Woensdag 2 juni 2021

In de put

De vogels hielden er gisteravond laat netjes mee op om vanochtend bij het krieken van de dag weer los te barsten. En alléén dat krieken maakt al zo’n herrie! Raar woord trouwens: wat zou het zijn? Ik hoor nooit iemand zeggen ‘heb je vanochtend die dag horen krieken? Dat ging wel héél heftig tekeer!’ Knoop het in je oren: de natuur is NIET rustig. 

Gerda veert op van een echtpaar zwartkop. Laat ik het stel maar direct tot vogels van de dag benoemen, want volgens mij ben ik gisteren vergeten om die prijs uit te reiken. 

Na de wandeling van Ger, het schrijven van mij en de koffie slaat de warmte toe. We vertrekken en zeggen de fazant gedag. Misschien verkiest het dier de schaduw hier, boven de zon op het bouwland rondom, waarop nog weinig groeit. 

Via Ouddorp en de Jumbo (je zou het een Plus in het kwadraat kunnen noemen 🙂 naar de Brouwersdam. Daar rijden we een parallelweg op, die volgens de borden naar het Noordzeestrand zou moeten leiden. Dat klopt, maar wat een verschrikking; kilometers geparkeerde campers en auto’s. De meeste (oudere) mensen die daarbij horen, hebben hun stoelen en stretchers op het asfalt gezet en liggen bijna bloot en té bruin naast hun auto’s uit de wind in de zon. De rest stooft op het strand boven het hete zand. We rijden naar een zo leeg mogelijke plek om te lunchen, terwijl de auto’s en motoren direct achter ons voorbijronken, want dit blijkt een doorgaande weg te zijn. Wegwezen! 

Over de Oosterscheldekering en de Neeltje Jans naar het Zuiden. Walcheren is waarschijnlijk ook te druk voor ons en daarom slaan we linksaf om op Noord-Beveland te blijven, dat waarschijnlijk niet sexy genoeg is om grote mensenmassa’s te trekken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat een rust! We volgen de route langs de zuidoever van de Oosterschelde om via wat oefenstandplaatsen uit te komen bij een schilderachtig gelegen klein parkeerterrein naast een voormalig haventje. We zijn hier in een ander jaar ook geweest, alleen niet om te overnachten. Zicht op Schouwen, laag water, de haven ligt droog en behalve onze bus nog één lege personenauto. Zo zien we het graag! 

Bij onze wandeling, een stukje onder langs de dijk, passeren we twee dames die daar in hun stoelen van het uitzicht genieten. Als we terugkomen, staan ze onze auto te bekijken, van het één komt het ander en we eindigen met een uitgebreide Coast-shower. Ze zijn zo geïnteresseerd omdat ze zelf overwegen om een buscamper aan te schaffen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We hebben sowieso veel aanspraak van fietsers die het dijkpad af komen razen (want meest elektrisch) en niet of nauwelijks de scherpe bocht kunnen maken met het parkeerterrein. Naar beneden toe hebben ze veel te veel vaart, zodat het soms maar nèt goed gaat en naar boven toe schakelen ze niet goed of niet tijdig, zodat ze moeten afstappen. Er worden dan wat opmerkingen gemaakt over en weer, maar als regel rijden ze daarna vrij snel weer door. 

Zo niet Hans, hij blijft zo lang praten dat ik op den duur opsta en in de bus ga rommelen. 

Wel leuk is wat hij vertelt over de lawaaiige sloep, die vanachter de havendijk tevoorschijn komt. De twee mannen die erin bezig zijn, hebben een kilometer aan netten uitgezet in de Oosterschelde. Als het vloed wordt, komen met de stroom de harders mee. Wat de vissers dan doen, is de schroef van de buitenboordmotor net iets boven het wateroppervlak uittillen en flink gas geven, zodat er veel beweging in het water komt. Tegelijkertijd bonken ze hard op de zijkanten van de boot. Zodoende jagen ze de harders het net in. 

Andere mensen vertellen ons dat het hier De Oesterput heet. Voor het een haventje werd, werden hier de oesters opgeslagen en ververst. Er liggen er nog steeds veel, alleen nu al uren in de warme zon, wat niet uitnodigt tot consumptie. 

En dan, kwart voor zes, je kon erop wachten: het Carnote-effect. Een Fiat Ducato komt het terrein opgereden en parkeert pal voor ons uitzicht. Gerda, die buiten staat, laat luid en duidelijk blijken dat ze niet geamuseerd is, waarop de man prompt de motor start en aan onze andere kant gaat staan. Het is een Belg, die al gauw zijn vouwfiets uitklapt en op pad gaat. 

Gerda wil het liefst vertrekken om een andere plaats te zoeken. Mij lijkt dat weinig zin hebben; wie zegt dat het daar beter of anders is? Om het geheel te verwerken, loopt ze nog even richting de visserssloep, die nu vlakbij bezig is de harders schrik aan te jagen. Als ze terug is, vertelt ze enthousiast over de mannen die een paar grote vissen voor haar omhoog hielden, de schubben glanzend in de zon.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ze heeft het nog niet verteld of de volgende auto arriveert: een grijze Duitse VW met verhoogd dak en twee mensen zonder hond. Even later: een witte VW, ook Duits. Twee jonge vrouwen in een oude T4, zonder hond. Gerda heeft snel geleerd van de vissers en verjaagt ze allemaal naar een plek waar ze ons uitzicht niet belemmeren. 

Vrouw op de fiets, luid mopperend op de buscampers; ze gaat de gemeente bellen!

De volgende fietsers: “Mogen jullie hier wel staan?”

Wij: “Dat hopen we. Niet verklappen hè!” Hilariteit. Zo kan het ook. 

Op den duur vertrekt de grijze VW camper en niet lang daarna de Belg. Nu de T4 nog, maar dat is ijdele hoop. Ach, we hebben er geen last van.

Vanaf een uur of 8 wordt het steeds bewolkter. Zware luchten vanuit het Zuiden in een verkeerd soort blauw. Je kan zo zien dat er onweer bij hoort. Ondanks of eerder dankzij de buien genieten we van regenbogen en een mooie zonsondergang. 

Eenmaal in de bovenkooi klettert de regen op het tentdoek nu en dan bijgestaan door onweergerommel.