complete opgezette berenfamilie: vader, moeder en kinderen! 

Bont

Verder is er qua landschap, bebouwing en wat dies meer zij geen bal te beleven. Gerda denkt daar anders over. Die gaat nadenken over de grote schrijvers en componisten en Napoleon en hoe het in de winter zal zijn enz. Tja, een stuk meer diepgang dan ik. 

Een slaapplek vinden, is weer erg lastig. We komen terecht in een dorp dat letterlijk dichtgetimmerd is. De straten zijn smalle zandpaden. Links en rechts de stevige omheiningen van de huizen. Alle toegangspoorten op slot. Aan het begin en het eind van elk zandpad is een ijzeren slagboom. Die zijn op dit moment niet op slot, zodat we stapvoets door de nederzetting kunnen rijden. Ergens parkeren kan je wel vergeten. Of het allemaal niet genoeg is, zijn ook de in- en uitgang van het dorp zelf beveiligd met slagbomen. Die aan de ingang gaat automatisch open op dit moment; het bewakershokje is leeg. Als we het dorp willen verlaten, moeten we omkeren: voor die slagboom moet je waarschijnlijk een transponder hebben. 

Hoe bang kan je zijn? Of is het hier echt zo gevaarlijk?

Rusland en zijn monumenten

Je leeft eigenlijk in een omgekeerde gevangenis. De zogenaamde goede mensen sluiten zichzelf op en de ‘boeven’ lopen vrij rond. Het deed me denken aan Namibië. Als blanke verbleef je ‘s nachts in een beveiligde, bewaakte lodge of in een hotel achter muren en prikkeldraad. 

Aan de overkant van de weg ziet het er wat minder krampachtig uit. Toch hangt er een vreemde sfeer. We vinden een slaapplek naast een gesloten winkel aan de rand van het dorp. 

Gerda gaat voor alle zekerheid even een ‘praatje’ maken met de mensen die honderd meter verderop bij hun huis bezig zijn. Je gaat toch denken, lopen we een serieus risico door hier te  staan? Als de buurvrouw begrijpt dat Gerda het over gevaar heeft, denkt ze eerst dat we bang zijn voor de elektriciteitsmast die dichtbij staat. Daarna wijst ze op camera’s aan hun huis en ze gebaart dat we rustig kunnen blijven staan.