Woensdag 16 september 2020

07:00uur, we horen een auto aankomen, de eerste sinds gisteravond. Luid claxonnerend rijdt hij langs ons heen, de bocht door. 

Kort daarop horen we van verre een paar luid snaterende dames aankomen, naar blijkt met wat honden. Waarom één van de vrouwen op de dijktrap extra lawaai gaat staan maken, zal later duidelijk worden als we zien dat op 4 van de treden verse stront ligt. 

Maar de ochtendstond heeft ook goud in de mond: de allermooiste begroeting van deze nieuwe dag is van een geheel ander kaliber. Gerda is nog maar net buiten als ze alweer haastig terug komt lopen om haar verrekijker uit de auto te rukken met de woorden: “Ik zie een hele grote biddende roofvogel, ik denk een visarend, maar ik weet niet zeker of die bidden!” Weg is ze weer.

Later kijkt ze in de vogelgids en stelt tevreden vast dat de visarend inderdaad bidt. 

Tijdens haar ochtendwandeling komen daar nog bij lepelaars, tureluurs, wulpen èn…..met een grote grijns legt ze twee oesters op het matje.

 

 

 

 

 

 

 

 

“Het stikt ervan”, zegt ze, “je weet wel, die dam hier vlakbij waar ze gisteren stonden te vissen, die zit helemaal vol met oesters!”

Ze pakt haar Zwitsers zakmes met de woorden: “Ik ga ze open maken net als Klaas het doet op de markt, met een dun scherp mesje”. Ze heeft ze letterlijk in een wip open en wat zijn ze lekker! 

“Ik ga nooit meer zo’n oestermes gebruiken”, voegt ze er nog aan toe en stelt voor dat we na de koffie nog even teruggaan naar de dam om er een zooitje te plukken voor later op de dag. Dat doen we, maar als we er aankomen blijkt dat het opkomende water ons te snel af is geweest. De dam ligt al half onder water en de oesters helemaal. 

We nemen de tijd voor de route onderlangs de dijk naar Colijnsplaat. Er zijn veel vogels te bekijken, ook in de inlagen direct achter de dijk. Overal langs de sloot- en akkerranden zijn bloemen gezaaid, die nog in bloei staan, zonnebloemen afgewisseld met anderskleurige bloeiers. Een mooi gezicht. Ineens ziet Ger op het land wel een stuk of honderd onduidelijke vogels zitten. Ook door de verrekijker is moeilijk te zien welke soort het is. Na veel denk- en opzoekwerk is de conclusie van Ger: goudplevier of zilverplevier. In elk geval een edelmetaal. Even later komt ze samen met een fietser tot de conclusie dat het goud is. Vogels van de dag.

Als er een troep meeuwen op hun land afkomt, zakken de plevieren massaal tegelijk door de knieën in het korte gras, zodat ze plotseling onzichtbaar zijn. Een erg geestig gezicht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij De Oesterput eindigt de weg langs de dijk op een mooi gelegen parkeerterreintje. Dat zou ook een goeie slaapplek zijn geweest. 

Het eerste wat we van Colijnsplaat zien, is een groot zwartgeverfd huis, ook de schuur ernaast is zwart. Apart. Het tweede wat opvalt, is het bord SPAR enkele honderden meters verderop. Aan de kassière vragen we of er ook een viswinkel is in het dorp. “Bij de haven”, zegt ze. 

Op weg er naar toe komen we door de Voorstraat, waar een stuk of wat eettentjes zijn. De bisque van gisteren in herinnering stoppen we voor een lekker hapje. 

Le Chat Noir: “Als u komt om wat te drinken okay. Eten kan niet meer”.

De Patrijs: “U kunt alleen buiten zitten. Nee geen WiFi, u kunt het beste inloggen bij Zeelandnet daar kunt u buiten overal gebruik van maken”. Buiten zitten is geen optie, veel te veel wind.

Restaurant De Schelde: A-4tje met de tekst ‘open vanaf 17:00uur’.

Eetcafé Juliana: “Nee, we hebben niks te eten, nee geen WiFi”.

