HET WORDT WAT TEVEEL…

Vrijdag 17 mei 2024

Die Nederlandse jongeman (21) leggen we uit dat we op zoek zijn naar een slaapplaats, en vertellen dat iemand ons verwezen heeft naar dit tankstation. Hij is heel aardig en zal zijn baas vragen of die het goed vindt, alleen dat kan niet nu direct; hij moet wachten tot de manager is gearriveerd in een restaurantje dat ook van Shell is en aan de overkant van het kruispunt ligt. Ok, we parkeren en wachten….wachten. Tussendoor komt hij steeds een sigaret bij ons roken. Hij woont alweer 9 jaar in Turkije, maar gaat nog regelmatig naar z’n familie in Nederland. Zelf groeide hij op in Amsterdam. Het wordt later en later, verhaal schrijven gaat zo niet. Gerda gaat de buurt een beetje verkennen op alternatieve parkeerplekken mocht deze niet doorgaan. 

Eindelijk, om half acht komt hij niet met het verlossende woord: de baas geeft geen toestemming, want…is op zijn beurt weer bang om ruzie te krijgen met zíj́n baas. We bedanken hem en vertrekken. Eerst kijken we bij de alternatieven die Gerda zag, maar…ook daar word je niet blij van. Een paar mannen van een restaurantje denken dat we willen eten en komen al met de menukaart naar buiten. Als ze horen wat er aan de hand is, wijzen ze ons met armgebaren naar een mogelijkheid in de buurt. Eerst belanden we bij een heel groot parkeerterrein, rustig, maar niet openbaar denken we. Ernaast, en dat hebben de mannen vast bedoeld, ligt zo’n terminal voor taxi’s, de dolmus etc. met faciliteiten als toiletten en cafe’s. Mannen op terrasjes, die direct opspringen als ze begrijpen dat we hier willen blijven en één rent al vooruit om ons een plaats te wijzen. Nou, daar zitten we dan, veilig genoeg aan een teringdrukke weg!

Stukje landschap

Als makke schapen…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij het Shellstation overnachten was ook prima geweest om morgenochtend de bandenspanning te controleren. Dat kan nu natuurlijk ook, maar we zijn een beetje spastisch bezig daarmee. Vooral Gerda is bang dat wij en/of de medewerkers niet goed met het apparaat kunnen omgaan en er meer lucht uit dan in de band komt. Vreemd eigenlijk, want op andere reizen vertrouwden we het wel toe aan de medewerkers. In Nederland doen we het uiteraard zelf, maar omdat de aansluitingen voor op het ventiel er hier anders uitzien, zijn we bang om iets fout te doen. Toch zal er wat moeten, niks doen is ook fout. 

11° vanochtend half bewolkt en zo langzamerhand worden we helemaal dol van het langsrazende verkeer. Gerda lag lang wakker vannacht, ik minder en hoewel niemand hier vervelend is, zou wat meer privacy welkom zijn. Gelukkig is er weer voldoende signaal om het verhaal van gisteren op het blog te zetten. 

We vertrekken naar Haymana door een zacht glooiend landschap, zonder bomen en struiken, zodat de verschillende kleuren van de aarde en de gewassen mooi tot hun recht komen, hoewel het licht niet optimaal is; het is nogal diezig. Voor de tweede dag op rij steekt een schildpad de weg over. De dieren danken wat ons betreft hun leven aan het feit dat we op deze lege wegen de nodige uitwijkmanoeuvres kunnen maken. 

In Haymana doen we boodschappen en we kiezen voor de Sok; aan elke kant van de weg zit er één, een linker en een rechter Sok dus. Verder zien we nog een A101 en een Migros. Wat de één niet heeft, halen we gewoon bij de ander. Supermarkten hier beginnen altijd met groente en brood, dat allebei droevig maakt. In dit soort landen, sorry dat ik even generaliseer, eten we bijna elke dag roerbak paprika en courgette, want dat zijn zowat de enige groenten, die ze hebben en er behoorlijk genoeg uitzien. De kolen en de bladgroenten zijn vaak al bewusteloos, zo niet overleden. Het brood is er wit.

Het grootste huis

Het uitzicht op het dorp

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na de Sok, kijken we bij de A101 binnen: treurnis. Dan de Migros: zelfde verhaal. Bij de laatstgenoemde supermarkt moet je er één hebben met een cijfer ervoor, bijv. 3MMigros, om een behoorlijk assortiment producten te vinden. Goed, wat we missen, kunnen we morgen vast nog wel ergens te pakken krijgen. 

