Data: maandag 10 oktober t/m zaterdag 15 oktober 2016

Alles terugroepen wat ik noteerde over de dagen dat we De Hak rondden, is onmogelijk. Ik maak van elke dag uitgebreide aantekeningen opdat ik daarna alles kan ‘vergeten’. Niet dat ik me nu niks herinner, alleen ik noteer invallen, associaties, woordspelingen, de toon waarop ik iets wil ‘zeggen’ en ga zo maar door. Als ik de notities van zo’n dag herlees om een verhaal te maken, kom ik terug in de sfeer van toen.
Praktisch: of alle foto’s in één keer erop gaan, weet ik niet. Soms is er te trage WiFi. Dan komen die beetje bij beetje. Blijf kijken!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We hebben dus De Hak rondgereden, letterlijk, over de wegen die het dichtst langs de kust lopen. Ik zei er al iets van: Puglia is, wat ons betreft, een andere wereld dan de rest van Italië. Dat het arm is, zie je direct aan de staat van onderhoud van wegen, huizen, openbare ruimte en niet te vergeten de vele bedelaars. De mensen die wij zien bedelen, staan bij de ingang van supermarkten. Ze houden hun pet of muts op en vragen geld om eten te kunnen kopen. Het zijn zonder uitzondering jonge, Afrikaanse mensen. En als ze er niet geboren zijn, dan hebben ze in elk geval Afrikaanse ouders.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik vind het lastig hoe daarmee om te gaan. Wat ik doe, is hen negeren. Daarvan word je niet blij met jezelf, want zo zijn we niet opgevoed. Zij weten dat ook en proberen contact te maken, waardoor het nog moeilijker wordt om door te lopen.
Ik denk, dat zij er ook niet blij van worden. Ik heb niemand gezien die geld legt in de uitgestoken pet. Misschien krijgen ze een ontzettende hekel aan ons, zo van ‘al die stinkend rijke lui, die te belazerd zijn om een Euro af te staan’.

Mijn reden om niks te geven is o.a. het feit dat ik hen bezig zie met een smartphone; als je geen cent te makken hebt, dan heb je toch zeker geen geld voor een mobiel? Een andere keer werden we aangesproken door een vrouw met een kinderwagen, waarvan Ger later zei: “Zag je dat er helemaal geen kind in lag?”

Altijd moet ik in dit soort situaties denken aan mijn oudste zoon Maarten, waar ik zo’n dertig jaar geleden mee door Leiden liep. Langs de kant van de gracht zat een type zwerver, ik weet niet eens meer of hij echt bedelde. Maarten liep naar hem toe en stopte hem tien gulden in z’n hand. Ik was stomverbaasd en weet niet meer hoe hij het motiveerde. Het zette me wel aan het denken.
Armoede. Zo erg, dat we verschillende keren vergelijkingen trekken met het gedeelte van Rusland, Karelië, waar we doorheen reden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Omdat het toeristenseizoen voorbij is, nemen we aan, is bijna alles dicht. Zelfs supermarkten sluiten blijkbaar voor de winter de deuren. Alleen de bars en winkels waar de locals komen, zijn open. Verder is zeker de helft van de (tweede?) huizen onbewoond.
Zwerfafval is overal. In de straten, op het strand, langs de doorgaande wegen, op parkeerplaatsen, noem het.
Al rijdend zagen we nu en dan prostituees in de berm, die een vuurtje aan het stoken waren. Heel begrijpelijk als je op een winderige, bewolkte dag een verkeerde keuze hebt gemaakt en in je string van huis bent gegaan.

Er waren zeker uitzonderingen op de ellende. Bijvoorbeeld Polignano a Mare. Wat een prachtig stadje. We sliepen er aan zee, net buiten de bebouwde kom, bij een haventje, waar je eigenlijk niet weg wil; het komt dicht in de buurt van een ‘einde-van-de-wereld-plek. Er was een kleine bar en ze verkopen er de vis, die de weinige kleine boten aanvoeren. Niks gaat op slot; de drie toiletten die er zijn, kan je zo gebruiken als je aan zee staat. Het is leven en laten leven.

Torre Rinalda (de zus van Ronaldo). We zullen de plek nooit vergeten. Komt nog dichter bij het wereldeinde. Een dikke Torre, zoals er hier vele zijn, branding op 20 meter afstand, de bar Kariff en aan weerskanten daarvan een vleugel met 11 deuren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We parkeren bij de Torre en het eerste wat we zien, zijn twee mannen, dertigers, die elkaar constant aan het fotograferen zijn. De ene is gekleed als iemand uit Pakistan, wijde broek met een vrij lang overhemd er boven. De ander is westers gekleed in spijkerbroek en T-shirt. Later zien we dat de ‘Pakistaan’ achter één van de elf deuren woont.
De bar wordt gerund door moeder en zoon. De moeder woont ook achter één van de 22 deuren, die toegang geven tot hokken, waar geen enkel raam in zit.
De zoon is een beetje hyper (door onze komst?) en laat ons op zijn phone het ene gerecht na het andere zien. Daarbij wijst hij steeds op zijn borst; ik ben het, de kok, die dat maakt. Daarna krijgen we ongevraagd tot drie keer toe kleine gerechten aangeboden.

