Dinsdag 4 juni 2024

Ik weet niet meer precies hoe lang we bij de vissershaven hebben gestaan, maar op een gegeven moment was het genoeg. De keiharde muziek, scooters, auto’s enz. die loeihard aan komen racen, geschreeuw…wat een onrust. “Volgens mij kunnen we verderop gewoon langs de boulevard gaan staan”, zeg ik,”er stonden daar veel geparkeerde auto’s en er waren nog vrije plaatsen”. Even alles rijvast opbergen, dak naar beneden om hooguit 500 meter verderop onze tent weer op te slaan. Heerlijk! Aan onze kant wat bomen, een strook met een tennisbaan en wat andere kleinschalige, slecht onderhouden sportfaciliteiten. Aan de overkant van de boulevard appartementsgebouwen. Natuurlijk zijn er een paar zwerfhonden, waar we geen last van hebben en er rijdt verkeer, waarvan het meeste naar de vissershaven gaat…juist! .. om daar flink tekeer te gaan. Toch is het hier, vergeleken met de haven, een oase van rust! Wat zijn we blij dat we deze move hebben gemaakt. 

Het dier waar we nog de meeste ‘last’ van hebben, is een kat! Gerda zit altijd op de omgedraaide passagiersstoel en ze heeft haar raampje open. Op de stoep naast haar zit een kat te mauwen, maar dat geluid stelt niks voor vergeleken met het blaffen van een hond. Ineens hoor ik een dof geluid en Ger schrikt zich de tering. Ik begrijp er niks van. Probeert die kat vanuit stand door het open portierraam bij Gerda naar binnen te springen! Hahaha! Het mislukt. Ook geen krassen van kattennagels op de lak. 

Behalve het om half zeven luidruchtig legen van de afvalcontainer, hebben we geen enkele verstoring van onze nachtrust beleefd. Nu blijft het ook rustig; een enkeling vertrekt met de auto of rijdt langs op de fiets. Kwam er maar eens iemand thee brengen…;))

Het is Migrosdag en die ligt langs de uitvalsweg van deze stad. Ik durf bijna niet meer op te schrijven welke groentes we de komende dagen (weer) zullen eten. 

De eerste koffie drinken we daarna nog op een fijne plek langs zee, voor we weer aan de bergetappes beginnen. “Je mag best eens wat meer zeggen over wat voor pittige routes we rijden”, zegt Ger tegen me, “het gedrag van de medeweggebruikers, de slechte wegen en zo”. Ze heeft wel gelijk, ik kom er zo op terug. 

In Çakraz drinken we de tweede koffie, waarbij een Turkse man ons in het Nederlands aanspreekt. We merken regelmatig dat mensen, meest mannen, die in ons land hebben gewoond en gewerkt, het fijn vinden om daar met ons over te praten. Dat lijkt me heel begrijpelijk; het gaat dikwijls over zo’n 40 jaar van hun leven. En, wat we steeds horen, is dat hun kinderen in Nederland zijn gebleven en niet naar Turkije willen. Ook dat klinkt ons niet vreemd in de oren, ze zijn in Nederland geboren en opgegroeid, vaak ook aan relaties begonnen, denk ik. En als ik Turkije, zoals ik het nu zie, vergelijk met Nederland, dan zou ik dezelfde keuze maken. Dit even in het kort en vrij ongenuanceerd. Voor de ouders is het vast ook verdrietig om hun (klein)kinderen achter te moeten laten, als ze zelf teruggaan naar hun geboorteland. Deze man, die we vanochtend spraken, gaf in Groningen Nederlandse les aan Turkse kinderen. Zijn kinderen wonen in Appingedam. 

Na Çakraz gaan we verder over een prachtige vierbaansweg, het is lichtbewolkt en 31°. Op weg naar Zonguldak. 

We lunchen in Filyos, op een vunzige plek bij zee en zien steeds hetzelfde goederentreintje voorbijrijden of we staan er voor de slagbomen op te wachten. De weg kronkelt er steeds overheen. 

