Woensdag 17 mei 2023

Gek worden we van die wind! Gerda, als ex-zeilster, blijft het vergelijken met het leven op een boot; vanuit de auto nu naar buiten stappen, vergelijkt ze met het aan dek gaan op een zeilboot in de storm. Er zit wel wat in denk ik. 

Gelukkig ging de storm vannacht voldoende liggen om het dakzeil rustig te houden, maar vanochtend blijkt hij nog precies te weten waar hij gisteravond was gebleven. Afgezien van de wind blijft het vrij stil. Een paar gemeentemannen komen kapotte planken vervangen in het terras van het café. Een enkele wandelaar gaat voorbij en er loopt een hond rond, die op z’n minst een goede opleiding heeft gehad, wat zeg ik, misschien zelfs hoogbegaafd is, want hij/zij negeert ons en de bus volkomen. 

En dan komen we erachter dat er hier in het dorp La Caridad een Día is, heerlijk. Het dorp is groter dan we in onze herinnering hadden en de supermarkt is gelukkig aan die maat aangepast. Alles onder één dak. 

Het is maar even rijden naar Figueras waar we afslaan naar zee om koffie te drinken. We hebben een prachtig uitzicht op Ribadeo, dat aan de overkant ligt van de rivier, die hier in zee uitmondt, de Ria del Eo en tevens de grens vormt tussen Galicië en Asturië. Ook hier waait de wind nog flink, maar omdat de temperatuur is gestegen naar een graad of 16 is het buiten wat beter uit te houden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nu nog een stukje door naar Barreiras om vanaf die plaats te beginnen aan de doorsteek naar Cabo Finisterre, het meest westelijke punt van Europa. 

De route loopt over Baamonde naar Santiago de Compostela, daarna noordwest richting Muxia, om bij Berdoias links af te slaan voor het laatste traject naar Fisterra, de Gallische naam voor het einde van de wereld. We wisten beiden niet dat hier, behalve een vuurtoren, nog meer bebouwing was, maar op de kaart zien we dus de kleine witte stip met dezelfde naam als de kaap. Zo klein als de stip is, zo uit de kluiten gewassen is het dorp, in elk geval veel groter dan we ons hebben voorgesteld. En druk! My God, hoe erg moet dat in het hoogseizoen zijn, we hebben nu al de neiging om te vluchten. Maar nee, ooit hebben we, staande met ons tentje op het strand van Carnota, dat wat naar het Zuiden ligt, dagen gekeken naar die kaap, waar we nu zijn. En nu blijven we er. Bovendien is het bijna 5 uur en dat vinden we te laat om verder te rijden; we willen bier en wijn en vrolijk zijn! Het is een graad of 21 en er staat weinig wind, wat wil je nog meer? Een plaats om vannacht te slapen. 

Misschien is het een goed plan om naar de vuurtoren te rijden om te zien wat daar allemaal is toegestaan of niet, qua camperleven, hoewel we geen enkele illusie koesteren dat wij de enigen zijn die op dat idee komen. Terwijl we onderweg zijn, hebben we inderdaad niet het gevoel dat we de drukte echt achter ons laten; er rijdt aardig wat verkeer die kant op en aan de vele wandelaars te zien, is het ook voor hen een populaire bestemming. Ze lopen zich het vuur uit de schoenen. En dan denk ik: laat gaan Riet, uiteindelijk zijn we allemaal op weg naar het einde van de wereld. 

Op een gegeven moment is er een afslag naar een plek waar mogelijk overnacht kan worden. Daar willen we toch even kijken en jawel, het wegje loopt omhoog en heeft aan beide kanten ruimte voor auto’s en campers en uitzicht op zee. 

Nou, hier maar blijven dan. Het zal wel vollopen vanavond, maar het is vertrekken of meedoen, meer keuzes hebben we niet. Het probleem is, hoe recht (waterpas) kunnen we komen te staan, alles loopt behoorlijk scheef. We proberen het op vele manieren op verschillende plaatsen, tot we op den duur toch ergens genoegen mee moeten nemen. Zelfs met keggen onder de wielen glijden we vannacht aan het voeteneinde mogelijke zachtjes het bed uit.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op dit moment hebben we nog een beetje privacy, we gaan zien of we dat kunnen behouden en zo niet, soit. We gaan ons er niet druk over maken. 

Dit is de eerste dag van de reis dat we het allebei warm hebben. Zon zonder wind. 

Vogel van de dag: roodborst bij Playa Permenande. 

Menu van de dag: pasta en bloemkool van gisteren, aangevuld met groene asperges en kabeljauwfilet van de Día. 

Het loopt inderdaad vrij vol met campers, hoewel onze kant van de weg bijna leeg blijft….? 

Een Duitser in een buscamper stuurt een paar brutale Franse meiden met een grote witte camper weg, die vlak naast hem komen staan. 

En om een uur of tien, ter ere van zonsondergang of van mij, trakteert iemand de camperaars hier ongevraagd op een ordinaire versie van het Ave Maria. Daarna is er nog een aanzet naar een tweede nummer, maar gelukkig is iemand zo verstandig te knop om te draaien, naar nul wel te verstaan. 

Wees gegroet allen!