Zaterdag 2 maart 2019

Dit wordt de laatste gelegenheid om iets over Karin te schrijven, althans naar aanleiding van een live gebeurtenis. En je begrijpt dat ik die kans niet voorbij kan laten gaan. 

Als we de ontbijtruimte binnenkomen en het slagveld overzien, valt mijn oog op een ontbijtbord met 2 aardbeien er op. Te gek! Vlug pak ik ze mee: één voor Ger en één voor mij. In da pocket! Ik ben heel benieuwd wat er nu gaat gebeuren. Het is tenslotte nog maar 9 uur en er zijn gisteren gasten bijgekomen. Karin pakt het bord op en loopt er mee naar de keuken waar het berghoofd de boel aanvult, denk ik. Even later brengt ze het bord terug met, jawel, drie (3!) nieuwe aardbeien.  Ook die neem ik direct mee: ik kan het niet laten. Daarna worden ze niet meer aangevuld. Je moet even snel zijn, maar dan heb je toch mooi 2,5 aardbei p.p.

Over het afscheid van Karin komen we wel heen, alsook over het vrij steile wegje naar boven, waar gelukkig de linker helft al van ontdooid is, zodat één voorband grip heeft. Bovenaan moet je gelijk een scherpe bocht naar rechts maken. Ook dat nog. Gerda had e.e.a. van te voren bekeken en klaart de klus op professionele wijze. 

Wel jammer dat ze dan voor Innsbrück een foutje maakt, door ons de weg naar München op te sturen, in plaats van die naar Ulm. Een beetje omrijden dus, maar geen files. In tegenstelling tot de mensen die naar de skigebieden toe rijden: de files die we aan de overkant zien staan zijn onafzienbaar. 

Om een uur of half 5 gaan we ergens onder Neurenberg, bij de afslag Hilpoltstein de weg af. Ger heeft gezien dat daar camperplaatsen zijn. Op de borden na de afslag staat linksaf 7 km. naar Hilpoltstein en rechtsaf 1 km. naar een ander dorp, plus campingbordje. We kiezen voor rechts en rijden een beetje in de rondte. Klein dorp, Gasthaus met veel Nederlandse auto’s op de parkeerplaats, maar nog niet direct een plek waarvan we zeggen die is voor ons! Omdat we  eigenlijk niet naar een camping willen, kijken we bij nog wat gehuchten in de buurt. Zonder succes. Dan de laatste keuze: richting camping. Die ligt heel mooi in het land. We hoeven er niet op, maar langs het wegje er naar toe kunnen we prima in de brede berm staan. Naast heel veel  riet langs een klein meer. Alle kanten prachtig uitzicht. We zijn 10x zo blij als op de kamer bij Karin!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als ik links uit het raam kijk, zie ik wat kleine witte huizen aan de andere kant van het water. Direct al, toen we de auto hier hadden geparkeerd, kwam een herinnering boven aan de tijd dat ik nog naar mijn moeder in Terneuzen reed. In de tijd vóór de opening van de Westerscheldetunnel was Zaamslag het laatste dorp dat je passeerde alvorens in Terneuzen aan te komen. Vlak voor ik daar naar toe moest afslaan, had je aan je rechterkant de Otheense kreek. Aan de linkerkant aan een uitloper ervan, een wit palingrestaurant, De Nieuwe Kraag. Waar ik nu op kijk, heeft precies dezelfde sfeer. Verder is het van geen enkel belang. Of we hier mogen staan of weggestuurd zullen worden, geen idee. We zien het wel. Dak, wijn en bier open.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Af en toe komt er een auto langs, een man laat zijn hond uit. Er komt zelfs een witte bus tien meter achter ons staan. Het Carnote-effect! Een man met een tas in zijn hand stapt uit en loopt na een minuut of wat stil naast zijn bus gestaan te hebben, richting camping. Het is allemaal heel vredig. 

We horen veel vogelgeluiden. Wat we zien zijn rietgorzen, merels en een prachtige wolk spreeuwen, die geruime tijd dicht bij de bus over het water golft. Om 6 uur gaat er een subtiel kerkklokje luiden. Blijkt uit die ‘Terneuzense buurt’ te komen. 

Dit is het ongeveer. 

Om een uur of half 10 vertrekt de bus, die achter ons stond. De zware bassen, die te maken hadden met muziek ergens uit de verte (carnaval!) horen we niet meer. Tot morgen.