Dinsdag 21 mei 2024

Rustige nacht en na de campingrituelen inpakken en wegwezen. 

Nog even stoppen bij de campingbaas om te vragen of hij binnen ‘koude-banden-afstand’ een betrouwbaar tankstation weet voor onze bandenspanningscontrole. Hij zegt dat er 8km. verderop langs de weg een Shell tankstation is, dat betrouwbare meetapparatuur heeft. Ok, hoewel ik denk: zijn de banden dan al niet te warm? 

We willen over Insecu naar Kayseri rijden, alwaar Gerda een 5MMigros heeft ontdekt. Daarbij hopen we dat de gele weg naar Insecu door meer van dit bijzondere landschap gaat. Het blijkt dat Mapsje moeite heeft met de route (waar is ze nou voor aangenomen?!), waardoor we Shell missen en daarom nemen we een ander tankstation dat er goed uitziet en waar Turkse mannen, die met zo’n dolmus en toeristen rijden, hun bussen wassen en de banden ervan oppompen. Aan één van hen vraag ik hoe het machien hier werkt en dan is het zo gepiept. Letterlijk dus. Wat opvalt is, dat er eerst wordt aangegeven dat de banden 3,7 of 3,8 zijn, waarna het zakt het naar de voorgeschreven 3,5 Bar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Goed, Kayseri. Het gaat niet helemáál van een leien dakje, maar Maps breng ons wel naar de supermarkt, die in een grote Mall huist. Ok, maar wáár te parkeren? Geen terrein te zien. We rijden aardig wat in de rondte tot ik het zat word. Ik zie een knul met een oranje hesje bij het gebouw staan en zeg tegen Gerda: “Blijf jij hier even staan, dat ga ik hem vragen waar ze de parkeergelegenheid hebben verstopt”. Hij spreekt nauwelijks Engels en neemt mij mee naar de receptie in de Mall. Daar spreekt ook iedereen alleen Turks. Er wordt gebeld en gebeld en uiteindelijk begrijp ik dat er iemand van de bewaking gaat komen, maar wanneer? Wachten, wachten… en zenuwachtig worden over Gerda, die er natuurlijk geen bal van snapt, waar ik blijf. 

Met de bewaker valt evenmin te communiceren en uiteindelijk komt er een man langs, gewoon een bezoeker lijkt het, die Engels spreekt en mij vertelt dat er een parkeergarage is hier links voor het gebouw. En weet je wat? Die jongen met het oranje hesje, die dit hele circus startte, staat bij de ingang van de parkeergarage als bewaker! 

In de garage staat gelukkig een bemande servicebalie van één of ander garagebedrijf en daar kunnen we vragen waar we moeten parkeren, waar de ingang naar de Mall is en, later, waar we de uitgang kunnen vinden. Alles voor ons te onduidelijk in het Turks…

De 5MMigros stelt niet teleur, hoewel we wel aan een medewerker moeten vragen waar het bier staat. Blijkt dat we eerst deze winkel uit moeten en dan rechtsaf het pand ernaast in, dat ze hun ‘tabakswinkel’ noemen. Geen sigaret te zien, wel heel veel alcohol en bij de kassa….veel tubes tandpasta en pepermuntkauwgum. “Joh, dan kan je na de alcohol je tanden poetsen, zodat ze niks meer ruiken”, zegt Ger. Het zal toch niet waar zijn? 

Intussen is het een uur of twee, half drie als we aan onze geplande rit door Erciyes Dagi beginnen: over een pas van 2225m. hoog en langs de hoogste top hier van 3917m. Deze berg hebben we van verre al een paar keer zien liggen in de zon, alleen vandaag, nu we in de buurt komen, hangen er wolken overheen. De weg is veel beter dan verwacht: het nemen van de pas stelt niks voor over de prachtig gladde vierbaansweg, die ook door een skistation loopt. 

Als we bijna in Develi zijn, kijken we om en zien dat de wolken boven de bergen aan het wegtrekken zijn. “Zullen we nog even een eindje terugrijden”, stelt Gerda voor, “zodat we de berg beter kunnen zien?” Dat doen we, na een rijbewijscontrole van de Polis. We zien wel wat meer van de hoogste top, maar heel veel voegt het niet toe.  

En nu: Park4Night. We hebben onze portie voor vandaag gehad en willen stoppen. Hetzelfde liedje als meestal: we zijn in streken met weinig toeristen dus…weinig aanbod, zeg maar niks. Dan maar zelf rondkijken in Develi. Best een druk stadje en we zoeken naar de grenzen ervan. Sportvelden ook altijd welkom. We komen terecht in een dun bebouwde buitenwijk, bij een behoorlijk ruim braakliggend terrein. Er staan wat auto’s langs de rand en erop een geïmproviseerd mottig  ‘onderkomen’ voor…ja, voor wat? “Misschien woont er een dakloze in”, oppert Ger. 

Langs de straat zit voor zijn huis een oudere man met wat kippen en een haan. We willen hier best blijven en hebben bovendien uitzicht op de Erciyes-bergen. De man van de kippen vindt het prima en wijst ons dat we overal mogen staan. Nou, niks meer aan doen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Er staat een oude vergane camperbus op het landje en volgens Gerda is die van de grote man met de grote baard, die zijn vuilisemmer in de container gaat legen, in een groot huis woont met camerabewaking en ons vriendelijk groette. “Een ouwe hippie”, zegt Ger. 

Menu van de dag: roerbak paprika, courgette, komkommer, knoflook, wortel. Köfte hamburger.

Vogel van de dag: kip.

De haan en de kippen wonen trouwens in dat ellendige hok. Hun baas houdt alles hier perfect in de gaten. 

Even geleden dreigde er een heftige bui, zware luchten, harde windvlagen, wat regen, het valt tot nu toe mee. Het lijkt erop dat de dreiging enigszins langs ons heen zal gaan. Maar lekker ziet het er niet uit. 

De mensen laten ons tot nu toe met rust. Ik durf het bijna niet op te schrijven.

Op internet las ik dat na 5km of een kwartier rijden, de banden al een ca. 0,3 Bar hogere druk hebben. Dat zou de score van 3,7/3,8 kunnen verklaren. Als dat zo is, hebben we er volgens mij lucht uit laten lopen. Stress… Spanning genoeg hier: nu de controle nog! 

150km. gereden.