Vrijdag 26 november 2021

Gerda wordt wakker met koude voeten, ik niet, had sokken aangedaan. 

Geen nachttreinen, -boten of -uilen. Wel vroege ochtendtreinen; wat wil je, al die forenzen die naar Parijs moeten. De mensen op de loop/fietsbrug komen later op gang, we denken dat ze op de school werken, die aan de overkant van de Oise ligt, het Lycée Charles de Gaulle. Veelal jonge mensen en wat ook hier weer opvalt: nagenoeg allemaal met mondkapjes ook al lopen en fietsen ze in hun eentje. 

Onze gemalen koffie is op, dus dat wordt koffie bij Paul, een soort boutiques die overal langs de snelweg zitten. Niks mis mee.

Vóór elven begint het te regenen en ik ga ervan uit dat het tot Amsterdam niet meer zal ophouden. Intussen hebben we een discussie over de boodschappen. Op vrijdagen of zaterdagen kopen we altijd bij slager en visboer voor de komende week in. Alleen vrijdag thuiskomen en zaterdag grote boodschappenronde….hmmm niet echt zin in. Nu kunnen we volgens de navigatie al om een uur of half vier in Leiden bij de viskraam zijn en als dat lukt, kunnen we misschien daarvóór nog wel een stop maken in Leidschendam bij onze favoriete slager. 

Vóór Brussel is onze visbestelling geappt, een bezoek aan de slager laten we nog even afhangen van al dan niet vertraging onderweg. Wat zullen we weer smullen! Vanavond worden het wilde gamba’s, die wij alleen nog even moeten temmen; laat dat maar aan Gerda over! 

De tweede koffie wordt een take-awaytje van Starbucks, hoewel je dat ‘tje’ er wel af kan laten; zelfs de kleinste maat beker is groot zat. Voor ik die koffie ga halen, loop ik een lange gang af naar de toiletten. Tot nu toe ging ik langs de autobaan steeds met cash op pad en nergens hoefde er bij de WC’s betaald te worden. Nu wel en ik heb alleen m’n pinpas meegenomen. Omdat ik geen zin heb om helemaal terug naar de auto te lopen, overweeg ik om illegaal naar binnen te gaan; ik ben helemaal alleen in deze uithoek. Voor kinderen, die niet hoeven te betalen, is er een soort passende opening gemaakt, waar ik met een beetje handigheid ook wel doorheen kom en onder de stang van het tourniquet..nou…moet ook lukken! Net als ik in de rondte kijk of er camera’s hangen, komt er een man aangelopen, die op zo’n manier in de prullenbak kijkt dat ik denk: die werkt hier. Inderdaad. Terug dus om zeventig cent op te halen en daarna de koffie. 

Ik krijg gelijk, het blijft regenen, veel last van watersluiers en bovendien is het zicht door vooral de linker buitenspiegel heel slecht. Over het portierraam lopen een soort waterstroompjes, die het zicht op de spiegel erg belemmeren. Eens met de garage overleggen waar het aan kan liggen; aan de rechterkant gebeurt het niet.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De vertragingen onderweg vallen erg mee en de vraag wel of niet slager blijft boven de markt hangen. Ik laat het aan Gerda over; zij is meer ongerust of we op tijd bij de viskraam zullen zijn dan ik. Net op het moment dat ze zegt: “Nou…laten we dan toch maar even afslaan naar de slager”, rijdt ze de afslag Leidschendam voorbij! Helemaal per ongeluk, maar toch goed getimed! 😉  

Het is niet ernstig. 

Door de mannen bij de viskraam worden we ontzettend hartelijk verwelkomd, het voelt bijna als familie en de tas met de bestelling staat gereed. 

Op de Ring Zuid van Amsterdam horen we net op tijd op radio1 dat er een ongeval bij de Zeeburgertunnel is gebeurd, dat een uur vertraging oplevert. We schieten zó de afslag naar de A9 op en zijn een kwartier later thuis. 

Wat zie je je huis altijd met andere ogen als je zo’n tijd bent weggeweest; alsof je voor het eerst bij jezelf op bezoek komt. Eigenlijk raar, want wat zijn nou zes weken! Ook weet je niet meer waar sommige dingen liggen of staan. Vraagt Gerda met een prop in de hand: “Waar gooien wij nou ook weer altijd ons oud papier in?” Gek toch, dat je helemaal de plastic bak vergeet, die daarvoor al jaren op dezelfde plek staat? 

Vlug de meest belangrijke dingen uit de auto naar boven brengen en dan eindelijk…haring en corenwijn! Ah! Wat is dat heerlijk! Het optreden van Marc en Hugo, die hun beschermende pantser nog om zich heen hebben, kunnen we daarna makkelijk aan. Goed dat ze Gerda niet tegen zijn gekomen, want die ontdoet de gamba’s vakkundig van hun schalen. Kortom: we zijn weer thuis! 

En dat ongecontroleerd door alle landsgrenzen heen. 

Een eerste gevoel over de afgelopen reis dat zich aandient is er één van luxe om zo lang in een  heerlijk klimaat te hebben vertoefd, terwijl het thuis al een stuk kouder en natter was. Daar hou ik het even bij; het is een fijn gevoel over de afgelopen reis, gecombineerd met de onwennigheid van je eigen huis, waarvan je weet dat die over niet lange tijd over zal gaan in de vertrouwdheid van je ‘gewone’ bestaan, dat anders, maar niet minder warm is. 

Dank voor al jullie fijne reacties en we spreken elkaar later.