Zaterdag 21 mei 2022

Vanmorgen gaat het gebeuren: wakker worden, badpak en plastic schoentjes aan en zee in. Als je ‘t nu niet doet Riet, wanneer dan wel? Qua watertemperatuur is het heel Nederlands denk ik, eerst wat koud, maar als je er één keer door bent, went het snel. We gaan niet zo ver, het water blijft  lang ondiep, de bodem is rotsachtig met behoorlijke oneffenheden. Maar wat een heerlijke opfrisser! En wat een timing; net als we zijn aangekleed en klaar voor het ontbijt, arriveren de eerste badgasten. Twee gezinnen met kinderen, die gezellig naast ons komen zitten. Het is goed dat Gerda onze stoelen al bij zee heeft gezet, anders hadden ze ongetwijfeld ‘ons’ rotsplateautje  in beslag genomen en wat ze gelijk hebben. Ze groeten wel, zij het op z’n Kroatisch: kort en met een strak gezicht.

 

 

 

 

 

 

 

 

Tja, niet gek natuurlijk dat ze niet willen dat op dit soort plaatsen campers komen staan om te parkeren en zeker niet om te overnachten. Die mensen komen hier misschien al jaren en dan staan de mooiste parkeerplekken in de schaduw ineens vol met toeristen. Het maakt dat ik me er toch wat ongemakkelijk bij voel en de neiging krijg om hen te vertellen dat we over een poosje vertrekken. 

En dan onze Albanese vriendin; we hebben haar niet meer gezien op onze nieuwe stek. En ook  vannacht geen bezoek gehad van iemand uit haar kennissenkring. Wat denk ik ook meespeelde bij onze overwegingen van gisteren, was het feit dat in Riga onze bus eens open is gebroken. Nadat het gebeurd was, realiseerden we ons, dat er op de parkeerplaats waar we stonden een jonge vrouw rondliep, die alle geparkeerde auto’s met opvallend veel interesse bekeek. Geen moment was het bij ons opgekomen dat zij haar bevindingen zou kunnen doorgeven aan bevriende autodieven. Waarbij we er dan misschien onterecht vanuit gaan dat zij zelf niet de inbreekster was.  

Bij Pula is een Lidl en hoewel ze nog steeds geen lekkere likeur verkopen, is het een feest om er boodschappen te doen. Vlakbij is een tankstation, waar ze ook genoeg water hebben om onze watertank plus jerrycan te vullen. 

Dan Pula zelf. In het Kroatiëboek lezen we dat het amfitheater er het meest imposante overblijfsel is uit de Romeinse tijd. Voor we dat gaan controleren, lunchen we in het park bij de haven, waar door de waterwind nog wat verkoeling is. Het amfitheater ligt namelijk vlak bij de haven, prima locatie om, in dit geval als christen, opgegeten te worden door de leeuwen. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“Want”, vraagt Gerda, “waar kwamen die leeuwen eigenlijk vandaan?”
“Vast uit Afrika met de boot”, lijkt mij.
Logisch toch? Hoefden ze eenmaal in Kroatië niet meer zo ver met die beesten te reizen.

Zoekend naar de ingang van het amfitheater, lopen we er helemaal omheen, terwijl we volledig zicht hebben op de binnenkant ervan. Het is een indrukwekkend bouwsel, maar wanneer we bij de ingang zijn, hebben we eigenlijk geen behoefte meer om er zelf naar binnen te gaan. We schatten in dat hetgeen we daardoor extra te zien krijgen voor ons geen €18,- waard is. En nieuwsgierig  naar de kelders, waarin de christenen op hun lot wachtten, zijn we niet. 

Over de rest van de bezienswaardigheden is de gids niet dusdanig enthousiast dat we er in deze hitte een stadswandeling voor over hebben. En natuurlijk kan dat een domme beslissing zijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

Van Pula over de E751 richting Labin. Bij Barban zijn we het zat en slaan rechtsaf naar Trget. Dat blijkt niet meer dan een haventje te zijn voor kleine speedboten en een paar huizen erbij. O ja en heel verrassend een paar restaurantjes, terwijl er hier niks toeristisch te beleven lijkt. Een eindje verderop is nog een kade waaraan een kleine maat zeeschip ligt, dat misschien van zee over de brede zeearm is komen varen, waarin de rivier de Rasa uitmondt. Vreemde plek, waar achter wat struiken en bomen een grote, bijna lege parkeerruimte ligt. In de brandende zon, zonder wind. 

We gaan er staan en hopen dat er vlug een paar auto’s vertrekken die nu in de schaduw staan, zodat we kunnen opschuiven. Dat lukt uiteindelijk niet, omdat de andere plekken te schuin aflopen. Om te koken, is het eigenlijk veel te warm, maar we vinden het ook moeilijk om onze voorraad groente etc. een extra dag in die hete bus te laten liggen. 

Dus toch een menu van de, beetje saaie, dag: pasta met knoflook en gesmolten ansjovis, koolrabi en omelet, overstrooid met nep-Parmezaanse kaas. Echte heeft de Lidl dan weer niet! 

Vogel van de dag: gierzwaluwen bij het amfitheater. 

Wat er ook niet is hier: internet! Geen signaal. Ja….af en toe blijkt er ineens een app verstuurd te zijn, maar het stelt niks voor. Dus het plaatsen van dit verhaal op het blog moet wachten tot we morgen weer met onze pootjes in het web hangen.