Zondag 19 juni 2022

Heel stille nacht, zoals het een dorp betaamt. Alleen een snel piepend nachtdiertje, want het klonk klein, vroeg even om aandacht. 

Vanochtend zitten de bloemen van de vlierstruiken vol prachtig gekleurde glanzende kevers, die volgens ons boekje een soort bladhaantjes zouden kunnen zijn. Ze fotograferen is moeilijk, omdat de bloemen boven de afgrond hangen, kan ik er niet dichtbij komen. 

Het is vandaag zondag boodschappendag, niet zo’n goeie combinatie misschien. Hier in de dorpen zien we bijna geen winkels en omdat we vandaag toch een eind dezelfde weg moeten terugrijden, kunnen we mogelijk nét zo goed iets meer kilometers maken en naar een Lidl gaan. Als Ger zoekt op Waze, wordt er aangegeven dat de Lidl gesloten is op zondag. Dat zou wat ons betreft de eerste keer zijn; tot nu toe konden we ‘s zondags in alle vestigingen ervan terecht. Weet je wat, we vragen het aan de vrouw van het informatiecentrum waar we gisteren waren, want daar komen we weer bijna langs. Jammer genoeg is ze bang dat onze navigatie gelijk heeft en dat supermarkten alleen in toeristische streken op zondag open zijn. Nu vind ik deze streek ook best toeristisch maar ánders; hier zie je meer dagjesmensen en toeristen op doorreis denk ik, er zijn geen campings en weinig hotels en appartementenverhuur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gerda komt op het briljante idee om op lunchtijd uit eten te gaan, zodat we vanavond niet hoeven koken en ons pas morgen weer druk hebben te maken over boodschappen.

Eerst nog even tanken in de buurt van het informatiecentrum, want tankstations zien we onderweg in Zagori ook niet. Een wat oudere, heel vriendelijke vrouw naait ons daar een oor aan; je vraagt om ‘normal diesel’, waarvan de prijs staat aangegeven en je ‘krijgt’ de duurdere soort, die niet op het reclamebord staat. Dat gaat niet overal zo, bij de meeste pompen krijg je wat je vraagt, maar het blijft opletten. 

We gaan naar Oxia, waar je zicht hebt op het einde van de Vikoskloof. De wegen die we rijden, lijken op elkaar en de dorpen uiteindelijk ook. Monodendri springt eruit qua drukte: veel restaurants, veel auto’s en dus mensen, waarbij het weekend ongetwijfeld een rol zal spelen. 

Oxia zelf lijkt te eindigen bij een bordje naar een 100 meter lang pad, dat leidt naar het uitkijkpunt op de kloof, beter gezegd, waar die ophoudt. Onderweg ernaartoe maakten we nog een stop bij een ‘stenen bos’, dat bestaat uit grote en kleine rotsformaties, die uit plakjes lijken te bestaan. Het deed mij denken aan zelf je brood snijden bij de Lidl, om het nog eens even over die supermarkt te hebben. 

Om te lunchen, komen we terecht in Aristi, ook gezellige drukte, maar minder dan in Monodendri. We kiezen één van de twee tegenover elkaar gelegen restaurants langs de doorgaande straat. Parkeren is lastig, maar het lukt. De auto’s staan aan beide kanten van de weg geparkeerd, maar de bestelbussen met aanhangers vol raftingboten kunnen er tussendoor en veel gekker zal het waarschijnlijk niet worden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tot….er een grote autobus komt aanrijden, die niet tussen onze auto en een witte Griekse Mercedes past. De bus staat stil en wij zitten stil af te wachten wat er gaat gebeuren. Na een poosje claxonneert de bus een paar keer, wat natuurlijk de aandacht trekt van alle terrasbezoekers. Wij hopen dat de bestuurder (m/v) van de Mercedes zich nu zal haasten om zijn auto een stukje achteruit te rijden; hij heeft een betere uitgangspositie dan wij. Jammer, dat gebeurt niet en het is aan ons om in actie te komen. Wat wij kunnen doen, is achteruit het naastgelegen terras opdraaien, waar plek zat is en op die manier de autobus genoeg ruimte geven om verder te rijden. Het is niet heel moeilijk. De buschauffeur en een andere man denken daar echter anders over en willen per se dat we verder het dorp in rijden. Ze blijven maar aandringen, terwijl ik Ger begeleid in de manoeuvre die we hebben bedacht. Op den duur gaan ze met z’n vieren tegen ons tekeer, terwijl wij het hoofd koel houden en doen wat we van plan waren. Dat lukt en de buschauffeur kan niet anders dan van de ruimte gebruik maken en verder rijden, na ons voor de zoveelste keer met de politie gedreigd te hebben. De vrouw van het restaurant, waar we even op het terras stonden, is heel vriendelijk en wijst ons op een betere parkeerplek voor onze auto. 

Zo, dat is twee keer smullen voor de gasten op de terrassen; van het eten en van deze scène! 

We moeten lang wachten op onze bestelling, tzatziki, spaghetti bolognese en gefrituurde paprika’s.  Het smaakt best, hoewel er veel meer spaghetti is dan bolognese en kaas, maar die laatste is dan wel lekker en vers geraspt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We beginnen aan de laatste etappe naar Vikos, dat mogen we beslist niet overslaan van de info-mevrouw. En we moeten goed letten op het bordje dat wijst naar het uitzichtpunt, waarvandaan je het begin van de kloof ziet. Ja mevrouw! 

Het bordje zie je zó staan bij binnenkomst en het uitzicht op de kloof is mooi, hoewel wij geen echte kloofliefhebbers zijn, maar dat zei ik vast al eerder. En misschien zijn we door alle reizen een beetje verwend. 

We staan ook prima geparkeerd daar voor de nacht vinden we, maar als we een rondje lopen, komen we bij een prachtige kleine oude kerk, die helaas is gesloten, met heel veel parkeerruimte erbij en een paar grote bomen. Er staan al twee buscampers, waar we genoeg afstand van kunnen houden. Niks meer aan doen. We genieten van de geur van één van de bomen en van het uitzicht op de dalende zon, die achter de wolken voor een mooie lichtshow zorgt, terwijl wij afkoelen. 

Trek in eten hebben we niet meer. 

Vogel van de dag: familie staartmezen vanochtend naast ons in de boom.

Als ze nou in godsnaam de schijnwerper die aan de kerk hangt en precies op ons gericht is, maar uit laten vannacht.