 

 

 

 

 

 

 

 

De zoon vertrekt, de moeder blijft. Haar vertellen we dat we met de buscamper zijn en vannacht hier willen blijven. Ze neemt ons mee naar een hoek van de zaak, waar een beeldscherm hangt. Wat blijkt: ze hebben bewakingscamera’s hangen, die vastleggen wat er buiten om de bar heen, gebeurt. Als we nou de auto bij hun kroeg zetten, dan zijn we volledig veilig, zegt ze.
En tot hoe laat ze open zijn?
“Oh..”, antwoordt ze op de vraag, “altijd! Zeker tot middernacht, maar meestal tot twee, drie, vier uur ’s nachts”.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We verplaatsen de auto en maken daarom wat meer mee van de heftigheid in en rondom deze bar. Zoals twee auto’s, die in het donker met een bloedgang komen aanscheuren, rakelings langs onze bus. En dan tegelijkertijd al die bomen, waar we onder staan, missen. Best wel knap. Uit elke auto stappen gehaast 2 mannen de bar binnen. Je denkt: ‘die hebben echt dorst’. Eén van hen komt direct weer naar buiten en gaat met z’n mobiel aan de slag. Binnen 5 minuten zijn de andere drie ook paraat en zo snel als ze zijn gekomen, verdwijnen ze. Benieuwd of de toerenteller het nog bijhoudt.

De volgende ochtend nemen we onze oude plaats bij de Torre weer in en zien een prachtig schouwspel: een ijsvogel, glanzend in de zon en biddend boven de branding!

Lecce, iets het binnenland in, was erg de moeite waard. Het begint al bij het VVV-gebouw, dat naast een opgraving ligt. Het is een bezienswaardigheid op zich. We hebben er uren rondgewandeld en ook veel rooms erfgoed bekeken.

Wat er ook uitsprong was Cesarea Terme. Niet dat je er blij van werd, maar het is er minder armoedig. Zal uiteraard te maken hebben met toeristen die iets willen met het ’terme’-gebeuren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een gedeelte van de kustlijn wordt overheerst door een prachtige villa, die eind 1800 is gebouwd in Moorse stijl.
Even voorbij dit plaatsje hebben we voor het eerst samen in zee gezwommen. Alles zat mee, de zon, het schone strand en de zee met een heerlijke branding.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In de buurt van Otranto overnachtten we bij een kleine baai, omgeven door steile, witte rotsen. Goeie plek. Vlak voor we naar bed gingen, zag Gerda vreemde dieren rondsnuffelen in de buurt.
“Riet, moet je eens kijken! Wat zijn dat dan voor dieren?”
Tja…moeilijk om te zeggen terwijl het zo donker is, we zien alleen hun silhouet. Ze zijn niet zo groot, maat middelgrote hond en hebben uiterlijk iets van verschillende dieren, hert, hond, oren die aan een haas doen denken, lynx …. noem het. Heel slank en hun bewegingen zijn nerveus.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

’s Ochtends beklommen we er de rotsen en genoten van het uitzicht. Bovendien werd het raadsel van de fabeldieren opgelost, want ze kwamen weer kijken of er iets te eten viel: het zijn zwerfhonden.

Aan de zuidkant van de hak zijn mooie, lage duingebieden aan weerskanten van de kustweg en de zee is steeds heel dichtbij. Qua stad was ook Gallipoli een verademing. Althans het schiereiland dat uitsteekt in zee.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We sliepen er op de boulevard op een gewone parkeerplaats.
Tijdens de hele ronding van de hak hadden we harde wind, zodat het ’s nachts extra lawaaiig was boven in de tent.

Bedenk bij dit alles dat ik dingen vergeten ben te noemen: leuke, vervelende, opmerkelijke of geestige voorvallen. Het gaat te lang duren om alles in detail terug te roepen. En wie weet, popt er af en toe wat op, dat de moeite waard is om alsnog te vermelden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In elk geval hebben we een goede raad voor degenen, die na ons relaas nog de moed hebben om hierheen te gaan. Vraag nooit aan een Italiaanse vrouw: “Bent u wel eens op de hak genomen?”