Iets met geloof

Vrijdag 9 december 2022

Het gaat ervan komen: we beginnen de dag, behalve met ontbijt, ook met het Vaticaan. We hebben Vaticaans Museum ingetikt, hoewel we daar niet naar binnen willen, maar de rest van dit spektakel kan dan niet ver weg zijn, denken we. 

Onderweg drinken we onszelf met cappucino moed in bij een leuke bar, die van Rome echt een stad met (kerst)ballen maakt. De ober vindt het wel leuk als ik deze grap in het Engels tegen hem maak, maar misschien lacht hij uit beleefdheid; ik zal toch niet de eerste zijn die hieraan denkt. 

Qua museum hebben we toch een beetje een vergissing gemaakt, want we komen uiteraard in de toeristische hectiek terecht die bij de plek hoort; wachtrijen en mensen die in colonne naar binnen schuifelen. Wegwezen! Voor het St. Pietersplein, waar we naar toe willen, moeten we even omlopen en dan kunnen we ongehinderd deze heilige grond betreden. Gelukkig is het hier niet zo’n gekrioel als bij het museum. 

Wat moet je ervan zeggen; we zijn er niet zwaar van onder de indruk, maar leuk om het te zien plus het urbi et orbi-balkonnetje en de houten kerststal met lege kribbe; ben benieuwd of de Paus zelf de baby erin komt leggen. Hoe dan ook: het is gezien, het is niet onopgemerkt gebleven (Reve).

Een stad met ballen

Eerste indruk

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ons volgende religieuze doel is de Basilica San Paolo Fuori le Mura, die we gisteren in Ostiense hebben overgeslagen. Geen gratis reizenactie meer, dus we moeten nu voor € 14 twee 24-uurkaarten kopen bij de automaat. Daar staat een buitengewoon opdringerige man naast, die het geld bijna uit je handen trekt. Natuurlijk moeten we even kijken hoe e.e.a. werkt, lijkt me normaal en iemand mag desgevraagd best helpen, maar dit soort gedrag, ik haat het! En natuurlijk weet ik dat het hem erom te doen is om een fooi van ons te krijgen. Ik zou hem niks hebben gegeven om zijn gedrag niet te belonen, maar Gerda zit anders in elkaar. 

Later op de dag krijgen we in een ander metrostation nog te maken met een hysterisch jammerende vrouw, die haar hand met wat munten erin bedelend opheft, onder het roepen van ‘ik heb 50 cent tekort voor de metro!’ Nou…boeien! 

De basiliek zien we vanaf het metrostation al liggen aan een soort park, meer een groot gazon. Qua afmetingen maakt het gebouw direct indruk, nu nog even zoeken naar de ingang. Al snel komen we bij een bord Entrance en een hek dat op slot is. Huh? Gerda morrelt wat aan het hangslot dat open gaat, alleen blijkt er nog een ander slot op te zitten, dat dicht blijft. Het zal toch niet wáár zijn? We besluiten om een rondje om het gebouw te maken, wie weet… Er staan wat provisorische witte tenten rondom de basiliek en als het begint te plenzen, probeer ik er eentje open te maken zodat we even kunnen schuilen. Dat ziet een vrouwelijke militair, die even verderop met een collega en een jeep op wacht staat en ze komt direct op ons afgelopen. Ik doe snel een afleidingsmanoeuvre alsof ik niet bezig was met die tent. Als ze begrijpt dat we in de basiliek willen, wijst ze ons heel vriendelijk de ingang aan en sluit daarna, zonder mij er op aan te spreken, de sluitingen van de tent weer die ik had opengemaakt. Complimenten! En wat een opluchting dat we niet voor niks hierheen zijn gekomen.

Tweede indruk

Schoonheid

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als we door de ingang van de basiliek zijn, lopen we eerst de binnentuin in en zijn geïmponeerd door de schoonheid van wat we zien; de gevel en het timpaan, beide prachtig beschilderd op een goudkleurige achtergrond, de zuilen, de beelden. 

Zodra we de basiliek zelf binnenlopen, krijgen we allebei tranen in de ogen. Wat maakt het een indruk, de sfeer, de grote lege ruimte, die toch zo ‘vol’ aanvoelt. Daarbij dwaalt er mooie, wat zware en trage muziek van een pijporgel door de kerk, die de aandacht niet afleidt, maar intenser maakt. 

Na een tijdje vallen de ramen op, die bescheiden van afmeting zijn en geen gebrandschilderd glas hebben. De achtergrondkleur is bijna wit met daarin beige tot bruine, abstracte patronen. Ik weet zeker dat we ooit tijdens een reis een buitenlandse kerk met dezelfde soort ramen hebben bezocht. Ik ben vergeten waar en ook hoe het spul heet waarvan ze zijn gemaakt.

