Zondag 26 juni 2022
Een wat onrustige nacht: plakkerig en lawaaiig. Daarbij komt dat elke keer als ik mijn hoofd omdraai op het kussen, de bus voor mijn ogen aan het draaien gaat, veel heviger dan anders. Kleine uitleg: sinds ik eind 2020 onaangekondigd vanuit stand op mijn achterhoofd op de harde vloer viel, heb ik als ik op bed ga liggen, en dikwijls ook als ik me omdraai, een paar seconden last van duizeligheid. Stelt niks voor en valt uitstekend mee te leven.
Dit is heftiger, maar ach, het zakt vrij snel weer weg.
Bij het wakker worden, is er toch wat aan de hand: erg duizelig, randje misselijk, zwaar gevoel in m’n hoofd, sterke neiging om m’n ogen dicht te houden, meer transpireren dan normaal voor me was in deze temperaturen. Eten gaat niet.
Maar goed, gisteravond hebben we afgesproken dat we eerst naar het dichtbijzijnde tankstation gaan om de spanning van de leeglopende band te laten meten. Een leuke jonge vent helpt ons en pompt de band weer op zodat we ermee naar het ziekenhuis kunnen rijden, want dat hebben we besloten. Ik voel me nu al zo’n drie uur klote, daar moet iets mee. Het water dat ik heb gedronken, omdat ik aan uitdroging denk, kon ik niet eens binnenhouden, dus dat schiet ook niet op.
Als Gerda hem de weg naar het ziekenhuis vraagt, springt hij in zijn auto en roept: “Ik rijd wel even voor!” in het Italiaans. Wat een schat en dan neemt hij ook nog afscheid met een kushand. Ik zie Gerda nog harder transpireren dan ze al deed!
Eerste hulp, daar ga je dan, van de camper in de rolstoel, ik kan nauwelijks op m’n benen staan. Het eerste wat opvalt, is dat bijna niemand Engels spreekt; een enkeling heel gebrekkig. Er volgen routineonderzoeken: bloedafname, ECG, bloeddruk, dat soort dingen, zelfs een ct-scan van m’n hersenen, waarschijnlijk omdat ik ook vertelde van die val. Verder gaat het er heel anders aan toe dan in een Nederlands ziekenhuis. De onderzoeken worden op een ongeconcentreerde, haast slordige manier uitgevoerd en razendsnel: hup hup hup! de stickers voor het ECG worden er bijna opgesmeten! Bloeddruk meten, rechter arm, linker arm… ze letten er niet op hoe je arm erbij ligt en intussen kletsen en roepen ze met en naar elkaar, maken grappen en rommelen chaotisch met veel te veel medewerkers door de ruimtes heen, zo lijkt het.
Als er een poosje niks gebeurt, word ik in een kleine open ruimte gepropt, samen met nog een stuk of vijf lotgenoten, waaronder een vrouw, die constant luid huilt en schreeuwt, alsof ze net haar doodvonnis heeft vernomen. Wat best zou kunnen natuurlijk. Als ik weer water moet overgeven, is het Gerda die snel een bekkentje voor mij pakt, want die had ze al zien staan. De Italiaanse verpleegkundigen kijken werkloos toe.
Wat dan weer wel rap gaat, is dat er iemand met een injectiespuit op me afkomt en die, voor ik iets kan vragen, op de naald in m’n hand zet en het spul zó m’n ader inspuit, zonder te vertellen wat het is en waarvoor het dient. Op mijn vraag erover krijg ik een vaag antwoord, iets met duizeligheid geloof ik. Laat maar, het zit er toch al in.
Kortom, het is een beetje een zooitje en het ziekenhuis maakt een aftandse indruk. Tussen alle onderzoeken door val ik constant in slaap, misschien omdat ik m’n ogen niet goed kan openhouden?
Uiteindelijk krijg ik in gebrekkig Engels te horen dat er geen afwijkingen zijn gevonden en er komt nog even een neurologe (denk ik, niemand stelt zich voor) afscheid van me nemen. Als ik de plakkers van het hartfilmpje eraf begin te peuteren, word ik gestopt door een verpleegkundige; dat moet ik maar in mijn hotel doen, is de boodschap.
Met een recept voor een week lang 3x daags tien druppels uit een flesje, iets tegen duizeligheid, verlaten we het ziekenhuis op weg naar de apotheek in het centrum van het stadje.
Ik ben nog steeds heel onvast op mijn benen en kan bijna niet lopen, de neiging om in slaap te vallen is minder, maar het is nog lang niet goed in mijn hoofd.
Terwijl ik in het ziekenhuis was, had Gerda haar eigen avontuur. De leeglopende achterband ligt er nog steeds op en voor we aan de autorit naar huis beginnen, moet die verwisseld worden voor de reserveband. Ze belt met SOS International, die regelen dat er een pechhulpdienst naar het ziekenhuis komt. Het heeft wat voeten in de aarde, want die (bergings)auto is te groot voor het ziekenhuisterrein, terwijl het meten van de bandenspanning wel moet gebeuren met apparatuur die op die auto zit. Onze auto moet dus van het ziekenhuisterrein af om én de spanning te meten én de band te verwisselen. Bij het meten blijkt dat de slechte band nog steeds op de juiste spanning staat, 3,5 Bar, en terwijl hij dit aan Ger vertelt, ziet hij ineens een schroef in de band zitten. Over wel/niet verwisselen hoeft dus geen discussie meer gevoerd te worden en de monteur is heel verrast als hij ziet dat onze reserveband spiksplinternieuw is. Dit alles buiten in de brandende zon.
