Woensdag 22 mei 2019

“Maar waar zou je dan in de herfst naar toe willen?” vroeg Ger.

“Geen idee”, antwoordde ik.

“In elk geval niet naar Schotland”, zei ze, “in het najaar wil je wéér naar het Zuiden”.

Ze had gelijk. 

We praatten al weken over een voorjaarsreisje naar Portugal. Gerda had eerst Schotland geopperd. Ik hield de boot af: geen zin in koud weer en midgets! Die beestjes kunnen je helemaal gek maken, begrijp ik. 

“Ja, dan kunnen we toch beter nú naar Schotland”, hoorde ik mezelf zeggen en “dan moeten we  direct de overtocht boeken want ik heb geen zin om nog weken te wachten”. 

Een Schot voor open doel. 

Gerda greep haar kans, we stortten ons op de site van DFDS die we een kwartier later verlieten in het bezit van een retour IJmuiden-Newcastle en een standaardhut. Hoe snel kan je zijn. 

Fijn dat het geregeld was, tegelijkertijd besefte ik na een tijdje dat ik dus echt naar Schotland zou moeten, geen ontkomen aan. Nu een week later, aan de vooravond van ons vertrek, heb ik er zin in. De vele mooie foto’s van het land op internet samen met de cognitieve dissonantie hebben hun werk gedaan. 

Natuurlijk waren er nog wat stressmomenten, zoals bij het uit de machine halen van onze laatste was voor vertrek. Terwijl ik nog lekker in bed lig te lezen in afwachting van Gerda die roept ‘het ontbijt is klaar!’ hoor ik haar in plaats daarvan mopperen:

“Shit, de was is nog niet droog. Ik voelde het gisteravond al toen ik hem ophing. Zal die pomp wel zijn, is vast weer verstopt, net nu we weggaan. Ik ga er straks naar kijken”. Zo gaat het nog even door, terwijl ze heen en weer loopt met de kleren die wel droog genoeg zijn.

Op die momenten word ik stil. Stiller dan ik al was. Ongetwijfeld een combinatie van zelfbescherming en ontkenning: zo erg zal het niet zijn, bovendien is Gerda vaak van het worst case scenario, rustig Riet. Even nadat ik haar hoor rommelen in de gereedschapskist en denk ‘oh my God, ze gaat met die pomp aan de slag’ klinkt een bevrijdend: 

“Ah! Ik snap het al! Ik had de machine op 12 gezet voor dat tafelkleed en was hem vergeten terug te zetten!” Heerlijk ontbeten…

Voorts heb ik een zelfverdedigingsmiddel gekocht. Omdat we meestal ‘in het wild’ overnachten, zijn we uiteraard kwetsbaar. Behalve een keer in een Tunesische boomgaard, waar midden in de nacht een groepje dronken mannen nèt niet de bus binnen probeerde te komen, hebben we nog nooit echt enge dingen meegemaakt. Toch denk ik voor elke reis na over onze veiligheid en kom dan uit bij pepperspray. In Nederland illegaal en dus niet te koop. Hoewel ik altijd denk dat je in Amsterdam maar een louche kroeg hoeft binnen te lopen, wat in de rondte hoeft te smoezen en voilà een kwartier later heb je een bus pepperspray. Omdat ik dat niet doe, hebben we nu een nepperd: TIW, Temporary Identification Witness. Een spuitbusje dat je op dezelfde manier gebruikt als pepperspray, alleen is het wat minder pijnlijk begrijp ik. Het prikt ook in de ogen en laat gedurende 2 à 3 dagen een rode of blauwe kleur achter op het gezicht van de agressor. Ik weet trouwens niet eens welke kleur we hebben. Ik kocht het in een winkel in Weesp. Dit valt dus duidelijk niet onder de impulsaankoop.

Donderdag 23 mei

Nadat we een paar politieke partijen links van het midden blij hebben gemaakt, vertrekken we om 14:00 uur naar IJmuiden. Daar gaat alles buitengewoon relaxt, douane, lekker in de zon wachten op je beurt om in te schepen, samen met prachtige motoren en ook veel mooie VW-busjes. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In de aanloop naar de boot kunnen we het niet laten om te stoppen voor een haring, zo’n zin in! Maar wat een ding, dik! Ongeveer eens zo dik als die bij Klaas. Van ‘nieuwe’ haring kan je hier niet echt spreken, lijkt het. De smaak is niet verkeerd, maar we zijn het er over eens dat de slankere types van Klaas veruit onze voorkeur hebben. 

Qua voertuigen zijn er echt bijzondere exemplaren te zien bij de boot: een knalgroene, zeer opvallende sportwagen met portieren die bij opening naar boven draaien, merk onbekend voor ons, een 2CV type chocolat, beige en bruin gespoten en een reeks kleurrijke en goed onderhouden Carrera’s, oldtimers, die volgens een sticker op de volgwagen op weg zijn naar de Lake District Tour 2019.

En nu zijn we onderweg. Gerda schiet tijdens het vertrek uit de haven verschillende keren vol, zo geniet ze van de sfeer in de haven en de zee die voor ons ligt. De standaardhut, die ergens midden in het schip zou liggen, blijkt geüpgraded: 4 bedden, douche en zicht op zee! Ons hoor je niet meer. De zee is vlak. We varen langs een windmolenpark waar de wieken van de molens uiterst traag en niet synchroon draaien. 

Ger, die in de nis voor het kleine raam zit, zegt: “Moet je kijken, het is net een traag ballet”.