Woensdag 20 juni 2018

Vroeg wakker, zeker Gerda. Ze tobt over de diesel ( genoeg tankstations?), over de wegen (dat we ineens niet verder zullen kunnen), de zwakke linker voorband en de boordcomputer. Had ik het daar al over gehad? 

De boordcomputer is de bediening van o.a. de koelkast, de standkachel, het hefdak en je kan er dingen op zien, zoals hoe vol of leeg de huishoudaccu’s en de schoonwatertank zijn. 

Het geval wil, dat alle boordcomputers van dit soort campers na een bepaalde tijd stuk gaan. In die zin, het beeld wordt eerst streperig en dat gaat door tot je niks meer kan lezen op het display. Je zit niet meer wat je doet, dus de bediening wordt erg lastig!

Denk niet dat VW de betreffende auto’s terugroept en zegt: jongens foutje! Jullie krijgen allemaal gratis een nieuw exemplaar. Nee….zelf betalen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Wij zitten in de streepjesfase en kunnen het nog net lezen. We hebben alvast een soort handleiding geschreven om het dak ‘blind’ te kunnen bedienen. Zo van: 3x knop indrukken, daarna één slag naar links draaien etc. Benieuwd of we ‘t tot thuis gaan redden met de strepen. 

De weg (sorry dat ik het woord weer gebruik) is véél slechter dan die van gisteren. In die zin lag Gerda niet voor niks wakker. Gemiddelde snelheid zo’n 20 km./uur denk ik. 

Kijk, ze zeggen dat Kazachstan zo’n groot land is, maar ze vertellen er niet bij dat je er niet harder  dan 20 km./uur kan rijden. Voor een slak is Nederland ook vrij groot.

Na een paar uur ‘rijden’, is Ger nog zenuwachtig. We zien geen ander verkeer en de weg wordt steeds slechter. 

“Straks blijkt dat iedereen hier weet dat de weg is afgesloten, behalve wij”, zegt ze.

Ik denk het niet; op de kaart zijn heel lang geen dorpen. Maar zeker weten….nee. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“En als er iets met de auto is, moeten we misschien dagen wachten tot er iemand voorbij komt”. Denk ik ook niet, hoewel het duidelijk is dat er enige tijd overheen zou kunnen gaan. Voorraadje eten en vooral water kan geen kwaad. Nog een optie: we zitten op de verkeerde weg. Kortom: stress. 

Op den duur zien we een eind het land in een huisje staan. Hup, linksaf en er naar toe. Alles lijkt uitgestorven tot we een paar keer claxonneren. Van de man die tevoorschijn komt, begrijpen we in elk geval dat dit de ‘goede’ weg is en dat ie niet is afgesloten. Moedig voorwaarts dus, diesel genoeg.

Behalve Gerda, is Garmin ook wat van slag en kan steeds geen routeberekeningen maken. De papieren kaart die we hebben, is wat kleinschalig en het is lastig om te bepalen waar we precies  zijn. Tot er toch een andere auto verschijnt, waarvan de bestuurder het ons haarfijn kan aanwijzen.

We stellen ons voor dat jullie het geouwehoer over die slechte wegen al lang beu zijn. Daarom treed ik nu niet in details. Tegen Gerda zeg ik in de auto: “Als we dit in Nederland aan iemand vertellen, geloven ze er geen bal van!” Wij hebben er zelf ook zo genoeg van! 

“De vogels interesseren me nauwelijks meer”, zegt Gerda, hoewel ze ineens een paar casarca’s ziet. En het landschap…als je de tijd had om er naar te kijken, zou je ‘t best aardig vinden. Nu is onze aandacht er niet bij.

Om een uur of half zes komen we voorbij een klein wegrestaurant, waar voornamelijk vrachtrijders stoppen en mogelijk overnachten. Dat is precies wat wíj gaan doen. Over zo’n 90 km. staat er pas weer een vorm van leven op de kaart. 

Rondje rijden om het terrein verkennen, de eigenaar komt even checken en keurt ons goed. We parkeren zo ver mogelijk van het gebouwtje, de vrachtwagens en de honden vandaan. Uitzicht over het land, zo zien we het alsnog.

Deze rustplek ligt 5 km. vóór de splitsing van de A20 en de weg naar Semey (A11?). Gerda kan er steeds niet over uit dat onze weg de A20 heet! En dat we, misleid door die naam en ons Europees denken, te onwetend en onbezonnen aan die rit dwars door Kazachstan zijn begonnen. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dat alles na het besluit om ons oorspronkelijke plan – via het Altai-gebergte en Novosibirsk naar huis rijden – te laten vallen. We hadden al zoveel moois gezien en wilden zonder te haasten de reis afmaken. 

We beseffen dat we ook op die route, die langer is dan de huidige, wegen hadden kunnen treffen van dezelfde kwaliteit als we nu hebben. Dan waren we mogelijk niet binnen de geldigheidsduur van onze visa gebleven! 

 Vanavond eten we de gerookte vis; ik dan. Ger heeft niet zo’n trek. Komt aan één kant goed uit, want hoewel de vis groter is dan een makreel, zit er niet half zoveel vlees aan. De smaak is goed genoeg. 

Tussen half 9 vanochtend en half 6 vanmiddag hebben we 190 km. gereden.