Dinsdag 15 mei 2018

Na het video-interview, dat nu op YouTube staat en de fotoshoot nemen we afscheid van Mustafa, die graag in het buitenland zou willen studeren. Omdat zijn vader niet rijk is, schat hij de kans dat dat gaat lukken niet hoog in en heeft besloten om het hier te gaan maken. 

“Na twintig kilometers wordt de weg goed”, zei hij nog. Nou, vergeet het! Doe er nog zeker 20 km. shit bij en zelfs daarna wordt de zogenaamde goede weg nog constant onderbroken door kuilen en beschadigingen waar je beter niet met 50km. per uur doorheen stuitert. 

Kortom, zo komen we de 15 dagen die we in Oezbekistan mogen verblijven wel door. 

De hoofdbewoners van het landschap waar we doorheen rijden, zijn (allerlei?) leeuweriken, blonde en bonte tapuiten, kleine hagedissen en een mestkever die een grote keutel de weg over rolt. 

Althans als je de omgeving van achter de autoruit bekijkt.

Onderweg passeren we het jonge fietsstel. Allemachtig wat is dat afzien!

Voorts besluiten we al rijdend om niet naar het Aralmeer te gaan. Wil je naar het meer zelf of wat er van is overgebleven, dan kost je dat een 7 à 8 uur durende rit per 4×4 vanaf Moynaq. Met een gewone auto kan je tot die plaats rijden en zie je de drooggevallen vissersboten op het land liggen. 

We zijn onder de indruk van het verhaal hoe het meer bewust is opgeofferd aan de katoenteelt. Met gevolgen als klimaatverandering en vervuiling door o.a. pesticiden. Na het vreselijke afzien tot nu toe op de wegen hebben we er echter geen behoefte aan om er meer dan 200 km. extra voor te rijden. Zeker niet als die weg ook nog eens klote is. Misschien hebben we ons verdere leven spijt, maar daar gaan we dan wel voor in therapie. Het kost ons waarschijnlijk ook 2 van de 15 dagen en we zijn nog maar net het land in!

Behalve de dieren die ik noemde is er geen hond te zien, geen dorp, geen huis, niks. En zeker geen gelegenheid waar je een simkaartje zou kunnen kopen. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eindelijk komen we bij Jasliq. Wat zijn we slecht opgeschoten vandaag! Vóór de afslag naar het dorp is een slagboom, die door een plaatselijke puber voor ons wordt geopend. We zwaaien vriendelijk en draaien de weg naar het dorp op. Schel gefluit achter ons. We kijken om, zien een jongen wenken dat we terug moeten komen en uit een gelig afgebladderd gebouwtje komt een dikke man in camouflagepak. Hij zegt dat we niet naar Jasliq kunnen en kruist daarbij zijn onderarmen over elkaar: closed.

Hè? Het hele dorp gesloten? Yes. We stikken van de nieuwsgierigheid naar wat daar allemaal achter zit, maar helaas ons Russisch schiet tekort. 

“Rechtdoor na zes kilometer is een hotel”, zegt hij. 

‘t Is jammer, want ik had op een blog gelezen dat er in het dorp een restaurant met goeie WiFi is.

Het aftandse en verlaten hotel heeft dat niet. 

We mogen er wel staan voor de nacht en ze kan ons registreren voor € 4,50 p.p. Dat lijkt me wat overvraagd, hoewel ik moet toegeven dat ik de markt niet ken.

Ik had waarschijnlijk al gezegd dat je na binnenkomst in Oezbekistan jezelf binnen 3 dagen moet laten registreren en daarna elke 3e dag? ‘t Is niet wat je noemt een ‘makkelijk’ land: nauwelijks diesel en ATM’s en dan dat registreren. Enfin, voorlopig staan we in de schaduw in een ‘Once  upon a time in the West’ sfeer, vindt Gerda. Zit wat in. We zien een prachtig beeld als een vrachtauto met zijn reclame van een zwart-wit vrouwenhoofd en de woorden ‘Drive and Dress’ net boven de stoffige golfplaten schutting langs schuift. 

Na een tijdje wordt onze rust verstoord door een zwaar geronk als er drie Franse overlanders het terrein op rollen; twee Toyota’s en een Iveco. Niet veel later gevolgd door een donkerrood busje uit Lichtenstein; meer van onze maat. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Natuurlijk wordt er even met elkaar kennisgemaakt en gepraat. Waar kom je vandaan, waar ga je naar toe en wat voor iedereen belangrijk is: actuele informatie. Toestand van de wegen, waar hebben zij diesel gehaald, welke problemen zijn ze tegengekomen.

De Fransen nemen samen 1 hotelkamer, zodat ze allemaal kunnen douchen en een WC hebben. Slapen doen ze gewoon in de auto. 

Thomas uit Lichtenstein vertelt dat hij al meer dan een jaar onderweg is met zijn oude busje, 4×4. Een paar jaar geleden kocht hij de auto voor € 6000,- en dacht, ik rijd er mee naar Thailand en daar verkoop ik het. De bus bleef het doen en toen is hij maar verder gegaan, tot op heden. Het voertuig heeft geen hefdak en hij reist er samen in met zijn Oezbeekse geliefde. Een teringbende in die auto, dat wil je niet weten! Helemaal volgepropt, er staat zelfs een fiets in. 

Wij moeten gebruik maken van de openbare hurkplee, waar geen licht is en geen raampje. De deur moet dus open blijven staan, lekker! De douches, daar kom je waarschijnlijk smeriger uit dan je er in gaat. 

We hebben een vogel van gisteren. Ik ben helemaal vergeten het grote nieuws te vertellen! Gisteren dus, toen we zo aan het afzien waren, springt Gerda ineens bijna door de voorruit en roept: “Kijk, kijk, dáár!”

Ik schrik me helemaal het schompes; ik denk dat we door metalen pinnen rijden, die soms uit het wegdek steken of dat ik een lelijke diepe kuil mis…

“Een hele club roze spreeuwen! Oh…wat gewéldig!”

Inderdaad, zeker twintig vogels strijken neer in het land vlak naast de auto, we kunnen ze heel goed zien. Gerda is helemaal opgetogen en ik er bij. Wat een kado!