Dinsdag 19 oktober 2021

Hoe stil wil je ‘t hebben? De paarden op stal, het gezin vertrokken, B&B en restaurant dicht, geen hond te bekennen want we horen geen geblaf. Zelfs de vogels houden hun becqejes. 

En niet één auto heeft het gewaagd om ons parkeerplaatsje op te rijden, laat staan om er te blijven. 

Tot vanochtend, wanneer een kleine rode auto z’n snuitje om de bosjes bij de ingang steekt. Zodra de bestuurster onze bus ziet, trapt ze op de rem en blijft geruime tijd in gedachten verzonken de ingang blokkeren. Nu geeft dat niks, want er komt verder toch niemand. Uiteindelijk maakt ze een draai en verdwijnt uit zicht. 

“Haha, die had een afspraakje natuurlijk”, zegt Gerda, daarbij refererend aan twee eerdere situaties, waarbij we getuige waren van ongetwijfeld illegale ontmoetingen tussen een vrouw en een man. Beide keren arriveerde de vrouw in een kleine rode auto. Het lichamelijke contact vond echter plaats in de auto van de man, waarschijnlijk omdat die een grotere had…de auto dus. 

Aangestoken door Herman Brusselmans, wiens nieuwste boek ik aan het lezen ben, heb ik er een gedicht over gemaakt: 

Rode autootjes met vrouwen
Zijn geenszins te vertrouwen
Ze parkeren alleen voor de seks
En zijn nog minder dan een heks.

Ook dit gedicht zal hij waarschijnlijk niet opnemen in zijn Geschiedenis van de moderne literatuur, zoals ongeveer alle gedichten van dit niveau die hijzelf of anderen hebben gemaakt en die toch worden geciteerd. 

Goed, de route voor vandaag: Parijs, Orléans, Tours enz. De A10. We hebben Waze, maar ja die app gebruiken kost stroom van je telefoonbatterij. En met stroom zijn we heel zuinig. Ook de Garmin is mee, alleen die hebben we al zó lang niet meer gebruikt.. Bovendien, hoe moeilijk kan het zijn? De A10 volgen, richting Bordeaux!  

We maken maar één fout en die bestaat eruit dat we NIET de borden Bordeaux volgen omdat er niet A10 bij wordt vermeld, maar A3 en A86. Hoe stom kan je zijn! Te laat! Dan maar doorgesukkeld richting centrum (!). Je weet dat het niet goed kan gaan. De ene lange donkere tunnel na de andere….bááálen. Kruipen in de file. En dan maar één ding weten: we moeten Parijs uit! Het wordt de A13 richting Rouen. Nee, daar moeten we niet naar toe, maar als we eenmaal de stad uit zijn, vinden we er wel wat op. Het laatste wat ik zie van Parijs zijn hoge glimmende gebouwen met prachtige vormgeving, alleen voor mij kunnen ze accuut de grond in zakken. 

Eindelijk is er een Aire waar we even kunnen parkeren, plassen, overleggen en niet lunchen. Waze stellen we in op de kortste route naar de A10. Het werkt en om kwart voor vier draaien we de A10 op. 

Dit alles onder een wolkeloze hemel met een maximum van 22,5°C. Dat dan wel weer. 

De afslag Bordeaux is niet het enige wat we vandaag hebben gemist. Toen we wegreden uit het gehucht vanochtend zei Ger: 

“Laten we even bij supermarkt Leclerc langsgaan en een paar plastic instapklompen voor je kopen”. Ik weet niet goed hoe die dingen heten, in elk geval heb ik ze thuis laten staan en ik mis ze elke dag. De Leclerc-letters zagen we aan de overkant van de snelweg hoog boven een rijtje bomen uitsteken, kortom: laat maar! 

Als we om een uur of half 5 op de borden lezen dat er over 30km. een ongeval op onze route heeft  plaatsgevonden, besluiten we om afrit 13 te nemen. Ongeluksgetal? Erger kan het niet meer worden! 

En laten we nou langs een supermarkt komen waar we alsnog een paar klompen voor mij scoren. Ernaast is een tankstation met autowasserij, waar we de modder van de auto afspuiten, die er vanochtend bij het wegrijden uit het gehucht op een beregend landwegje rijkelijk is opgespat. Gevolg: Gerda’s schone spijkerbroek helemaal vies. Ze leunde gewoontegetrouw tegen de auto. Dat jullie niet denken dat het hier één groot feest is!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Daarna rijden we een beetje door het licht glooiende land, waar weinig plaats en beschutting is om een beetje onopvallend te parkeren voor de nacht. Naast een mooie boerderij is een strook land waar we zouden kunnen staan. Alleen we kunnen niet aanbellen omdat de huisnummers niet vermeld worden en we die wel moeten intikken op een toetsenpaneel. Verder kijken. Een ander groot boerderijencomplex, mooi gelegen met veel grasgrond eromheen. We rijden de binnenplaats op waar een vrouw de deur staat te verven. Als we uitleggen waar we naar op zoek zijn, nodigt ze ons van harte uit om op hun grond te komen staan. En als we wat nodig hebben, hoeven we maar aan te kloppen. Wat een gastvrijheid! Daar staan we dan in de stralende zon. De lieveheersbeestjes vliegen meer in dan uit de auto, de fazanten blèren en Gerda ziet direct al een roofvogel die ze niet thuis kan brengen. Havik denkt ze. 

Na wat ontstressende drankjes eten we pasta met geroerbakte ui en paprika, vergezeld van Gallische ham. 

Bonne nuit!