Op een gegeven moment stuurt Maps ons weer de verkeerde kant op, maar ik heb het door! Misschien hadden we toch beter haar vergissing gevolgd, want we komen nu terecht op een traject , dat het heftigste is van deze reis. Er zijn stukken bij, waar ik in de eerste versnelling moet stijgen en dat voor 150PK! Vooral in de dorpjes onderweg, wordt de weg tegelijkertijd zo smal dat het een hele toestand wordt om elkaar te passeren: centimeterwerk. Daarbij komt dat er automobilisten zijn die, terwijl ze nog genoeg speling hebben aan hun kant, geen ene centimeter opzij gaan. Wat ook op dit soort wegjes nog gebeurt, is dat ze te snel hun bocht nemen, half op onze helft en dan niet corrigeren, maar ons gewoon de weg af duwen, tot nu toe gelukkig nèt niet zo’n steile goot in. Het zal hun echt een rotzorg zijn. Maar we zijn, ik zeg het vaker, wel wat gewend gelukkig. 

Bij Çatalagzi zien we een niet normaal groot industrieel complex liggen, best iets om te fotograferen, alleen….waar kan je stoppen in de heksenketel van dit verkeer? Op internet lees ik dat het een power plant is. 

Bij Zonguldak laten we het heftige traject achter ons en glijden verder naar Eregli. Als we daar voorbij zijn, stoppen we om te kijken of Park4Night al bekend is in deze contreien. Nou…vrij weinig. Een paar P’s, waarover mensen schrijven dat er veel lawaai was en dat de jongeren op hun camper sloegen. Die hebben we al gehad..hoeft niet meer.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Even verderop ziet Gerda een soort terrein langs de weg, wat gebouwtjes… even kijken wat het is. Een restaurantje met een vrij groot parkeerterrein, een klein huis en veel uitzicht op zee. Er loopt een wat te dikke jonge man rond alleen gekleed in korte broek, heel passend bij deze temperatuur. In antwoord op Gerda’s vraag zegt hij dat we hier mogen staan, tot hij begrijpt dat dat tot morgenochtend is. We gaan verder met de vertaalapp, een zegen! Overnachten hier is verboden. Wij reageren met ‘wat jammer!’ , waarna hij zegt dat hij wel een uitzondering voor ons wil maken, want hij is de eigenaar van dit hele spul, waarbij hij een breed gebaar maakt. Wij blij en vragen of we hem wat kunnen betalen daarvoor. Geen sprake van, dit is gastvrijheid en hij wijst ons een plek aan. We staan nog niet of hij komt ons twee kleine flessen water brengen. Hij woont in het kleine huis op het terrein zegt hij. Het restaurant lijkt nog gesloten, maar we hebben het hem niet gevraagd. Het heet Aqua Balik en ‘balik’ betekent ‘vis’, lees ik op internet. Dat zou best wat voor ons kunnen zijn. De vissen die hier leven zijn o.a. steur, tarbot, ansjovis en zeeduivel.

Het is bloedheet. Alle openingen van de bus staan open, maar er is nauwelijks wind, af en toe een vermoeden van…dus doortochten doet het niet echt. We hopen op een flinke bui, maar dat zit er niet in. 

Menu van de dag: allerlei groentes, geroerbakt met een omelet denk ik. Mogelijk met kaas. Koop je gemalen kaas die nergens naar smaakt. Ik krijg elke dag meer zin om, als we weer thuis zijn, grote eetpartijen te organiseren met de meest exquise gerechten. Maar ja, dan moeten er wel mensen willen komen om het op te eten. 

Vogels…hoezo vogels?

Bij de monumenten zit ik zo druk in het verkeer dat stoppen, omkeren of teruglopen geen optie is, zeker niet in deze hitte. 

Gereden kilometers : 220. Schiet lekker op.