Woensdag 1 juni 2022

Geen muziek vannacht, behalve de geluiden die we zelf maken misschien! Alleen wat koele wind door de open ramen vannacht. En dan vanochtend….zon! Om half zeven is het binnen eigenlijk al te warm. Om half 9 staat de teller van het havenkantoortje op 34°! Goed, laten we ervan uitgaan dat dat wat geflatteerd is, omdat de zon er direct op schijnt, maar toch. Wind is er niet meer. Vissers en duikers rijden af en aan met of zonder trailers en bootjes. 

Ger heeft er de balen van dat ze hier niet ‘kan’ zwemmen. Begrijpelijk. Zelfs ik zou ook wel even het water in willen. Makkelijk gezegd, nu het niet kan.

Het valt op dat er om 9 uur nog niemand op het strand is en/of in zee heeft gezwommen. Het zou kunnen dat dat het verschil is met echt toeristische plaatsen; daar zagen we dikwijls al om een uur of acht de eerste strandgangers arriveren. 

Om de eerste kop koffie te drinken laten we het dak zakken en gaan met de bus in de schaduw bij het haventje staan. Het is er iets minder warm en we hebben wat te kijken. Variatie op Herman Finkers: een boot vaart uit en een boot vaart in de baai, aan de haven is het nooit saai! 

Voor vertrek vraag ik even bij de bar of ze me kunnen vertellen waar nou precies dat standbeeld van Aristoteles staat. De vrouw spreekt goed Engels en legt het prima uit, alleen is het 18km. rijden vanaf hier èn ook weer terug, omdat het niet op onze route ligt. Hier begint het twijfelen dat de hele verdere dag zal bepalen. Het omgaan met de hitte vraagt dusdanig veel van onze energie, dat we het moeilijk vinden om ergens extra inspanning voor te doen. We gaan niet naar het beeld van de grote wijsgeer kijken, hoewel het besluit een beetje knaagt. De kans is aanwezig dat je later spijt krijgt van de keuze en je je daardoor steeds gefrustreerder gaat voelen. 

We volgen de kust via Olympiada naar Kerdylia en stellen ons voor ergens tijdens dat traject lunchen met zwemmen te combineren, terwijl de auto onder een schaduwrijke boom staat. Het komt er niet van en waardoor? Steeds die twijfel: er is geen schaduw voor de auto, het strand ziet er niet aantrekkelijk uit, de zee is zó stil dat het net een ijsvlakte lijkt. En in die gestolde zee staan hier en daar mensen tot hun middel in het water, zo stil dat geen rimpeling verraadt dat ze leven. Een prachtig surrealistisch beeld.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij Kerdylia maken we een uitstap naar het noorden omdat in de buurt van Amfipoli een archeologische site schijnt te zijn, inclusief museum, die we pas kunnen vinden nadat een vrouw in het dorp ons wegwijs heeft gemaakt. Over het kleine museum las ik niet zo’n goeie recensie, dus dat slaan we over. De site echter is ook anders dan anders; er staan een aantal richtingborden naar verschillende bezienswaardigheden en het lijkt erop of je met de auto het hele gebied moet doorkruisen om van oude houten brug naar weer een ander object te gaan. Misschien hebben we iets fantastisch gemist, maar we beginnen er niet aan; het is ècht helemaal onze dag niet. 

Wel scoren we nog een standbeeld van een meer dan levensgrote leeuw, ter ere van de heer Laomedon, geboren op Lesbos en trouwe vazal van Alexander de Grote, zo lees ik. 

Bij Kavala vindt een soort herhaling plaats. We nemen de weg richting Dráma, want Gerda bedenkt dat we in plaats van aan de bloedhete kust veel beter kunnen overnachten in de ‘koelere’ bergen en wel bij de archeologische site van Filippoi. Om 3 uur komen we er aan, om half 4 gaat het dicht en…er is een toegangshek dat ongetwijfeld ook dicht gaat tijdens sluitingsuren. 

Wat te doen? Park4night heeft niet veel te bieden. Eén suggestie slechts, die mij in de oren klinkt als ‘ergens hoog in de heuvels langs de kant van de weg’. Klopt aardig. We rijden de plek voorbij en zien dan rechts van ons een kleine begraafplaats liggen in het land, met een vrij brede betonnen strook erbij. Gerda wil direct stoppen, maar ik heb er moeite mee om zomaar bij de dierbare doden van die mensen in Limnia te staan. Want het kerkhofje hoort ongetwijfeld bij dit gehucht iets verderop.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Lang verhaal kort: we staan er. Veel verkeer komt er niet langs, want het is een vrij afgelegen gedoe hier. 

Vogel van de dag: hebben we eigenlijk niet. Er vloog onderweg een onduidelijke roofvogel voor de auto. En nu, bijna half 11, horen we zo’n fluiterd, waar we op verschillende reizen last van hadden omdat hij om de 3 seconden fluit en dat de hele nacht lang. 

En dan morgen: voor Gerda had ik Evros bedacht, bij de Turkse grens. Volgens het boekje is er een natuurpark en er zijn veel bijzondere vogels te zien. Alleen….ze weet niet zeker of ze wel zo’n zin heeft in kroeskoppelikanen. 

Ook Gerda heeft last van de hitte. We zijn te laat uit Nederland vertrokken; tegenwoordig moet je hier waarschijnlijk in april zijn om nog een beetje ‘normale’ temperaturen mee te maken.