Donderdag 29 september 2016

Gerda heeft na 5:00 uur niet meer geslapen. Kwam van de kerkklok, die slaat alle uren dubbel met een kleine pauze er tussenin. Ik meen te weten dat dat vroeger op het platteland in Zeeland ook gebeurde en dat het te maken had met mensen die buiten het dorp op het land werkten. Ja, jongens en meisjes, die oma Riet daar kan je wat van leren!

Voorts had is expres tot vanochtend gewacht om een foto van die kerk te maken omdat de ochtendzon hem nu mooi kleurt. Wat denk je? De iPad-camera is dood. Ik kan alleen een selfie maken en daar word je niet blij van, zeker niet op deze tijd van de dag.

Na een tijdje kloten met het ding – je gelooft niet dat dit zomaar ineens gebeurt – moet de camera van Gerda redding brengen. Het mooiste licht is dan weg.
Ik probeer een hard reset, omdat dat thuis altijd helpt als hij vastloopt. Het vervelende is dat die hard reset ook niet functioneert; er gebeurt steeds een gewone restart en dat schiet niet op.
Hopelijk is het een kleinigheid.

We besluiten naar Prades te rijden en bij de VVV te vragen om een Apple servicepunt of iets wat daarop lijkt. We worden geholpen door een jonge twintiger. Ik denk die weet van wanten, pakt z’n laptop, tikt even wat in, grijpt de telefoon om te vragen of de betreffende firma hier iets mee kan, geeft ons het adres…. et voilà! Niets daarvan.
Hij pakt een beduimeld, aan elkaar geniet stapeltje papier en begint eindeloos te bladeren. Af en toe schrijft hij op een blaadje in bijna onleesbaar handschrift een naam, adres en telefoonnummer op. Ik snap niet waarom hij zelf niet even voor ons aan het bellen gaat. Terwijl hij bezig is, zegt één van zijn collega’s:
“Misschien moeten ze naar A.R.C. Mijn moeder had laatst iets met haar tablet en die hebben ze geweldig gerepareerd”.
Dat is tenminste wat. De man schrijft het adres dat zij bedoelt er bij, terwijl zij uitlegt waar dat A.R.C. precies zit. Blijkt vrij dichtbij te zijn.
Vol goeie moed gaan we op stap. Die zakt mij echter volledig in de schoenen, zodra we er binnenkomen. Het is een kleine ruimte en alles ziet er een beetje oud en versleten uit, maar dat is niet het punt. Je kijkt zo de werkplaats in en wie weet wat daar voor uitstekend werk wordt verricht. Iedereen kent wel zo’n ouderwets winkeltje met zo’n mannetje erin, die er zelf ook niet uitziet, maar die precies weet wat jij nodig hebt om je probleem op te lossen.
Nee, het zijn de mensen zelf. Als eerste flitst bij mij een beeld voorbij uit de film ‘One flew over the cuckoo’s nest”. Even later bedenk ik dat het misschien een soort sociale werkplaats is voor nerds.
Er is een hele kleine man, iets van anderhalve meter denk ik. Een andere man is juist heel groot, heeft ook een groot hoofd en draait op een manier met zijn ogen, die je bij blinden of slechtzienden wel ziet. Een derde is heel dik en lijkt erg chaotisch. Maar….dit zijn misschien de deskundigen bij uitstek.
Er is één ‘gewone’ jongen met een iPhone, die erg z’n best doet, maar zegt niet genoeg van iPads af te weten. En ik heb geen zin om hem er eindeloos mee te laten rommelen en het misschien nog erger te maken dan het is.
Tussen dit alles door zit een slordig geklede, gezette vrouw te krijsen achter een desktop die ze hebben staan, bij wijze van internetcafé. Er lukt haar blijkbaar iets niet.
Slot van het liedje is dat we tot vanmiddag zouden moeten wachten, want dan is de iPad-expert er weer. Daar hebben we geen zin in en bovendien is ons vertrouwen in het geheel niet erg groot. En dat kan geheel onterecht zijn. We vragen of ze iets weten in Perpignan. Na wat zoeken, krijg ik de naam FNAC met een adres.

We zijn toe aan koffie en WiFi. Gelukkig kan ik nog wel een verhaal op het blog zetten. Tevens besluiten we om Apple support in Nederland te bellen. Na wat heen en weergepraat, krijg ik van de medewerker eveneens de naam FNAC met hetzelfde adres. Geeft vertrouwen.
Nu nog het adres vinden in deze stad van formaat. Ook daar wordt voor gezorgd: bij binnenkomst rijden we langs een plein, waaraan een mooi gebouw staat. Terwijl ik het aan het bekijken ben, zie ik ineens de letters FNAC op de gevel staan. Om de hoek is een parkeergarage; typisch geval van ‘niks meer aan doen’.
Het is een bedrijvengebouw en nadat we van de portier een soort toegangsbewijs hebben gekregen, melden we ons bij de betreffende firma. Daar is een balie, waar een mooie man achter staat, die ons de eerste minuut negeert. Als hij er aan toe is om het woord tot ons te richten, is dat voor mij met de uitstraling van ‘ik heb helemaal geen zin om me met jullie probleem te bemoeien’.
Ik vat de storing samen, hij stelt dat de fabrieksinstellingen moeten worden hersteld en op mijn vraag of ik in dat geval alles wat er op staat, kwijt ben, zegt hij: “Ja”.
Dan zijn we gauw klaar.
De alleraardigste portier, die begrijpt dat we niet geholpen zijn, vertelt ons dat er 5 minuten lopen hiervandaan een Apple winkel is. Hoop! We worden prima tewoordgestaan, maar hiervoor moet de iPad 3 à 4 dagen worden opgestuurd. Ook hier zijn we dus vlug klaar. Het wordt voor de rest van de reis de camera van Gerda.

 

 

 

 

 

 

 

 

Vlug naar de kust: Ste-Marie-Plage. Mooi strand, evenals de zee. Heel veel wind. Bij alle parkeerplaatsen staan verbodsborden voor campers. En…ik durf het bijna niet te zeggen: het geheel doet erg denken aan de Vendee. Alle bebouwing ziet er hetzelfde uit hoe de plaats ook heet. Kijk, de oorspronkelijk dorpen, wat verder van zee af, zijn nog enigszins authentiek. Alleen die zgn. stranddorpen hebben ze verknald.
We rijden verder tot Port Leucate waar we een parkeerterreintje vinden zonder verbodsbord. Het kan niet waar zijn!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Van de haven en de kade word je niet blij. De bars en winkels zijn van een grote treurigheid qua architectuur en inrichting. Over sfeer hebben we het niet. Gerda vindt het ook een vreemd publiek, vreemd gekleed. Nou, daar sta je dan en hopen dat de politie vannacht geen zin heeft om alle parkeergedrag te controleren.

Menu van de dag: gehakt als gisteren, voor 2 dagen gebraden, gemengd met linzen, ui, knoflook en paprika.

Vogel van de dag: toen we de auto vandaag voor het eerst achter het strand parkeerden om bij de zee te kijken, kwam er een vlucht van wel vijftien lepelaars over.