Vrijdag 20 mei 2022

Om half 8 parkeert de beheerder zijn auto bij de kantine en meteen daarna golven de ouwe hits de bus binnen. Net hard genoeg om leuk te zijn. 

Voor we vertrekken, zeggen we hem uiteraard gedag en bedanken hem nogmaals hartelijk voor het feit dat we hier mochten staan. Het is een vrij stoïcijns type en hij heeft duidelijk moeite om zijn houding te bepalen, maar hij doet zijn best om het ‘spel’ leuk mee te spelen. 

We wilden niet langer daar blijven dan strikt noodzakelijk en gaan een leuke plek aan zee zoeken om koffie te zetten. Via één van de kleine wegjes, waar dikwijls een verbodsbord staat met een camper erop, komen we aan zee. Ik ben geneigd om het ‘verborgen’ plekken te noemen, maar dat klopt niet. Mensen gaan er gewoon naar het strand omdat ze hier bekend zijn. 

Auto in de spaarzame schaduw, koffiezetapparaat aan, waardevolle spullen in de rugzak en dan afdalen naar het strand, dat bijna helemaal bestaat uit rotsachtige platen. Ik weet niet zo goed hoe ik het anders moet noemen. 

Het eerste wat we zien is een blote man, die op z’n buik ligt. Een hond zit er in waakzame houding naast, zo van ‘kom er niet aan, want dan krijg je met mij te maken’. Even later krijgen we de andere kant van de medaille te zien, als hij wijdbeens in z’n strandstoel is gaan zitten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na de koffie rijden we een beetje binnendoor naar Porec. Veel klaprozen en jong groene wijnranken onderweg, die mooi contrasteren met de vers omgeploegde rode aarde. 

De eerste indruk van Porec is niet direct positief. Ons Kroatiëboek beaamt dat, maar vermeldt er nadrukkelijk bij dat we één ding niet mogen missen en dat is de St. Euphrasius-basiliek uit de 6e eeuw, die op de Werelderfgoedlijst van de Unesco staat. Vooruit maar dan, het is 11 minuten lopen. Wij doen er wat langer over omdat het tussen ons en de navigatie niet altijd klikt. Voordeel is dat we ook nog wat van de stad zien, een mooi plein, de haven met een paar protserige jachten en oude straatjes met mooie panden, waarvan de begane grond uiteraard in beslag wordt genomen door winkels voor de toeristen. 

De basiliek, die volgens ons gedateerde boek nog gratis te bezichtigen is, kost nu €6,50 p.p. Wat niet is veranderd, is het geringe aantal bezoekers; in het hele complex waren we hooguit met z’n tienen. Ik zeg ‘complex’, want het gaat niet alleen om een basiliek. Er is ook het bisschoppelijk paleis, nu museum, en verschillende andere ruimtes en bijgebouwen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eén van de hoogtepunten is een aantal goudomlijste fresco’s, ingelegd met parelmoer en (half)edelstenen. Kortom, ben je toevallig in de buurt…gaat dat zien! 

Terwijl ik dit schrijf, denk ik Riet, nu doe je ook mee aan dat ‘geschreeuw’ over die gouden lijsten.  De fresco’s verdienen zeker de aandacht die ze krijgen, alleen voor mij zijn er zoveel andere, minder glimmende zaken die niet onderdoen voor de geroemde schittering in de basiliek. 

Ger heeft het idee om te overnachten bij Barbariga en dan aan zee. Lijkt me een goed plan; nu ergens in het binnenland staan zonder het lichte doch iets verkoelende briesje van zee…ik moet er niet aan denken. Ter plekke aangekomen, slaan we een wegje naar zee in, waar een verbodsbord staat voor campers en tenten. 

Gerda zegt: “Het betekent dat je er niet mag overnachten”. Nou…daar heb ik mijn twijfels bij. Een rond wit bord met rode rand is volgens mij gewoon een verbodsbord en daarom denk ik dat je dat wegje niet eens mag inrijden. Maar goed, als we die discussie voeren, hebben we de eventuele overtreding al begaan. We zien nog een VW-busje staan, duidelijk een camperbus, maar zonder hefdak. Ger gaat even praten om te informeren hoe zij erover denken. Veel wijzer worden we er niet van; zij vertrekken om naar de zonsondergang te gaan kijken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We blijven, al heb ik er wat moeite mee omdat ik denk dat we hier echt niet mogen staan. Daarbij komt dat het erg afgelegen is. Maar alles went en na een poosje zitten we met de stoelen bij zee te genieten van het uitzicht, wijn en bier. Als Ger even teveel opzij buigt, valt ze met stoel en al om op de ongelijke rotsbodem. Een man, die even verderop zit, komt haastig overeind om te helpen, maar dat is gelukkig niet nodig. Samen komen we lachend tot de conclusie dat haar leeggelopen blikje bier de grootste schade vertegenwoordigt.

Wat later komt er een jonge vrouw langslopen, nou ja…lópen, ze heeft hoge kurken sleehakken aan en weet nauwelijks hoe haar voeten neer te zetten op deze ruige ondergrond. Ze is ons bijna gepasseerd, als ze zich ineens omdraait en vraagt of we een foto van haar willen maken met haar telefoon. Geen probleem. Het worden drie foto’s waarbij ze zo charmant mogelijke poses aanneemt en haar lange zwarte haar dan weer links en dan weer rechts van haar hoofd drapeert. Ze is nadrukkelijk opgemaakt. Na het maken van de foto’s loopt ze niet door, maar gaat in haar knalgroene jurk op een steen bij ons zitten en probeert een gesprek te beginnen. Ze is Albanese zegt ze en spreekt geen woord over de grens. Desondanks blijft ze maar zitten, dus besluiten wij om op te stappen. 

Eenmaal terug bij de auto hebben we het over deze vreemde ontmoeting en Ger besluit om haar te volgen met de verrekijker om te zien waar ze naar toe gaat en of ze hier alleen is. Blijkt dat ze een eind terug langs zee loopt en aan een paar andere mensen weer vraagt om foto’s van haar te maken. We beginnen het een beetje te wantrouwen; is ze misschien aan het kijken wie hier overnacht of zo en is ze alleen of met iemand samen? Het zou ook een prostituee kunnen zijn, alleen dan zou ze zich eerder op alleenstaande mannen richten denken we. 

Lang verhaal kort, we nemen geen risico en vertrekken naar een plek aan de andere kant van de baai, waar Gerda ook een camper heeft zien staan. Dat blijken aardige Slovenen te zijn in een wit VW-busje die hier al jaren zonder problemen overnachten. We zoeken een mooie plek uit, beter dan waar we vandaan komen. Heel tevreden genieten we van ons menu:

Zelfde pasta als gisteren, roerbak rode paprika, courgette en kastanjechampignons, gerookte zalm. 

Vogel van de dag: wie het weet, mag het zeggen.

En die Albanese vrouw is mogelijk alleen een beetje raar en heeft verder geen kwaad in de zin.