Zondag 26 november 2023

Dit is de eerste keer dat Gerda na het wakker worden de kachel aanzet en daarna weer in terug in bed gaat tot het huis wat is opgewarmd. Het heeft serieus gevroren vannacht, de handgrepen van de autodeuren zijn wit, ook het hek van de binnenplaats en later zien we vanuit de keuken, dat zo ver je kan kijken het gras en de bomen met rijp zijn bedekt. Mooi gezicht. 

Gisteravond was afgesproken dat we om tien uur vanochtend gezamenlijk ontbijten, nadat onze vriendin en haar zwager terug zouden zijn van de boodschappen. Dat wordt wat later, onder andere door het feit dat vriendin in de supermarkt haar telefoon was kwijtgeraakt. Zoeken, zoeken…en waarom zwager haar niet belde? Het geluid van haar telefoon stond uit! Om elf uur smaakt alles ook nog prima; vers brood, gekookte eitjes, roomboter…teveel om op te noemen. 

Omdat er zoveel kruimels van het brood op de oude, houten tafel liggen en in de kieren die tussen de diverse planken zitten, maken Gerda en ik de nieuw gekochte stofzuiger gebruiksklaar om alle ellende van de tafel, om van de vloer niet te spreken, op te zuigen. 

Tussendoor voelt het nog steeds onwerkelijk dat we hier nu zijn in wat hun nieuwe thuis is en dat we hen voortaan ook moeten zien tegen deze achtergrond. Vanzelfsprekend voelt het nog niet. 

Vriendin had wat mooie bezienswaardigheden voor ons bedacht om vandaag te bekijken in de omgeving, maar na de stofzuiger voegen we naadloos in bij de vier mensen die zich al op de doorgaande werkweg bevinden. Of we iets in de omgeving gaan bezichtigen? Daar hoeven we het blijkbaar niet eens over te hebben.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een beetje helpen met de auto uitpakken, maar daar zijn de twee mannen mee bezig en behalve bij een zwaar object, zijn we niet echt van nut. 

Aan mij de eer, ja ik vind het echt leuk, om minstens 6 dozen boeken uit te pakken en die op alfabetische volgorde in de boekenkast te zetten. Daarna begrijp ik dat vriendin er blij mee zou zijn wanneer de ontstellende hoeveelheid oude en recent gevallen bladeren wat kan worden opgeruimd en naar de composthoop in de tuin worden gebracht. Ik begin met het terras aan de voorkant van het gebouw. Dankbaar werk, want dat zie je natuurlijk per veegsessie opknappen. Intussen leveren Gerda, vriendin en schoonzus hun aandeel, ik zie hen nu en dan voorbijkomen, maar heb geen idee waar zij mee bezig zijn. 

Er wordt aangekondigd dat we om 4 uur gaan stoppen. Prima, alleen met mij en die bladeren werkt het zo dat als ik er éénmaal mee begin er moeilijk mee kan stoppen. De straat is schoon, maar daarna ben ik aan de boombladeren begonnen en die zou ik het liefst ook nog allemaal op de composthoop brengen. Ik ben trouwens niet de enige, waarbij het zo werkt, geloof ik. We moeten minstens 4 keer aangemaand worden om nu écht op houden met waar we mee bezig zijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We gaan ook nog even in één van de gîtes van de WiFi gebruikmaken, die daar wel beschikbaar is. Vriend heeft ‘iets’ met Livebox, daarom werkt het daar. En natuurlijk wordt er op korte termijn voor gezorgd dat hier internet binnen bereik is. 

Ok, borrel, waarbij we uitzicht hebben op de inmiddels ontdooide grasvelden en vriend ons wijst op een boomklever, die de muur afdaalde en zich daarna verstopt achter allerlei dunne boomstammen, zodat we er wel een glimp van opvangen, maar daar is alles mee gezegd. Goed: vogel van de dag. 

Menu van de dag: verse tagliatelle met zeevruchten en roomsaus, groentemix met provencaalse kruiden uit de oven, recept van zwager, die kok is. Sla. Kaas na. 

Tot slot van deze mooie dag spelen we het Keezenspel. Voor Gerda en mij nieuw, maar heel geschikt om een dag als deze af te sluiten. 

Er is nog een tweede ‘eerste keer’ vandaag: ik ga in bed met een dikke joggingbroek aan! Geen zin om weer zo tussen warm en koud te hangen, nou ja…liggen. 

Nuit chaude!