Maandag 1 november 2021

Stand van zaken: heel rustige nacht, het is zonnig met wat wolken en de telefoon zegt dat daar vanmiddag regen uit gaat komen. 

Er komt een helikopter aan en we hopen dat die gaat landen op de H-plek hier 100 meter vandaan. Helaas niet. Volgens Gerda is de plek te klein voor dit grote exemplaar. Zou best kunnen. 

Tegen de middag vertrekken we van deze riante verblijfplaats met het boodschappenbriefje in de aanslag; bijna alles is op of het scheelt niet veel. 

We volgen de zigzaggende weg naar het westen en ook op kleinere schaal slingeren we onszelf door de ene na de andere bocht. De A4130 gaat over in de A4132 richting Trévelez. We hebben er even over gedacht of we die uithaal zouden doen, want bij Trévelez houdt het op. In die zin dat de weg een lus maakt en je niet anders kan dan een weg terugrijden die evenwijdig loopt aan de weg waarover je kwam. Aan de andere kant is het op de kaart een interessante uitschieter naar het noorden, dus doe eens gek. Daarbij komt dat onze vriendin Barry ons voor vertrek uit Nederland attent had gemaakt op deze plaats omdat ze er behoorlijk wat jaren geleden was met haar vriendin en er dierbare herinneringen aan heeft.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het dorp is nu duidelijk in trek bij toeristen, veel hotels, restaurants en winkels waar de Jamon de Trévelez wordt verkocht. 

Voor de derde dag stijgen en dalen we dat het een lust is met weer heel mooie vergezichten. Een paar keer zien we zelfs brede regenbogen, die horizontaal op de berghellingen liggen. Gerda denkt dat dit ook één van de witte-dorpenroutes is. Zou kunnen, ik weet er niks van. 

In elk dorp kijken we steeds weer of er een supermarkt is, tevergeefs. En onszelf door steile smalle straatjes wringen om daarna in de verkeersproblemen te komen, doen we niet meer. Alle winkels die we zien, zijn qua maat en uitstraling passend bij de dorpen; klein en gesloten. Typisch geval van siësta waarschijnlijk. 

Wat opvalt is dat het overal zo druk is! Elk dorp staat helemaal volgeparkeerd, tot en met de bermen van de in- en uitvalswegen. En net als gisteren zitten alle terrassen vol met drinkende en etende mensen. “Het lijkt wel of er een of andere feria aan de gang is”, zeg ik. 

Gerda kijkt eens op internet en jawel…. het is Allerheiligen vandaag! Hoe protestants om daar niet aan te denken. Hadden we dus zaterdag voor drie dagen boodschappen moeten doen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“Laten we maar naar een camping gaan met een restaurantje erbij”, oppert Ger. Het lijkt geen gek idee. Want als we ergens in het wild staan, moeten we wel op loopafstand zijn van een restaurant. Anders moet het dak weer naar beneden om naar het restaurant te rijden. 

We hebben ook nog een optie om een doorsteek te maken door de Sierra Nevada vanaf het zuiden, richting Granada. Op de kaart staat één route aangegeven, waarvan het langste gedeelte bestaat uit een uiterst dun wit wegje, dat veel noordelijker overgaat in de kleur geel. We verwachten dat deze route, zo die al te rijden is vanwege sneeuw of andere ellende, veel tijd gaat kosten. Op zich geen probleem, alleen het is intussen twee uur geweest en we voelen er niks voor om in de vroeger invallende duisternis op zoek te gaan naar campings en/of restaurants. 

Gerda is het helemaal zat en stelt voor om richting kust te gaan. Ik denk dat ze gelijk heeft. We zijn er zeker van dat we daar ruim voor het donker aankomen en de kans op campings en restaurants is er aanmerkelijk groter. 

Richting Salobreña en daarna ‘camping’ intikken. De eerste heet Tropical en is, anders dan de naam doet vermoeden, een drama! Een receptie is niet te vinden, overal ligt vuilnis, het is er overvol en je staat direct langs de drukke doorgaande kustweg. Wegwezen! 

Tweede kans: camping La Herradura in de gelijknamige plaats, zes kilometer verderop. Dit is niet zo’n bombastisch geheel als andere gemeentes, hoewel het ook direct aan de zee ligt, die op dit moment ongebruikelijk ruig is, met hoge brandinggolven. Heerlijk om te zien, het doet ons goed.

De voorspelde regen is nog niet gevallen op een enkele druppel na bij Trévelez. 

Voor €21,00 staan we op 200 meter van het strand inclusief elektriciteit. Wat wil je nog meer. Restaurant op loopafstand, maar eerst installeren en een aperitief in ons eigen huis.

Het restaurant heet iets met Vincent, staat bijna op het strand, zodat je spaghetti met mariscos eet terwijl je de golven op het zand hoort beuken. Bediening prima, eten goed en een anis dulce na, in zo’n groot zwaar Spaans cognacglas. Daar houden wij van. En omdat ze geen cafeïnevrije koffie hebben (denken we) drinken we er thee bij… wat maakt het uit! 

Morgen meer.