Woensdag 19 maart 2025

Elke dag heeft zijn muziek. Gisteren waren het de broers Jussen met Bach, vandaag moet ik denken aan Van Kooten & De Bie: ‘Buiten huilt de wind om het huis, maar de kachel staat te snorren op vier….’ Zo zou je de situatie hier kunnen beschrijven: de wind huilt door de kieren van de deur en je hoort dat de kachel aan staat. Het wasrekje buiten met onze natte handdoeken erop is al omgewaaid, het plastic tafelkleed wordt door de wind opgetild en ergens anders neergelegd. 

De paar rijen vijgenbomen voor ons huis zijn sinds we afgelopen vrijdag aankwamen enthousiast aan het uitbotten en ik meen aan sommige takken al beginnende vijgen te zien groeien. Mij lijkt dat veel te vroeg, maar kijk zelf even.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nadat poes gisteravond door Gerda iets minder zachthandig buiten werd gezet – ze zat flink te hoesten op de vloer en we hadden geen zin om te wachten tot dat eventueel in kotsen zou overgaan – heeft ze minder haast om binnen te komen vanochtend. Maar intussen ligt ze alweer op de bank. 

En het laatste nieuwtje: de Nederlandse buren waar Gerda af en toe een praatje mee maakt, komen uit Vlissingen. Tot zover de mededelingen van huis en haard. 

Omdat het (net als gisteren!🙄) een droge dag zal worden, is vandaag Lagos aan de beurt, dat wil zeggen de Ponta da Piedade (vertaling: Punt van Genade) een bijzonder kustgebied met prachtige rotsformaties, dat een kilometer of vier ten zuiden van het stadje ligt. Je kan boven langs de kliffen wandelen en een boottocht onderlangs maken, waarbij je ook door de uitgesleten grotten vaart. Gisteravond voelden we daar wel wat voor, nu nog steeds, alleen met deze harde wind verwachten we niet dat de boten te water zullen gaan. Dat klopt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het is inderdaad een prachtig gebied, de rotspartijen zijn spectaculair, zeker met deze wind die de golven opjaagt, zodat ze felwit tegen het kalksteen uiteenspatten. Wat opvalt zijn de vele merels die we horen en ook zien; ze lijken niet zo schuw en laten zich soms een tijdje bekijken terwijl ze vrij dichtbij op een bosje zitten. Vogel van de dag. 

Bij de vuurtoren zijn openbare toiletten waarbij een Engelse toeriste anderen staat te waarschuwen dat ze er vooral geen gebruik van moeten maken, als het niet echt nodig is: “It’s disgusting!” Ja, nogal logisch, heb je wel eens een openbaar toilet gezien op zo’n plek, dat netjes schoon is en waar alles werkt? Toch zijn er inderdaad behoorlijk wat vrouwen die, nadat ze de deur even hebben geopend, er niet naar binnen gaan. Dan maar in de bosjes.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Terwijl we vanaf een houten loopbrug naar de trappen staan te kijken, die helemaal naar beneden tot bij het water lopen en waar je de rotspartijen van dichterbij kan bewonderen, legt iemand ineens zijn handen op onze schouders met de woorden: “Hé, ik ken jullie!” Evert! Nou ja dan! Wat een toeval is dit. Natuurlijk is Debbie er ook met de Engelse vrienden, waarover ze ons zondagavond vertelden en die nu bij hen logeren. Leuke verrassing om hen weer te zien.

Maar we moeten verder. Het weer werkt mee, het waait behoorlijk, de temperatuur is prima en het belangrijkste: het is droog. Nadat ook wij de trappen zijn afgedaald tot bij het water – tevens de plek waarvandaan de boten vertrekken – en wat langzamer weer terug zijn geklommen, lopen we naar de parkeerplaats, het is etenstijd. 

Debbie raadde ons aan om naar de haven te rijden en daar een restaurantje uit te zoeken. Het wordt Gilberto, klein maar gezellig. We gaan boven zitten, waar het minder druk is en genieten van de maaltijd, al word ik de gemengde sla erg zat, maar dat zei ik eerder. Gerda prijst regelmatig de rode Portugese wijnen die we drinken, ze vindt die heerlijk. Het liefst zou ze in Nederland een importbedrijfje ervoor starten. Door deze ontspannen maaltijd zijn we tien minuten te laat bij de auto en laat er nou een eindje verderop een parkeerwacht staan die bezig is om een andere auto te bekeuren. De vraag is: zijn wij ook de pineut of was hij nog net niet bij onze auto aangekomen? We weten het niet.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Langs de Lidl naar huis, waar we tot onze verbazing zien dat de werkster onze fles Beirão heeft weggehaald, waarin ik zorgvuldig een restje had bewaard. Het moet niet gekker worden! Die fles stond echt niet klaar om door haar meegenomen te worden. Er gebeuren hier vreemde dingen, jullie weten de helft nog niet. 

Alleen van Lagos zelf hebben we dus weinig gezien, geen tijd meer om er rustig rond te lopen. Dat wil zeggen het had wel gekund, maar we vinden het niet leuk om in het donker om een uur of acht thuis te komen. 

Nou, morgen de laatste dag. Nog geen plan voor gemaakt, hangt ook af van…….juist! Het weer! 🤔 Morgen meer.