Donderdag 19 september 2024

Gisteravond begint Gerda ineens iets te zingen, met de woorden ‘Marijke’ en ‘Krabbendijke’. Ik denk dat verzint ze ter plekke. Maar nee: “Ken jij dat dan niet?”, vraagt ze. “Nee”, zeg ik, “ik ken alleen ‘Oh Marijke’ van Peter&His Rockets”. Dat was een grote hit toen ik in één van de eerste klassen van de HBS zat. We zongen het uit volle borst, ook op de fiets naar en van school, mede omdat we een Marijke in de klas hadden, die we allemaal erg mooi vonden. Helaas hoorde ik veel later dat ze, ik dacht in haar dertiger jaren, door een verkeersongeval om het leven is gekomen. Ga even naar YouTube en luister naar Ronnie Tober: https://www.youtube.com/watch?v=8yNAcH3DmJ8

Er staat wind, niet teveel en precies op de plek waar gisteravond de volle maan zo stil, maar indrukwekkend de sfeer bepaalde, strooit de zon om 8 uur vanochtend uitbundig haar glitters uit over het water van de Oosterschelde. Het ebslik geniet op beschaafde wijze mee.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In de verte zien we één man op het slik, die bezig is met het steken van zeepieren, oftewel zagers. “Er zijn zelden vrouwen zo alleen op het wad”, zegt Gerda. “Ja”, beaam ik, “echte wadjes, die dames”. Dit om jullie een idee te geven van het niveau waarop onze gesprekken plaatsvinden. 

Verder komt er nog een man langs, die met zo’n grijper afval van de grond oppakt. Gerda is er lovend over totdat we later zien dat alle sigarettenpeuken er nog liggen. 

Kortom, het is hier heerlijk! Ger loopt nog een eindje langs de dijk en ziet op een tak een echtpaar paapje zitten: een echt bijzondere vogel van de dag. 

Ook bijzonder is dat ze in doodse stilte zo’n twintig mensen op hun knieën op een akker zit zitten. Wat doen die daar? Een fietser, die langskomt, kent het antwoord. Op dit stuk grond moeten bloemen komen groeien en deze mensen verwijderen onkruid, dat die groei zou kunnen belemmeren. De werkers komen uit Georgië en/of de Balkanlanden zegt hij.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We drinken koffie en vertrekken naar West-Zeeuws-Vlaanderen, om preciezer te zijn naar het dorp Retranchement. Lunchen doen we aan de jachthaven van Terneuzen. Terwijl we daar staan, ziet Ger in de verte een immens groot schip aankomen. Vlug neemt ze telefoon en iPad en gaat op pad om foto’s te maken. Terwijl ik achterblijf bij de auto gaan mijn gedachten naar de tijd dat ik in deze stad mijn ouders bezocht, dat de band die ik met hun had niet echt warm was, dat ik hier ben op een leeftijd die mijn vader nooit heeft bereikt, hij stierf op zijn 59e… Misschien komt er wat verdriet op, dat er eerder niet leek te zijn. Het is niet dramatisch, maar even zijn er tranen en die passen hier en nu. 

In Oostburg nemen we een kleine, sentimentele omweg langs mijn oude school, waartegenover nog steeds het tankstation staat, waar ik Rob de Nijs met de Lords zijn toenmalige hit “Ritme van de regen” zag en hoorde zingen. Er was daar een ruimte bij waar plaats was voor zo’n, nog kleinschalig, optreden. Ook zie ik daar, dat ik de enige niet ben, die wat tranen liet lopen.  

Bij Retranchement moeten we kiezen waar we zullen overnachten. We hebben drie opties: plekken waar we eerder stonden. Bij de eerste locatie ligt een heel grote berg bieten, maar we kunnen er wel bij. De tweede plek, in de brede berm van de Contre Escarpe (in ons dialect ‘de kontescherpen’) is ook nog beschikbaar. De derde mogelijkheid is een wat verscholen, niet officiële parkeerplek in het dorp, heel rustig.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We beslissen nog niet en rijden eerst door naar Het Zwin, waar we bij de enige strandtent De Zeemeeuw genieten van garnalenkroketten, wijn, bier en natuurlijk de zee en het licht. Het Zwin is erg volgelopen met water, zo heb ik het niet vaak gezien, misschien springtij? Het wandelen over de dijk, heen en terug naar De Zeemeeuw, is een stuk minder relaxed nu met al die elektrische fietsen, die ten eerste natuurlijk veel sneller komen aanrijden dan gewone, plus dat het lijkt alsof de mensen die erop rijden niet zoveel boodschap hebben aan wandelaars. Benieuwd hoe dat in het hoogseizoen zal gaan. 

Gerda stelt voor om niet zelf te koken maar in het dorp te eten bij, nee…niet bij De Parlevinker, ons stamrestaurant. Dat bestaat nog wel, maar is niet langer open voor diner. Het wordt restaurant Grenzeloos, dat recht tegenover de verscholen parkeerplek ligt in het dorp. Daar gaan we staan voor de nacht, maar laten het dak nog dicht tot we gegeten hebben.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De gegrilde tarbot is lekker, evenals de bijgerechten en de wijn, een Verdejo. Natuurlijk valt er ook altijd wat aan te merken: de menukaarten zijn menuplanken. De wijn’kaart’ wordt zelfs op een zware plank van zo’n 30x40cm. gepresenteerd, niet te hanteren aan zo’n kleine tafel. En de lage zon schijnt een tijdje recht in Gerda’s gezicht, zodat ze mij niet eens kan aankijken. De prijs/kwaliteitverhouding klopt niet helemaal, maar ach…we hadden het goed en over enkele andere gasten, die ik het vizier had, kan ik zonder hen te kennen best een column schrijven. 

Nu staan we hier op het grinderige terreintje. Er kwam net een fietser langs, die ons groette. Hopelijk ergert hij zich niet aan onze aanwezigheid en belt niet de politie.  

Ik dacht er vanavond aan om misschien morgen te proberen of de kleine kerk in het dorp open is, zodat ik even letterlijk kan terugkijken naar de tijd die ik hier met mijn opa doorbracht. Het bescheiden geluid van het kerkklokje roept mij al. 

Het menu van de dag heb ik hierboven al verklapt. In de bus hebben we thee gezet, waarbij we een slokje Grand Marnier schonken. Welterusten!