Dinsdag 17 mei 2022
Heerlijk om wakker te worden en dan bergen te zien met sneeuw. Helemaal vergeten te zeggen dat Gerda gisteren 2 zaagbekken laag boven de Neckar zag vliegen en dat ze voor het eerst zag hoe mooi een vrouwtjesmerel is, met name van de borstpartij was ze onder de indruk. En de koekoek liet van zich horen. Dus vogel van gisteren: zaagbek.
De koekoek is ongeveer overal; zodra je ergens uit de auto stapt, laat ie van zich horen. Daarom vogel van de dag: koekoek.
Soms gebeuren er rare dingen, zoals vanochtend. Een vrachtauto komt het terrein op rijden, gaat bij de grote hoop zand staan die daar ligt, laat vervolgens de laadbak precies naast het zand op de grond zakken en rijdt weer weg. Nou, denk je dan, later komt er een graafmachine om die bak vol te scheppen. Logisch. Nee hoor, 10 minuten later komt dezelfde vrachtauto terug, de laadbak wordt met veel moeite weer achterop getrokken en het geheel vertrekt. Daar kan ik nou nog een halve dag over nadenken.
Verder richting Villach en tegen half 12 zijn we in Oostenrijk. Het land waar we doorheen rijden is mooi; méér en hogere bergen met sneeuw. Overal bloeiende bloemen en zelfs het groen is mooi! Dat hebben jullie mij nog niet vaak horen zeggen.
Zouden mensen die kleurige bloemen nou ook zo mooi vinden als ze van jongs af aan hadden geleerd dat ze lelijk zijn? Zo van: “O schatje kijk dáár nou toch eens, die rooie vlekken, getver..allemaal bloemen en dat smerige wit erbij, madeliefjes…vreselijk!” Wie het weet, mag het zeggen.
Het laatste stuk Oostenrijk en op de navigator is het Italiaanse Tarvisio ingesteld als bestemming. Het is maar een korte afstand in Italië en dan gaan we de Sloveense grens over naar Bovec. We hebben dan de snelwegen verlaten en voor een gele route gekozen.
De grensplaats Cave del Predil, aan de Italiaanse kant, verrast ons zeer. Het eerste wat je ervan ziet is een vervallen mijn tegen de berg aan. Dan heb ik het niet over een paar half ingestorte resten van gebouwen, maar over een uitgebreid gebied met vergane bebouwing en compleet verwoeste berghellingen. Daarna doemt het dorp op met verrassend grote panden, die eveneens voor een deel verlaten en dichtgetimmerd zijn. Het moet haast wel dat de maat van die gebouwen te maken heeft met de vroegere welvaart toen de mijn nog in bedrijf was. We zien dat er rondleidingen zijn die je door het binnenste van de berg voeren. Het is een indrukwekkend en bizar geheel. Later lees ik dat er zink en lood werd gewonnen.
Op de sterk stijgende en dalende weg naar Bovec (13,5%) hebben we een prachtig zicht op de Julische Alpen. Nooit eerder van gehoord.
Een standplaats voor de nacht zit er niet in langs deze route; geen zijwegen of berm, waar je met enig fatsoen zou kunnen staan. Het zal dus in of bij een dorp moeten zijn, zoals bijvoorbeeld Log pod Mangartom. What’s in a name. Bij binnenkomst zien we een bord ‘Park’, ook iets met ‘hotel’ en een vrij groot leeg terrein. Terwijl we ons afvragen wat het allemaal te betekenen heeft, besluiten we om te keren en een kijkje te nemen. Het is onverhard en inderdaad bedoeld als parkeerterrein, getuige een bordje dat de kosten vermeldt: €1,50 per uur en €10,- voor een dagkaart. Verder staan er nog een paar borden met foto’s van prachtige vogels, die hier voorkomen. Het uitzicht is fantastisch. Hier willen we best blijven.
Omdat de achterkant van een bescheiden dorpshotel aan het terrein grenst, vinden we dat we daar even moeten vragen of het in orde is als we hier overnachten. Terwijl ik probeer of we ergens een beetje waterpas kunnen staan, gaat Gerda het trapje naar het hotel op.
De twee dames die ze er sprak, hebben zelf geen enkel bezwaar, maar kunnen niet garanderen dat de politie dat ook vindt. Klinkt goed. We kunnen ons niet voorstellen dat we hier weggejaagd zullen worden. En waar of aan wie je dan die 10 Euro moet betalen? We gaan het zien…of niet.
Ze zeiden ook dat er verderop een camping is, maar daar kan het nooit zo fijn zijn als hier!
De kippen van het hotel scharrelen om ons heen, er zijn honden vlakbij, die niet blaffen en er is een kerktoren die alleen op de halve uren twee keer(?) slaat en soms vergeet hij het.
Het dak laten we zo lang mogelijk dicht om geen andere campers, die vanaf de bergweg nèt even zicht op ons hebben, te verleiden ons voorbeeld te volgen. Het lukt. Het ging één keer bijna mis toen een Belgische buscamper het terrein op kwam en bij de vogelborden stil bleef staan. Maar na alles bekeken te hebben en wat talmen, draaiden ze de weg weer op.
Menu van de dag: rijst net als gisteren, asperges en omelet.
Afsluitend: we zijn dus ingelogd in Log pod Mangartom, politie hebben we nog niet gezien (maar wat niet is, kan nog komen) en morgenochtend hopen we hier geheel verkwikt uit te loggen.
Log pod Mangartom, zou ons ook kunnen bekoren. En dat in dit gat politie komt kan ik me niet voorstellen, of het moet zijn dat ze ook van het uitzicht komen genieten. Reiz en geniet verder. Wij zijn ook vertrokken nu
Ja, ik heb jullie blogs natuurlijk al gelezen! 😉
Enne? Is de politie geweest?
Wij hebben een rustige nacht gehad met uitzicht op het kasteel van Mondfeld.
Nu verder richting Hongarije
Geen Politie!
What a beautiful photo of your one night stand. Just out of a brochure.
Thanks Ruud. Good to hear that you like it!