Dinsdag 25 oktober 2016

Paestrum ligt dichtbij. Het is een archeologische site van enige betekenis, begrijpen we. Alleen wij hebben er nooit van gehoord. Kijken maar dan.

Paestrum is de klassieke Romeinse naam voor Poseidonia, een belangrijke stad in dit ooit door de Grieken gekoloniseerde gebied. De belangrijkste attracties zijn drie goed bewaard gebleven tempels uit de eerste helft van de 6e eeuw voor Chr. Twee zijn gewijd aan de Griekse godin Hera en de derde aan Athena. En het allermooiste (nou ja…) is dat we vanaf een terras met lekkere koffie op alle drie uitzicht hebben.
‘t Is een leuke route om te rijden, deze witte weg langs de kust, waarbij we onderweg de rivier de Sele rustig in zee zien stromen. Je kan zien dat Paestrum zorgt voor geld in het laatje; veel goed uitziende hotels, vakantiedorpen en nieuwbouw appartementen. Misschien zorgen al die Dorische zuilen ook voor seksuele opwinding, gezien de vele prostituees langs de kant van de weg. Hun pooiers lijken ook opgewonden; ze lopen zich op (on)gepaste afstand van de dames vreselijk macho aan te stellen met de geldbuidel op zak.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij Battipaglia gaat het mis qua route die we voor ogen hadden. Lang verhaal kort: we hebben ze allemaal gehad: de S18, de A30 en de A3. Voordeel: je kan er over meepraten.
Hoe dan ook, we komen Salerno voorbij.
Via Agri naar Scafati lukt met medewerking van de ingebouwde boordcomputer. Waarom Scafati? Omdat Pompeï daar naast ligt! En we achten het niet verantwoord om dat voorbij te rijden.
De route er naar toe staat erg slecht aangegeven. Weinig tot geen borden langs de weg, hoewel we in de buurt zijn.
Ik ben het zat en loop een bar binnen. Als ze mijn vraag horen, barsten ze in lachen uit. Eén van de mannen trekt me mee naar een deur, waarop een A4 hangt. Net als ik door heb dat de route naar Pompeï er op staat aangegeven, roept de man achter de bar me terug, terwijl hij zwaait met een papier. Met een knipoog overhandigt hij me een kopie van de routebeschrijving en wenst me een goeie dag verder.
Haha, het is dus duidelijk dat we niet de enigen zijn die de Italiaanse logistieke logica niet altijd kunnen volgen. Wat de gemeente niet voor elkaar krijgt, lukt ze in de bar zonder problemen. De tekening is simpel maar duidelijk. Binnen no time zijn we bij één van de ingangen van de site, we waren er hooguit een kilometer vandaan.

De omgeving is dichtbebouwd en ziet er veel minder welvarend uit dan we hadden verwacht rondom zo’n internationaal bekende bezienswaardigheid. We staan even rustig stil bij de ingang om alles een beetje op ons in te laten werken. Het lijkt ons niet verstandig om in deze verkeersdrukte weer op pad te gaan en te gaan zoeken naar een overnachtingsplek.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tegenover de ingang van de opgravingen is een kleinschalige, vriendelijke camping: Spartacus. Voor € 21 krijgen we een plaats op de site, met elektriciteit, warm water en WiFi.
We krijgen er zelfs een gratis huispoes bij. Nadat ik hem even heb aangehaald is ‘t ie niet meer weg te krijgen! Zo gaat het bij mij nou altijd!
Dan begint het betere campingwerk: lijntje spannen en kleren wassen.

Menu van de dag: pasta met knoflook en pancetta. Roerbak paprika’s, omelet met Parmezaaande kaas.

Vogel van de dag: roodborsttapuit.