Woensdag 6 september 2023

Ik gebruikte gisteren het woord ‘Sluishaven’ omdat het paviljoen zo heet, maar de juiste naam is  Galathese Haven. Even zoeken op internet leert me dat de naam Galatea afkomstig is uit de Griekse mythologie. 

Zoals afgesproken, brengt Gerda voor negen uur vanochtend de gaspit terug bij de schipper van de boot met de naam Ranke Beppe, met als dank twee mooie Grimbergen biertjes. Even later lijkt het erop dat hij op zíj́n beurt de gaspit plus de biertjes twee boten verderop afgeeft. Dan was het waarschijnlijk toch zo dat hij om ons te helpen bij die mensen de gaspit heeft geleend. 

Zonder gaspit kunnen we geen oploskoffie maken, het is tien over elf, dus op naar het paviljoen, dat om 11 uur opent. De eigenaar, Hans Bal is zijn naam, en een man achter de bar zijn aanwezig. We worden niet echt vriendelijk te woord gestaan door Hans: “Kijk, er zitten daar een paar mensen op het terras en hij (wijst naar de barman) moet even met hun praten en ik zelf heb nog wat andere dingen te doen, dus…….. jullie konden trouwens alleen binnen komen omdat ik de deur vergat op slot te doen want uh…. vandaag ga ik om 12 uur open”. Het klinkt bijna triomfantelijk en lijkt er sterk op dat hij het ter plekke verzint. Omdat wij van een kampeerwinkel, die mogelijk campinggas verkoopt, op internet geen telefoonnummer kunnen vinden, vragen we of hij ons misschien kan helpen daarmee. Kan hij niet. Wel geeft hij ons de naam van een bouwmarkt in Ooltgensplaat, waar we het kunnen proberen, hoewel hij denkt dat ons merk gas er niet wordt verkocht. De twee kilometers rijden waar hij het over had, zijn er zes, maar de aankoop lukt!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat naar ons idee veel simpeler is en níet lukt, is koffie drinken in hetzelfde dorp. We rijden alle hoofdstraten door zonder ook maar één café te zien. Ergens aan de rand van het dorp zit een man op een stoel bij een sportgebouwtje, die ons bevestigt dat alles is gesloten. Met zicht op het haventje parkeren we in de schaduw van grote bomen, want met onze nieuwe gasfles kunnen we zelf weer koffie maken! Weet je wat het voordeel is van oploskoffie? Al je puzzels zijn zó klaar! 

Wat opvalt is dat we door iedereen worden gegroet en sommige voorbijgangers blijven zelfs staan om een praatje te maken. Wat het groeten betreft: ik was even vergeten dat het in een dorp normaal is dat iedereen elkaar gedag zegt. Dat was het eerste wat me opviel toen we vanuit ons   Zeelanddorp verhuisden naar Katwijk, dat de mensen elkaar niet groetten op straat. 

Boodschappen doen we ook in Ooltgensplaat en wel bij het tweede PLUSpunt na de bouwmarkt. 

En dan is het moment aangebroken dat we echt een beslissing moeten nemen, we kunnen er niet langer omheen; waar gaan we nu naar toe? Blijven we hier, dat wil zeggen Goeree Overflakkee/Zeeland of gaan we toch, zoals we oorspronkelijk hadden bedacht, naar het noorden om o.a. het werk van Jopie Huisman te bekijken in Workum? Uiteindelijk kiezen we voor het laatste, waarbij Gerda graag een tussenstop in de buurt van Nieuwkoop wil om ‘eindelijk eens langs de Meije te kunnen rijden’. Ik heb niet gevraagd waarom. 

Toch slaat de twijfel weer toe als ik in de drukke buurt van Rotterdam zeg: “We kunnen nog steeds omkeren en naar het eiland Tholen gaan”. 

Desondanks doen we waar we voor gekozen hebben en gaan verder op het ingeslagen pad. Intussen zoekt Gerda op internet en de woorden ‘Werkschuur van Natuurmonumenten’ en ‘De Haeck’ vallen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op weg naar deze bestemmingen passeren we Zegveld. Je zou zeggen: wat zegt dat die plaats je nou? Mij wel iets. In mijn kleine geboortedorp Zuidzande hadden de weinige straten de gebruikelijke namen, zoals Dorpsstraat. Alleen in de ‘nieuwbouwwijk’, die misschien 12 huizen telde, hadden de enige twee straten de ongebruikelijk namen Zegveld- en Kamerikstraat. Het zei me lange tijd niks, tot ik hoorde dat deze twee dorpen na WOII bouwmaterialen hebben verzameld t.b.v. de wederopbouw van ons dorp dat zwaar getroffen was in deze oorlog. 

En reden we nou langs de Meije? Zeker wel, want bij elk watertje waarlangs we reden, riep Ger: “O, nu rijd ik eindelijk eens langs de Meije!” 

Bij werkschuur De Kievit is alles gesloten, behalve de WC, waar we gretig gebruik van maken. Er ligt een prachtige kleine parkeerplaats bij het geheel, met een even mooi uitzicht. Konden we hier maar staan vannacht. Alleen.. het is in het bezit van Natuurmonumenten en voor zo’n overnachting zullen we toestemming moeten hebben. Dus niet geaarzeld en aangebeld bij het huis ernaast. Niemand thuis. Het is zo’n fantastische plek, dat we besluiten om later terug te komen. 

Nu eerst naar De Haeck, heel dichtbij, waar we een heerlijke wandeling maken in de schaduw van begroeiing, die tegelijkertijd dicht en luchtig is. Misschien omdat het geen forse majestueuze bomen zijn, maar rankere soortgenoten. Ook de prachtige open plekken, waar je kijkt op water met lelies, de takken met bessen zich buigen in het zonlicht en de struiken al een mix hebben van groene en oranje bladeren, zorgen voor een perfect contrast met de meer donkere gedeelten, waar de zon nauwelijks doordringt. Libelles, boleten (of stuifzwammen?)…en nog veel meer wat mij als leek waarschijnlijk ontgaat. Wat ook indruk maakt, is het feit dat we, terwijl we op een bank zitten, horen dat de bladeren zich losmaken van de takken, door de begroeiing heen vallen en uiteindelijk het water raken. Hoe stil kan het zijn? Dat er geen wind staat, werkt uiteraard mee. 30°…dat dan wel weer.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Terug naar De Kievit. Als we komen aanrijden, zien we al dat er iemand thuis is. We bellen aan en een mooie jonge man doet open. We zeggen dat we hier eerder op de middag al zijn geweest en onder de indruk waren van de ligging van het parkeerterrein. Wijzend op onze bus vragen we hem of het misschien mogelijk is dat we hier parkeren om te overnachten. En terwijl we hem proberen te overtuigen van ons onbesproken gedrag zie ik eerst zijn ogen oplichten, waarna er een glimlach bijkomt en hij ons onderbreekt met de woorden: “Inderdaad, eigenlijk mag het niet, maar van mij mag u hier vannacht blijven”. 

Wat een feest! Rust, stilte, geen auto’s en water (de Meije?!) aan de andere kant van het fietspad dat wat verderop en hoger door het landschap loopt. Uitzicht op de bomen van De Haeck en vlakbij aan een paal een grote nestkast, die waarschijnlijk al verlaten is en waarop een roodborsttapuit zit, door echte vogelaars ‘robotap’ genoemd: vogel van de dag. 

Menu van de dag: rest van gisteren, aangevuld met roerbak rode paprika en hardgekookt ei. 

Het is hier helemaal in de haak!