Bij onze pauzes onderweg horen we de groene specht in de verte en zien we een zwarte ooievaar vliegen: vogel van de dag. Het landschap blijft in grote lijnen hetzelfde en de wegen leeg. 

De plaats Yeniceoba, die we als einddoel hebben ingesteld, bereiken we niet, want in de plaats Kütükusagi kijken we alvast even op Park4Night of er daar misschien ook al wat te beleven valt. Nou….vrij weinig, maar in Yeniceoba ook niet. We vinden dit wel een prima maat dorp en gaan zelf zoeken. Vanaf een uitvalsweg, zien we net buiten het dorp, op een vlak stuk land, een stuk of vijf grote huizen staan. Wie weet is daar een plekje vrij. We parkeren naast een kast van een ommuurd huis, je kan nauwelijks geloven dat het privé is. De poort staat open en er lopen een paar mannen rond, die op ons afkomen. Eén ervan spreekt redelijk Engels en we krijgen direct toestemming om hier te blijven. Sterker: we kunnen op hun privéterrein staan, waarbij hij weer naar een ander huis wijst en…of we thee komen drinken. Het eerste slaan we af, de thee kunnen we niet weigeren, vinden we. En daar zitten we dan, achter één van de grote huizen, die allemaal, zo wordt ons verteld, familiebezit zijn, evenals de grond waarop ze staan. 

De Engelssprekende man woont met zijn gezin in Denemarken en is samen met zijn broer in zijn witte Deense BMW hierheen gereden. Hij is kok, had een restaurant in Denemarken en heeft alles verkocht. Het kon niet uitblijven: of we komen eten vanavond en als we willen ook blijven slapen. We slaan alle uitnodigen af, vriendelijk doch beslist. We hebben het allemaal eerder meegemaakt: de hele avond gebrekkig Engels en socializen.

De zus van de kok en zijn oom

In de bonen

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De derde thee slaan we af, de alcohol roept 😉 Ik zeg dat ik aan het werk moet: blog schrijven. Terwijl ik daarmee bezig ben, stopt er een man met zijn auto om gedag te zeggen. Daarna parkeert hij en begint met handschoenen aan in het groen te woelen. Zodra hij klaar is, komt hij ons groene stengels brengen, die al een soort gepeld lijken en qua uiterlijk aan rabarber doen denken. Smaken doen ze nergens naar, dus je kan makkelijk zeggen dat het lekker is. 

Daarna houdt het niet op: hij komt na een poosje terug met meer stengels, de familie van onze ‘gastheer’ komt de auto bekijken, allemaal niet lang, maar toch. Zijn zuster komt met koffie (hoef ik niet om een uur of 7) en hijzelf, de kok, met één of ander gerecht dat eruitziet als karnemelk met pasta en knoflook; waarschijnlijk is het dat ook. Pfff…dit wordt weer teveel. 

Gerda heeft nog een lichte vorm van de blonde tapuit gezien. 

Ik hou op met schrijven, de rest morgen. We zijn alweer uitgenodigd op de ochtendkoffie zei Gerda, die buiten opvangt, wat ik binnen, al schrijvend laat liggen, als je begrijpt wat ik bedoel. 

Gereden kilometers: 148.

En net voordat ik dit verhaal publiceer, komt de kok met een tweede gerecht: iets met witte bonen, stukje vlees….

 

 

 

 

 

8 thoughts on “HET WORDT WAT TEVEEL…

  1. Ik geloof dat ik helemaal gek zou worden van al die aanloop. Zo druk was het nog niet met mijn Marokko-groep. Pffff
    Ik sta in Urk, naast het zwembad. Daar is het alleen maar druk met ouders die hun kinderen in het water droppen:)

    • Dank je wel Carry voor je begrip! Want af en toe denk ik…ben ik nou zo’n aso of kan er van de andere kant ook wat zelfreflectie komen?

  2. Ik zou zeggen. “Laat het smaken” 😋
    Goed kauwen en dapper doorslikken. Het is voor hun “ koeltoer” dat is ook een soort zelfreflectie maar dan op zijn Turks. Biertje kan altijd nog later op de avond en dan boert het ook lekker weg na die bonen. Wel goed ventileren want jullie boeren van de andere kant ook vannacht als je begrijpt wat ik bedoel. En o ja, al je morgen weg rijdt daar flink tuteren…. Ook dat is koeltoer 😬

  3. Those invitation could also be old fashion country customs. However, it would be a bit much for me as well, especially as you prefer privacy. Difficult though not to offend their hospitality by saying no.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*
*
Website