Zondag 31 oktober 2021

Het was een onverwacht rustige nacht. Af en toe flinke windvlagen, maar tussendoor windstil. Niet dat ik het de hele nacht heb gevolgd, maar het is wat ik ervan heb meegekregen. 

Ik was voorbereid op veel regen en bedacht wat te doen in geval van wateroverlast. Ons terrein ligt namelijk een stuk lager dan de weg die er langs loopt, dus bij heftige regenval zou het kunnen volstromen, mede omdat er een muurtje staat langs de lage kant dat het water tegenhoudt. Daarom dacht ik als dat gebeurt, moeten we vlug wegwezen hier vóór het water zo hoog staat dat de uitlaat onder komt te staan. Van die dingen dus…. 

Verdere stand van zaken: we hebben geen buren gekregen, de wolken van gisteren hangen er nog steeds, alleen hun uiterlijk is vriendelijker geworden. Er zijn er zelfs bij die wij ‘IJslandse’ wolken noemen, omdat we zulke vormen daar voor het eerst zagen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik neem me voor om het voor het laatst te zeggen: we tikken op Maps het dorp Cortijo de la Encina in en we hebben direct door dat we een verkeerde kant op worden gestuurd. Het ligt niet aan Maps, de kaart klopt niet. Ander dorp dus: Ohanes. 

We beginnen aan een prachtige route. Zon, wat wolken in de verte, goeie temperatuur, fantastisch landschap en uitzichten, langdurig en behoorlijk stijgen, maar dat stelt op zo’n goed geasfalteerde weg niks voor. Okay, soms is het wat smal, maar daar hebben we op de allersmalste stukken dan weer borden met rode en witte pijlen voor. Het enige mankement blijft dat er hier, in vergelijking met andere landen, nagenoeg geen plaatsen zijn waar je even kan stoppen en van het uitzicht genieten. 

Dat kan wel bij een mooie kleine kerk, die we tijdens een afdaling al van verre zien staan; Santuario de Tices inclusief gelijknamige maagd. We drinken er koffie en genieten daarbij weer van de IJslandse wolken. 

Fondón, we moeten er dwars doorheen en komen zelfs op het zondagmarktje terecht, waar het krioelt van het volk en de auto’s; geen lege vierkante meter te ontdekken. Met centimeterwerk wringen we onszelf erdoorheen en “wat er ook gebeurt, ik ga niet terug!” roept Ger.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We blijven klimmen en dalen, een feest in dit landschap onder deze omstandigheden. Qua wringen, herhaalt de geschiedenis zich in Láujar de Andarax. Bovendien komen we daar op het meest lastige stuk bij..jawel! het marktje!…een soort jeep-safari tegen. Een driftig fluitende agent rent tussen alle voertuigen heen en weer. Heeft geen zin en hij weet het; niemand let op hem omdat zijn aanwijzingen in deze chaos niet op te volgen zijn. De bestuurders van de auto’s letten op elkaar, wachten als het nodig is, gaan opzij als het kan, want de mensen op straat doen of ze alleen op de wereld zijn. Conclusie: de Spanjaarden vermaken zich goed op zaterdag en zondag. 

De dorpen zijn wel erg mooi en van een afstand gezien, contrasteren ze prachtig tegen de donkere hellingen. 

‘t Wordt warm, 27°C! Wij zijn van de wolken vandaan getrokken of andersom. 

Bij Yegen oppert Ger om een slaapplek te gaan zoeken, het is nog vroeg, ruim drie uur, maar het wordt een uur vroeger donker … Goed idee en het gaat sneller dan gedacht. Ze schakelt Park4night in en een kilometer of drie verder ligt onderaan een brede betonnen helling een groot terrein voor ons klaar. Prachtig uitzicht op de witte dorpjes, het wijde landschap, bijzondere wolken plus een zwembad naast de deur. De omheining ervan is dicht en de bar was op 28 augustus voor het laatst open. Je hebt er niks aan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eén van de dorpen waar we op uitkijken, heet Mecina Bombarón. Dat laatste woord doet me direct denken aan wijlen mijn oom Arjaan (Zeeuws-Vlaams voor Adriaan), die bombardon speelde. Voor wie het instrument niet kent: het is zowat het grootste blaasinstrument dat er is en nogal zwaar. Daarom is het zo gemaakt dat je het om je schouder kan hangen. Ik was een kind en vond het indrukwekkend als hij thuis in zijn stoel zijn partijen zat te oefenen. In mijn herinnering waren het geen doorlopende melodieën, maar was het meer een aaneenschakeling van korte tonen, lage klanken. Hij speelde in twee muziekcorpsen, misschien omdat er weinig mensen waren die het instrument konden bespelen. Ik had het gevoel dat hij in de familie enig aanzien genoot door zijn vaardigheid op dit instrument en het zou me niet verbazen als hij een behoorlijk muzikale aanleg had. Ook als hij niet op de bombardon speelde, begeleidde hij zijn dagelijkse bezigheden dikwijls door met zijn stem het geluid van zijn instrument na te bootsen; pompompompom…

We staan hier geweldig mooi, maar warm! Belachelijk dat ik erover zanik; we vertrokken naar Spanje in de hoop op warmte. Je hebt wat je wilde Riet. 

En dan ineens beginnen de wolken, die toch al zo mooi van vorm waren oranje te kleuren! Zeker een half uur lang verandert de tint van minuut tot minuut, wat een feest is dit. 

Er vliegen vogels rond, die lijken op zwaluwen, maar volgens Gerda ook bijeneters kunnen zijn.

Menu van de dag: pasta, olijven met ansjovis, snijbonen, parmaham.

Morgen verder.