‘t Is een uur of drie als we vertrekken vanuit Senigallia richting Modena, waar we om een uur of half 7 in de buurt zijn. We hebben besloten om linea recta naar een camping te gaan; de dag had genoeg aan zichzelve. Als door een wonder staat er bij de afrit een bordje ‘camping’ en na een paar kilometer installeren we ons in een schaduwrijke, doch warme hoek met heel veel muggen. Het muggengaas gaat voor het eerst deze reis in het gat van de schuifdeur, maar de eerste prikken hebben we al te pakken.
Tijd voor boodschappen hebben we niet gehad. Gerda heeft wel een flesje cola voor mij gekocht en een oud zakje ORS, dat nog in de bagage zat, opgelost in water.
Qua eten hebben we alleen brood, wat tomaat en vleeswaren. We eten beiden voor het eerst vandaag, ik een halve boterham, maar toch!
En nu: naar de douche aan de arm van Gerda en daarna liggen!
Wat heeft Gerda een zware dag gehad vandaag; zorgen over mij en zorg vóór mij, het regelen van de verwisseling van de band, een deel van de taken overnemen, die ik anders op mij neem en tot slot in haar eentje naar Modena rijden. Paradijsvogel van de dag!!
Wat een schrik he! Gaat het nu weer wat beter?
Hopelijk zijn jullie al een eind op weg naar huis. En dan heerlijk thuis op de bank , lekker koel en je verwennen laten door Gerda!
Liefs Carry
Intussen weet je dat ik heerlijk op de bank zit. Koel..hmmm..kan beter, maar het KNMI geeft ons hoop. Dank je en liefs terug.
Paradijsvogel voor Gerda en pechvogel voor Riet. Maar zo zie je maar dat een op elkaar ingespeeld duo weet hoe ze dit allemaal moeten uitvogelen. Het spuitje heeft in ieder geval niet je schrijverskwaliteiten verlamd. Goede thuisreis verder. 😘
Nou, jouw woordspelingen mogen er ook zijn! Intussen veilig op het nest…;)
Wat een verhaal. Ik hoop maar dat ze in het ziekenhuis je situatie goed ingeschat hebben. Zo krijgt jullie reis nog een vervelend staartje. Veel sterkte voor jullie beiden. Doe voorzichtig en neem geen risico. Als het niet beter wordt weer actie ondernemen.
We zijn dus weer thuis en het gaat prima hoor. Ik moet inderdaad wel even actie nemen denk ik…huisarts om te beginnen misschien. Want dat ziekenhuis in Senigalli wekte niet veel vertrouwen, dat heb je begrepen!
Oh my God ladies, wat een gruwelijk avontuur. Dit wil je toch niet meemaken! Een band alleen is al erg genoeg. Gaat het toch weer een beetje Rietje? Het klinkt best onrustbarend. Hoop dat je goed slaapt en je morgen weer fris en fruitig voelt. Het is nog een heel eind naar IJburg. Veel goeds gewenst voor de terugreis. Ik stuur mijn beste vibes! 💖🌷🙏🏼
Dank voor je lieve woorden!
Oh, ik zie nu pas dat dit over zondag gaat en hoor net van Wil dat jullie intussen save and sound weer op IJburg zijn. Hoe prettig om te weten!
Tjee ik miste de reizing stars al en snap nu hoe dat kwam. Pfff, gelukkig goed afgelopen! Hoor er graag tzt live meer over
Ja, je snapt dat ik mezelf even niet kon bijhouden! Daarom zet ik de datum er altijd boven, maar dat zien mensen makkelijk over het hoofd merk ik vaker.
Well, a disappointing finish to your travels but luckily you’re feeling better now.
I’ve loved all your blogs Riet, so thank you.
Ja, het gaat weer goed hoor. Dank je wel Ruud voor het compliment; het doet mij goed als mensen het fijn vinden om mee te lezen. Tot de volgende reis!
Tjeeeee Riet, dat is schrikken geblazen, hopelijk gaat het nu beter met je. Enne Gerda, wat een stoere tante ben je toch, chapeau.
Dank je Yvonne, Gerda zit te blozen. En met mij gaat het weer goed hoor. Laten we hopen dat het een eenmalige gebeurtenis was!
Ik had een paar dagen achterstand en lees nu dit nare bericht. Gelukkig blijken jullie ook snel weer thuis te zijn. Fijn dat je je al weer goed voelt maar je zult je wel ongelukkig hebben gevoeld daar in Italië en dat chaotische ziekenhuis. Gelukkig geen heftige neurologische ellende of zo.
Ha Gerrit, nou ja..het was meer dat ik me erg verbaasde over de onprofessionele gang van zaken, in onze ogen dan. En verder liet ik het los, dat gaat makkelijk als je je zo slap als een vaatdoek voelt!
Wat een schrik, gelukkig zijn jullie weer thuis. wat moeten jullie je ellendig hebben gevoeld.
Ja Marjan, zeker, ik voelde me heel naar. Gelukkig is het achter de rug! Dank voor je meeleven en meelezen!