Indrukwekkende leegte

De organist

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We lopen op ons gemak de basiliek door en zien dan een man, die orgel zit te spelen. Alleen niet op het pijporgel dat een eindje bij hem vandaan staat en waarvan we de klank horen. Ik ga in zijn buurt staan en zie dan dat de muziek die we horen wel degelijk door hem wordt gemaakt. Op de één of andere manier is het instrument waar hij op speelt dus verbonden met het pijporgel. Dit heb ik nooit eerder gezien.

Er zijn mensen die hem aanspreken, dus dat durf ik na een tijdje ook wel, want ik ben benieuwd van welke componist zijn muziek is. Bach is het niet in elk geval. Hij vertelt dat het muziek van César Franck is, die morgen tweehonderd jaar geleden geboren is. Daarom geeft hij morgen, op de tiende, hier een concert met muziek van deze componist. 

Alles is mooi in deze kerk en we komen er bijna niet weg. Gelukkig hebben we tijd genoeg. Ik zeg tegen Gerda: “Bij het Vaticaan zou ik mijn geloof verliezen, maar hier zou ik gelovig worden”. Ze herkent het gevoel. En om er nog ééntje van Reve in te gooien, in deze katholieke omgeving moet je wel aan hem denken: alle religie is schone en ware waanzin. 

Gelukkig is er naast de basiliek een bar waar we een witte wijn drinken alvorens we terug in de metro naar huis rijden. 

De receptionist van het hotel heeft om zeven uur voor ons gereserveerd bij restaurant Visconti 2.0. Gerda probeerde telefonisch te reserveren, maar kreeg geen verbinding. Eigenlijk heeft ze er niet zoveel zin in, want gisteren konden we er zonder reservering niet terecht. Dat wil zeggen, we kregen één uur de tijd en dat vonden we toen te kort. Het leuke is dat we vanavond in verband met de voetbal wèl in een uur willen eten; tussen zeven en acht. Dat kan. En de man die ons donderdag ‘afwees’ en waar Gerda zich aan ergerde, blijkt naarmate de avond vordert steeds leuker te worden. Hij heeft hele verhalen over zijn vroegere werk bij Alitalia, op Schiphol, zijn verblijf in het  huis van een collega op de Keizersgracht in Amsterdam enz… We komen bijna niet weg. En het eten was heerlijk! Gelukkig is het nog 0-0 als we thuiskomen.

Jammie

Menu van de dag: Maltagliati pasta met scampi en zwarte truffel. Roerbak cichorei. Daarbij een heerlijke rode wijn: Petit Verdot. 

Op het metrostation in Ostiense liepen we de trap op naar de treinen en twee jonge mensen kwamen achter ons lopen. Zo dichtbij dat vooral die éne Gerda bijna raakte. Het irriteerde me dus zei ik: “Nou Ger, die achter je denkt zeker dat ie zich nog tussen jou en de muur door kan wringen”. Gerda keek om en had het meteen door; een poging tot beroving. Toen ze wat tegen de meiden  zei, keerden ze meteen om; ze hoefden helemaal niet naar de treinen. En Gerda had het goed begrepen; de rits van haar rugzak stond al een eindje open. En ik had als vanzelfsprekend aangenomen dat het jongens waren. Goed te weten dat we dus ook op de meiden moeten letten. 

Weetjes: 

Prinses Irene is katholiek gedoopt in de mooie basiliek waar we vandaag waren. 

De ramen in de basiliek zijn van albast.

 

 

 

 

Dit artikel is geplaatst in Rome. Markeer de permalink als favoriet.

6 thoughts on “Iets met geloof

  1. Ons is hetzelfde gebeurd. Alleen was dat gewoon op straat, midden op de dag. Een knul die iets te dicht achter mijn vriendin liep had in de vluggigheid de rits van haar rugzak opengemaakt. Op het moment dat ik keek wilde hij net een graai doen. Na een harde gil van mij rende hij snel weg en liet ons een beetje verbouwereerd en geschrokken achter.

    • Zo! Ja het brengt een heleboel rompslomp met zich mee, als je echt bestolen wordt. Helaas is het ons eerder ook overkomen. Daarom letten we best goed op en toch….. bijna weer!

  2. En een opstootje creëren en als je dan kijkt en niet oplet, portemonnee weg. Daarna uuuuuuren op het politiebureau voor de aangifte. Alles vóór je dragen, rugzak wordt buikzak.

    • Ja…ook wij zijn in de loop der jaren soms door schade en schande, soms door pech, ‘wijs’ geworden!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*
*
Website