De viswinkel aan de haven: bord ‘Woensdag gesloten’.

Eetcafé De Vismijn aan de haven: op het bordes voor het pand zit een zestiger in een stoel. Als we naar binnen willen lopen, richt hij zich tot Gerda met de woorden: “Wat gaat het worden?”

“O, hoort u bij deze zaak?”, vraagt Ger, “we zouden graag wat eten binnen”. En omdat de man nogal dichtbij komt, voegt ze er aan toe: “Op corona-afstand”.

De man loopt naar binnen met de woorden: “Als je zó bang bent voor corona, dan kan je beter in een bunker gaan wonen” en wijst ons een tafel. Op mijn vraag of hij ook WiFi heeft, antwoordt hij dat ik het netwerk van de Watersportvereniging kan gebruiken, geen wachtwoord. Helaas ook nauwelijks signaal. Ik heb niet gevraagd of ze dan zélf geen netwerk hebben. 

Dit alles ging op buitengewoon norse toon met een sjagrijnige kop erbij. Wat we hier verder bij de Vismijn meemaken aan klantonvriendelijkheid, je gelooft het niet! Als je het in een serie op tv zou zien, zou je zeggen ‘dat gebeurt in het echt niet’.

Ik kan niet zeggen wie horkeriger is, hij of zijn vrouw. We bestellen garnalenkroketten, daar hoeven we niet lang over na te denken. Over het drinken wel, ik heb niet zo’n dorst, al koffie op en twijfel tussen een glas melk of samen met Ger een flesje Spa, elk een glas. 

“Kan dat”, vraagt Ger, “samen een flesje mineraalwater?” 

“Liever niet”, zegt ze, “als hier twee mensen komen en er drinkt er maar één wat….ik heb wel melk hoor”. Blijkbaar had ze me gehoord.

Later hoor ik haar tegen een ander roepen: “Nog een jaar, dan zijn we hier klaar mee. Dan gaan we alleen maar doen wat we leuk vinden!” 

Verder maken zij en haar man constant ruzie o.a. over de volgorde van bereiding van de bestelde gerechten. Op alles mopperend loopt ze heen en weer. De garnalenkroketten worden kaal op een groot wit bord geserveerd. Als je niet oppast, glijden ze eraf. Zonder ook maar één blaadje sla, gefrituurd peterselietakje of ander vermaak. Geen fooi.

Terug bij de auto probeer ik nog even of ik via Zeelandnet mijn verhaal op het blog kan zetten: één streepje signaal.

Misschien lukt het in een grote stad, bijvoorbeeld Goes. Het valt niet mee. Na verschillende teleurstellingen (er wordt toevallig net aan de WiFi gewerkt) komen we terecht bij Hotel Terminal bij het NS-station. De naam van het hotel geeft mijn gevoel aardig weer. In de bar staat een aardige man. Met WiFi en een te vroege witte wijn duik ik het blog in, waar nog genoeg chaos heerst. 

We hebben besloten vannacht nog in Zuid-Beveland te blijven en wel in de ‘Zak van’. Ons eerste doel is de ruïne van kasteel Hellenburg. Best een toepasselijke naam na Colijnsplaat en de route leidt niet alleen over Langeweegje, maar ook over Kwadendamme. 

Hellenburg is niet echt een ruïne, het zijn de gerestaureerde fundamenten, die bij het dorp Baarland liggen. In een van de kerken daar is nu een restaurant gevestigd; De Kleine Toren van Baarland. Ziet er goed uit. Ik begrijp dat ze er avondmaaltijden serveren.

Eénmaal het dorp uit, lonkt voor de verandering de Westerscheldedijk. Na wat zoeken vinden we een horizontale plaats voor de nacht. Op de dijk hebben we zicht op Terneuzen en drooggevallen slikken met zeekraal. Gerda heeft er een handjevol geplukt en het is GROEN!!!

Menu van de dag: roerbak paprika, ui, knoflook, witlof. Met Parmezaanse kaas en Parmaham.

Ik heb begrepen dat er toch mails worden verstuurd vanaf het blog, dat ik een verhaal heb geplaatst, dus ik hou vol!