Zaterdag 20 mei 2017

Vannacht sliepen we achterstevoren of ondersteboven, hoe wil je ‘t noemen. Ik bedoel met onze hoofden aan het voeteneind op het bed onder het hefdak. Er zit dan erg weinig ruimte tussen je hoofd en het dak, niet ideaal, maar het ging. En dat alles omdat de auto dusdanig met de neus naar beneden stond dat zelfs de keggen onder de wielen de voorkant niet voldoende omhoog kregen.
Voeg daarbij vrachtwagens tot na middernacht, die allemaal stoppen bij de dichtbijgelegen politiepost en daarna weer lekker optrekken.
De zwarte, vliegende torretjes van gisteravond zijn vanochtend niet verdwenen, Gerda’s rug zit helemaal onder, haar blouse dan. Gelukkig is het uitzicht fantastisch, ik zei het gisteren al, en het bezoekuur is nog niet begonnen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bastam is de plaats waar we stoppen voor de twee w’s. Het is er een lommerrijk gebeuren, veel bomen, veel schaduw. Heerlijk voor ons en de auto’s, want de temperatuur loopt al flink op. We parkeren aan de overkant van een mooie moskee, waar opvallend veel streng in het zwart geklede vrouwen in- en uitlopen. Ook in de straten overheerst zwart, waarbij de dames vaak nog één kant van de sluier tussen hun tanden klemmen, zodat hun gezicht half wordt verborgen.
We kijken even op de binnenplaats van de moskee en maken een paar foto’s. Later pas lees ik dat Bastam een pelgrimsoord is voor volgelingen van soefi Bayazid Bastami, die er werd geboren en er in 874 de laatste adem uitblies. Moskee en minaret zijn uit de seltsjoekenperiode. Ik zou er nooit uit mezelf zijn opgekomen. Maar….mooi geheel.

Een kleine middenstander zegt dat we voor WiFi in het Tourist Hotel moeten zijn en hij tekent de route. Aldaar wijst een vriendelijke man ons op de treurige bankstellen, waar we onze Nescafé kunnen drinken en geeft ons zonder aarzeling 3 inlogcodes en passwords. Voor het blog is het allemaal niet snel genoeg, het uploaden van de foto’s is uiteraard de bottleneck. Wim en Gerda zijn al lang klaar als ik nog bezig ben. Zijn de verhalen eindelijk geplaatst, dan neem ik geen tijd meer om nog te kijken naar Whatsapp en mail. Jammer vind ik dat. Ik neem me voor om de volgende keer de volgorde om te draaien.

 

 

 

 

 

 

 

 

Na de lunch beginnen we aan onze geplande route door de woestijn. Vanaf Shahrud naar het Zuiden tot Torud en daarna over Mo’alleman naar Semnan. De geplande tankstop alvorens we aan de rit beginnen, gaat niet door omdat het laatste tankstation voor de grote leegte geen diesel verkoopt. We gaan niet terug naar een ander station en rekenen er op dat er onderweg nog wel ergens een dieselpomp zal zijn.
Direct onder Shahrud rijden we al door een prachtige bergwoestijn in de mooiste kleuren: van heel donker tot bijna wit en veel roze. Ook de temperatuur blijft niet achter, ‘t is weliswaar niet zo erg als tijdens onze vorige woestijntocht, maar met 37 graden zijn we dik tevreden. Daarna wordt het vlak, zo’n struikjeswoestijn met bergen op de achtergrond. Op de voorgrond veel dromedarissen met veulens (of hoe noem je die), zelfs op de weg en in groepjes liggend bij een paar verrassende waterplassen. De beesten doen me altijd denken aan wat onze Algerijnse gids Nadjem vertelde toen we met hem zijn vriend gingen bezoeken, die in de woestijn leefde en veel dromedarissen had:
“Ik wil jullie van te voren waarschuwen, vraag niet aan hem hoeveel dieren hij heeft, dat hoort niet. Het is hetzelfde als wanneer iemand in Nederland aan jullie zou vragen hoeveel geld je op de bank hebt”.
‘t Is goed dat hij het zei: voor ons zou het erg voor de hand liggen om naar de omvang van een veestapel te vragen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Nog weer verder komen de bergen wat terug, nu zijn ze donker en er voor liggen wat bescheiden zandduinen, maar toch! De laatste verrassing is een zoutvlakte in de verte. ‘t Is een kilometer of wat off road er naar toe, daarom valt het als overnachtingsplaats af.
We vinden een goed alternatief. Ongeveer 15 kilometer voor Torud loopt een goed hard spoor de woestijn in, die hier bestaat uit zwarte stenen met lage bergjes en rotsformaties. Dat slaan we in en achter een groot rotsblok staan we helemaal uit het zicht van de weg.
Alleen de mensen die over het ‘wegje’ rijden, zien ons wel. Dat zijn er weinig en niemand stopt of komt op bezoek.
Allemachtig wat is het heet! In de schaduw van de auto proberen we wat bij te komen in een flinke doch warme wind.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Menu van de dag: restje chili van gisteren. Nieuwe pan geitengehakt met ui, gember, tomaat en kruiden, want…. de koelkast van Wim is er opnieuw mee gestopt en het gehakt was ontdooid. We weten nu hoe het komt: die koelkast houdt niet van hitte. Couscous, winterwortelen gekookt en daarna aangemaakt met roomboter, komijnpoeder en een beetje suiker.

Geen vogel van de dag: behalve de tijd, vliegt hier niks. We weten intussen wat de donkere vogel uit het verslag van 16 mei er voor één is: een treurmaina.